جنارو گتوسو سرمربی تیم فوتبال ناپولی پس از برد یک بر صفر شب گذشته (شنبه) مقابل یوونتوس در ورزشگاه دیه‌گو مارادونا شهر ناپل، به شبکه اسکای اسپورت ایتالیا گفت: با جان و دل و انگیزه بالا بازی کردیم. یوونتوس حقش بود نتیجه بهتری از این بازی بگیرد، اما تیم من تحت فشار بود و سخت جنگید تا دروازه‌اش را بسته نگه دارد. من هرگز به توانایی‌های تیمم شک نداشتم، وگرنه تا الان وسایلم را جمع کرده و به خانه‌ام رفته بودم. یک مربی بدون داشتن حمایت بازیکنانش به هیچ جایی نمی‌رسد. من همیشه می‌دانستم که آنها آماده‌اند کاری را که می‌گویم، انجام دهند و این برای من مهم است.
یکی از حواشی مهم بازی مصدومیت داوید اوسپینا دروازه‌بان ناپولی هنگام گرم کردن پیش از شروع بازی بود. گتوسو در پاسخ به این سؤال که آیا هنگام مطلع شدن از این خبر با خودش فکر نکرده که شاید طلسم شده باشد، اظهار داشت: فوتبال همین است. وقتی چیزی بخواهد ببارد، می‌بارد. گریه و ناله کردن هم فایده‌ای ندارد. باید به کارتان ادامه دهید. ما هم چاره‌ای نداریم جز اینکه به کارمان ادامه دهیم و سعی کنیم که تعدادی از بازیکنان‌مان را برای بازگشت به تیم آماده کنیم. در تمام طول سال وضعیت ما همینطور بوده است. من عملاً هرگز همه مهاجمانم را با هم در اختیار نداشته‌ام.
برای اولین بار از سال 2011 که ناپولی تحت هدایت والتر ماتزاری قرار داشت، این تیم توانست دو پیروزی متوالی در سری A مقابل یوونتوس کسب کند. این در حالی است که تا روز قبل از بازی خبرهای زیادی درباره احتمال اخراج گتوسو در صورت ناکامی مقابل یوونتوس شنیده می‌شد.
گتوسو در این باره هم گفت: چیزهای زیادی گفته شده است، اما من دوست دارم فقط به خاطر کارهایی که انجام می‌دهم قضاوت شوم. چیزی که دوست ندارم این است که به شخصیتم توهین می‌شود نه به کاری که انجام می‌دهم. شما می‌توانید فکر کنید که من مربی بدی هستم، مشکلی نیست، این هم نظر شماست، اما فراموش نکنید که ما این فصل به خاطر کرونا و مصدومان‌مان وضعیت متفاوتی داشته‌ایم. صبح از خواب بیدار می‌شویم و نمی‌دانیم تا ظهر قرار است چه اتفاقاتی برای‌مان رخ دهد.
چهره متفاوت گتوسو که با ریش‌های تراشیده و سبیل در کنار زمین حاضر شد دیگر حاشیه جالب این بازی بود و طبق معمول سرمربی ناپولی روایتی برای کارهایی که انجام می‌دهد، داشت.
او گفت: می‌خواهید بدانید چرا این کار را کرده‌ام؟ پس یک چیزی می‌گویم که بخندید. نمی‌خواستم پیش آرایشگرم بروم، چون او خیلی حرف می‌زند. به همین دلیل ماشین ریش تراش والریو فیوری (مربی دروازه‌بان‌های ناپولی) را قرض گرفتم. فکر می‌کنم که آن را سال 2003 خریده باشد، چون به محض اینکه روشن‌اش کردم و سمت ریش‌هایم بردم یک چاله بزرگ وسط آن درست کرد. دیگر چاره‌ای نداشتم جز اینکه تمام ریش‌هایم را بزنم. الان هم شبیه لاندو بوتزانکا (هنرپیشه کمدی دهه 70 ایتالیا) شده‌ام.
