چرا تعداد کمی از رکورد‌های جهانی در بازی‌های المپیک شکسته می‌شود؟

فرارو- باب بیمون، شب قبل، با همسرش وقت گذراند، یک وعده غذایی عالی خورد و حدود نیم ساعت به موسیقی جاز گوش داد و پس از آن خوابید. روز بعد، او مانند کسی که به دفتر محل کارش می‌رود، به استادیوم دانشگاه المپیک در مکزیکوسیتی رفت. او با ۲۹ قدم منظم و دقیق در امتداد پیست پیش رفت و پس از یک پرش فوق‌العاده در مسافتی ندیده و نشنیده فرود آمد: ۸ متر و ۹۰ سانتی متر. او با این پرش رکورد قبلی جهان را ۵۵ سانتی متر افزایش داد.

به گزارش فرارو به نقل از الپایس، برای اینکه متوجه اهمیت و بزرگی شاهکار او شوید فقط لازم است به این نکته توجه کنید که این رکورد تقریباً ۲۳ سال، از اکتبر ۱۹۶۸ تا اوت ۱۹۹۱، پا بر جا ماند. مایک پاول پس از ۲۳ سال با پرشی که تنها ۵ سانتی متر بیشتر بود توانست رکورد بیمون را بشکند.

حالا پس از گذشت ۳۳ سال، پاول و بیمون هنوز در اوج رشته خود هستند. تنها یکی از ۱۰ ورزشکار برتر رشته پرش طول هنوز فعال است. تاجی گیل جامائیکایی که نفر دهم این لیست است در بازی‌های پاریس با حریف قدرتمندی در یونان، میلتیادیس تنتوگلو، قهرمان المپیک توکیو ۲۰۲۰ روبرو خواهد شد. با این حال بعید است که هیچکدام از آن‌ها بتوانند فاصله خود با مایک پاول و باب بیمون را کم کنند.

در واقع، کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که بازی‌های المپیک تابستانی امسال از نظر رکورد‌های جهانی در رشته‌های دو و میدانی مردان و شاید در رشته‌های شنا و دوچرخه‌سواری زنان چندان غنی نباشد.

پیش‌بینی‌های موفقیت بر روی کیلی مک‌کئون، خانم شناگر استرالیایی، متمرکز هستند. ورزشکاری که ماه‌هاست رکوردی فوق العاده در شنا کرال ۱۰۰ متر دارد و بدون شک رکورد این رشته را خواهد شکست. همچنین دیوید پوپوویچی رومانیایی، کاندیدای قطعی برای سریع‌ترین شنای تاریخ در ۱۰۰ متر و ۲۰۰ متر آزاد!

دیگر ورزشکارانی که پیش بینی می‌شود تاریخ‌ساز باشند همپتون موریس وزنه بردار، سم واتسون قهرمان سنگ نوردی و شریکا جکسون دونده جامائیکایی ۲۹ ساله هستند. انتظار می‌رود شریکا جکسون رکورد دو ۲۰۰ متر خانم‌ها که در سال ۱۹۸۸ ثبت شد را به چالش بکشد.

امیلیو فرناندز پنیا، مدیر مرکز مطالعات المپیک دانشگاه مستقل بارسلون، از غیبت یولیمار روخاس ونزوئلایی به دلیل مصدومیت در پاریس ابراز تاسف کرد و فاش کرد این ورزشکار می‌توانست رکورد جهانی خود را در پرش سه گام بشکند. پنا رکورد جهانی پرش با چوب آرماند دوپلانتیس سوئدی را کم و بیش بدیهی می‌داند: «دوپلانتیس دراوج رشته خود تا حدی بی‌نظیر است که می‌تواند سانتی‌متر به سانتی‌متر رکورد خودش را بهتر کند؛ بنابراین بعید می‌دانم که او شانس ثبت رکورد خود در بازی‌های المپیک از دست بدهد.»

با این حال دوپلانتیس یک استثنا است. فرناندز پنیا استدلال می‌کند تعداد بسیار کمی از ورزشکاران می‌توانند در شرایط رقابت و تنش شدید مسابقات المپیک عملکردی استثنایی از خود نشان دهند. احتمال شکسته شدن رکورد‌ها در رویداد‌های روزمره و با تنش کمتر بسیار بیشتر است.»

همچنین محدودیت‌های بیولوژیکی بدن انسان نیز باید در نظر گرفته شوند. بدن انسان مانند ماشینی با کمال قابل توجه است، اما به هیچ وجه بی‌عیب و نقص نیست. پل دیمئو، محقق آمریکایی، در اوایل سال ۲۰۰۸، پیشنهاد کرد که سرعت پیشرفت عملکرد ورزشی برای چندین سال با نزدیک شدن به سقف فیزیولوژیکی گونه ما کاهش یافته است. دیمئو همچنین با داده‌های تجربی نشان داد که بین پایان جنگ جهانی دوم و بازی‌های تابستانی مونترال در سال ۱۹۷۶، پیشرفت عملکرد ورزشکاران به عواملی مانند حرفه‌ای شدن ورزش، رقابت بین ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی به دلیل جنگ سرد و کمک گرفتن از مواد دوپینگ مرتبط بوده است. در نیتجه پس از معرفی یک سیاست سختگیرانه ضد دوپینگ در رویداد‌هایی مانند بازی‌های المپیک، منحنی سرعت پیشرفت ورزشکاران سقوط قابل توجهی داشت.

پدرو جی. بنیتو، استاد فیزیولوژی ورزشی در دانشگاه پلی تکنیک مادرید، معتقد است نتایج دیمئو اساساً درست هستند. با این حال، همانطور که او اشاره می‌کند: «این نکته قابل توجه است که روند پیشرفت، بدون شک، کند شده است، اما به هیچ وجه متوقف نشده است.»

بهبود در رژیم غذایی، کیفیت زندگی و امید به زندگی در دهه‌های اخیر به تنهایی «افزایش تدریجی عملکرد ورزشی در بسیاری از رشته‌ها را توضیح نمی‌دهند. پیشرفتی که بسیار بالاتر از پیشرفت ژنتیکی عمومی گونه‌ها است». بنیتو این موضوع را به «مجموعه‌ای از عوامل بسیار ناهمگون»، به‌ویژه «به میزان بالای سرمایه‌گذاری، چه دولتی و چه خصوصی، در نخبگان ورزشی و تأثیر فناوری به کار رفته در جنبه‌هایی مانند آموزش فنی، آمادگی بدنی یا رژیم غذایی نسبت می‌دهد.»

پدرو امیلیو آلکاراز، محقق تیم ورزشی حرفه‌ای در دانشگاه کاتولیک سن آنتونیو مورسیا در اسپانیا، نیز درباره این موضوع می‌افزاید: «بهبود مواد و ابزارها، از نیزه‌های جدید تا کفش‌های استوک دار فوق سبک و جدید یا سری لباس‌های شنا ارگونومی که استفاده از آن‌ها، در برخی موارد، به عنوان نوعی دوپینگ مجاز در نظر گرفته می‌شود.

 زمینه‌های نوآوری فناوری مانند هوش مصنوعی یا علم داده به ما امکان می‌دهند برنامه ریزی و تصمیم گیری بهتری داشته باشیم و از آسیب به ورزشکاران پیشگیری کنیم.» برای آلکاراز افزایش طول عمر حرفه‌ای ورزشکاران بسیار مهم است. ورزشکارانی که چندی پیش در حدود ۲۱ یا ۲۲ سالگی به اوج خود می‌رسیدند و سپس به سرعت توانایی‌های خود را از دست می‌دادند.

ورزش جای خود را به عنوان یکی از آخرین سنگر‌های شایسته سالاری و فرهنگ تلاش در جوامع تثبیت کرده است که به نظر می‌رسد ایمان خود را به آینده از دست داده و در نسبی گرایی خاصی افتاده است.» به گفته این محقق، تعالی ورزشی «به خودی خود یک هدف هیجان انگیز است» و بالاتر از همه «نیازمند استعداد و فداکاری سیستماتیک و غیرقابل مذاکره است.» در مقابل، «می‌تواند از لحاظ اجتماعی پول، اعتبار و احترام عمومی را فراهم کند». با تلاش برای رسیدن به جایگاه پیشگام در این رقابت شدید «ورزش می‌تواند با سرعتی ناپیوسته، اما همیشگی به پیشرفت خود ادامه دهد؛ حتی زمانی که به نظر می‌رسد بقیه جامعه در حال رکود یا افول است.»

بازی‌های پاریس وعده مسابقاتی درجه یک و بی همتا را می‌دهند. چیزی که برگزارکنندگان نمی‌توانند تضمین کنند، جمع آوری رکورد‌های جهانی برابر با ۲۲ رکورد ثبت شده در بازی‌های المپیک مکزیک در سال ۱۹۶۸ است. پدرو جی. بنیتو دوست دارد «کسی بتواند ماراتن را در این کشور در کمتر از دو ساعت به اتمام برساند یا یکی از مهم‌ترین رکورد‌های تاریخ المپیک را بشکند. چنین چیزی پیروزی خارق العاده اراده انسان بر محدودیت‌ها و الزامات بیولوژیکی خواهد بود. یک جهش جدید که ما را چند دهه به سوی آینده سوق خواهد داد.»