تفال به حافظ سه شنبه ۵ تیر ۱۴۰۳؛ روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر...

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر
پیش شمع آتش پروانه به جان گو درگیر

در لب تشنه ما بین و مدار آب دریغ
بر سر کشته خویش آی و ز خاکش برگیر

ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش
در غمت سیم شمار اشک و رخش را زر گیر

چنگ بنواز و بساز ار نبود عود چه باک
آتشم عشق و دلم عود و تنم مجمر گیر

در سماع آی و ز سر خرقه برانداز و برقص
ور نه با گوشه رو و خرقه ما در سر گیر

صوف برکش ز سر و باده صافی درکش
سیم در باز و به زر سیمبری در بر گیر

دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش
بخت گو پشت مکن روی زمین لشکر گیر

میل رفتن مکن‌ای دوست دمی با ما باش
بر لب جوی طرب جوی و به کف ساغر گیر

رفته گیر از برم و زآتش و آب دل و چشم
گونه‌ام زرد و لبم خشک و کنارم‌تر گیر

حافظ آراسته کن بزم و بگو واعظ را
که ببین مجلسم و ترک سر منبر گیر

شرح لغت:صوف:پشم و نوعی جماه گندم پشمی.

تفسیر عرفانی:‌

۱- مدتی است که در لاک خود فرو رفته اید و افکارتان پریشان است. از چیزی رنج می‌برید و نمی‌خواهید آن را بازگو کنید. علتش این است که وسواس و تردید توام با غرور نمی‌گذارد اقدام کنید. به شما مژده می‌دهم که شاهین خوشبختی بر بام منزل شما نشسته و این نیت حتماً بدون تردید عملی می‌گردد، زیرا خیر و نیکی در آن است.

۲- به یکی از مشاهد متبرکه بروید و نذر خود را ادا کنید. دعا نمایید و سپاسگزار نعمت‌های خداوند باشید.

تعبیر غزل:

انسانی عاشق و صادق هستی که برای یار از همه وجود خود مایه می‌گذاری. تنها مشکلت دست تنگی است که تو را از آینده بیمناک کرده است. نگرانی تو بیهوده است. از زندگی خود لذت ببر و به خدای بزرگ توکل کن که اگر او را داشته باشی از تمام مخلوقات بی نیاز خواهی بود. زمینه را مساعد و نیت خود را عملی گردان که خیر است.