(ویدئو) تحقق رویای نمایش ۱۵ هزار کبوتر در آسمان دمشق

صد‌ها کبوتر سرامیکی در خیابان‌های شهر قدیمی دمشق آویزان شده‌اند، بخشی از چیدمان هنری که قرار بود قبل از شروع جنگ سوریه به نمایش درآید.

به گزارش فرارو، مجسمه‌های ساخته شده توسط بثینه العلی، استاد دانشکده هنر دانشگاه دمشق، از زمان شروع درگیری در سوریه در سال ۲۰۱۱، در زیرزمینی گرد و غبار جمع می‌خوردند.

۱۱ سال بعد، ۱۵۰۰۰ پرنده سرامیکی سرانجام در یک نمایشگاه به نمایش درآمدند که توسط شاگردان بثینه درباره مصائب جنگ سوریه برگزار شد.

بثینه العلی ۴۸ ساله به خبرگزاری فرانسه گفت: من آرزو داشتم مرکز شهرم را تزئین کنم و کبوتر‌ها را در مکانی شلوغ آویزان کنم تا مردم ببینند. اما جنگ همه چیز را تغییر داد و من مجبور شدم تمام این مدت رویای خود را به تعویق بیندازم.

این نمایشگاه در شهر قدیمی دمشق با سرپرستی ۱۶ دانشجو از دانشکده هنر با عنوان: "روزی روزگاری، پنجره ای" برگزار می‌شود.

هنر نمایش داده شده به آوارگی، گرسنگی و درماندگی ناشی از جنگ خونین داخلی کشور سوریه می‌پردازد.

بثینه که دو تن از اعضای خانواده خود را در این درگیری از دست داد، گفت: در نهایت به شاگردانم پیشنهاد دادم که کبوتر‌ها را بگیرند و به روشی که صلاح می‌دانند آویزان کنند.

خیابان‌ها یا کبوترهای سرامیکی تزئین شده‌اند که برخی از آن‌ها به چراغ‌های ال‌ای‌دی کوچک مجهز شده‌اند.

کبوتر‌ها محور اصلی این نمایشگاه هستند که سایر آثار هنری دانشجویان را به نمایش می‌گذارد.

بثینه گفت: غم، عامل مشترک بین تمام قطعات است. 

اما برای سامر قزح، صاحب گالری، این نمایشگاه شهر قدیمی را به صحنه‌ای از یک کتاب داستان تبدیل کرده است.

او به خبرگزاری فرانسه گفت: این داستانی است که در فضای باز نمایش داده می‌شود و به کسانی که آن را تجربه می‌کنند اجازه می‌دهد از داستانی به داستان دیگر بروند.

به گفته دیده بان حقوق بشر سوریه مستقر در بریتانیا، از سال ۲۰۱۱، جنگ در سوریه تقریباً نیم میلیون نفر را کشته و تقریباً نیمی از جمعیت قبل از جنگ این کشور را مجبور به ترک خانه‌های خود کرده است.

گلنار صریخی، یکی دیگر از دانشجویان هنر، کبوتر‌ها را وارونه آویزان کرد و گرهی به پای آن‌ها بسته بود.

وی عنوان «ناتوانی» را برای قطعه خود انتخاب کرد که نشان دهنده درماندگی مردم سوریه است.

او گفت: من نمی‌توانستم پرواز کبوتر‌ها را تصور کنم. من آن‌ها را دیدم که به پاهایشان آویزان شده بودند و مظهر درد و عصبانیت بودند که ما نمی‌توانیم کاری در مورد آن انجام دهیم.