چرا نهاد‌های امنیتی پیگیر سکو‌های ورزشگاه نیستند؟

روزنامه شرق نوشت: دربی ۹۹ پایتخت عصر روز گذشته در شرایطی برگزار شد که مطابق با قرار قبلی، خبری از حضور تماشاگران روی سکو‌های ورزشگاه آزادی نبود. اگرچه پیش از این بازی علت بدون تماشاگر شدن این رقابت حساس را آلودگی عنوان کرده بودند، ولی پرواضح است که نگرانی‌های دیگری در این بین وجود داشته و آلودگی مثل زمان‌های زیادی که کرونا مطرح می‌شد، دلیل اصلی نبوده است. گو اینکه اگر مسئولان ورزشی نگران آلودگی و سلامت تماشاگران بودند، کلا باید اجازه برگزاری این دیدار را نمی‌دانند؛ چون بر کسی پوشیده نیست خطر آلودگی برای کسی که ورزش می‌کند به‌مراتب بیشتر از کسی است که قرار است روی سکو بنشیند.

به هر روی، این بازی لیگ‌برتری بدون حضور تماشاگران شد تا مثل بسیاری دیگر از بازی‌های لیگ برتر در دو، سه ماه اخیر، تماشاگری روی سکو حضور نداشته باشد. واضح است که چنین تصمیمی بدون ارتباط با اتفاقات ماه‌های اخیر در تهران نیست. با‌این‌حال، اینکه در این بین چندگانگی خاصی هم به چشم می‌خورد، محل سؤال است.

برای روشن‌تر شدن بیشتر بحث می‌شود به صحبت‌های روز گذشته محمدمهدی اسماعیلی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی برگشت که گلایه داشته‌اند چرا هنرمندان فعالیت‌شان را به صورت جدی دنبال نمی‌کنند. او در بخشی از حرف‌هایش به نبودن تماشاگر اشاره کرده و از وضعیت بد سینما هم گفته است؛ «در بخش مخاطب آنجایی که نیاز به حضور تماشاگر داریم، دچار اختلال شده‌ایم و بیننده سینما کم شده است». بخش مهم‌تر صحبت‌های وزیر، ولی مربوط به جایی است که می‌گوید نهاد‌های امنیتی پیگیر برگزاری فعالیت‌های هنری هستند.

وزیر فرهنگ و ارشاد درباره تصمیمات نهاد‌های امنیتی برای برگزاری فعالیت‌های هنری، گفته است: «نهاد‌های امنیتی به‌هیچ‌وجه مشکلی ندارند، همه آن‌ها از‌جمله شاک و شعام (شورای امنیت کشور و شورای عالی امنیت ملی) مرتب از ما پیگیری می‌کنند تا فعالیت‌های هنری به‌صورت عادی برگزار شود و ما هم مشکلی نداریم».

مسئله‌ای که در این بین ذهن مخاطبان فوتبال را اذیت می‌کند، این است که چطور نهاد‌های امنیتی پیگیر حضور تماشاگران فوتبال نمی‌شوند؟ آیا نبودن تماشاگر مثلا در سالن‌های تئاتر و سینما اذیت‌کننده است، ولی در ورزشگاه‌ها این موضوع موهبت تلقی می‌شود؟ اتفاقا این مورد دوم نیاز به فراخوان و مشوق هم ندارد؛ چون بسیاری از تماشاگران فوتبال به‌طور بسیار ویژه‌ای تیم‌های مورد علاقه خود را دنبال می‌کنند و اگر محدودیت و ممنوعیتی که شکل گرفته برداشته شود، آن‌وقت آن‌ها با حضور مجددشان در ورزشگاه می‌توانند تنور از رونق افتاده رقابت‌های فوتبال را گرم کنند.

هرچند نبودن تماشاگران فقط مختص بازی تیم‌های پرطرفدار نیست و بعضا دیده شده رقابت‌های مهمی مانند فینال لیگ کشتی فرنگی هم بدون حضور تماشاگران برگزار شده است. اینکه ورزش و ورزش‌دوستان دچار محدودیت شده و تیم‌هایشان با وجود داشتن هوادار مجبور شوند بدون تماشاگر بازی کنند، موضوعی به‌مراتب پیچیده‌تر از آن است که تماشاگران سالن سینما آب رفته و وزیر مربوطه نسبت به آن ابراز نگرانی کند. عجیب‌تر آنکه برخلاف وزیر فرهنگ و ارشاد، گویی وزیر ورزش چندان دغدغه‌ای برای حضور تماشاگران در رقابت‌های مهم ورزشی، خاصه فوتبال، ندارد.