اکبرزاده‌جهرمی به تلویزیون از منظر نهادی و به مثابه یک صنعت، نگاه کرده بود و تغییراتی را که از اوایل دهه ١٩٨٠ در سیاست‌گذاری حوزه رسانه و به‌ویژه تلویزیون رخ داده بود، ارزیابی کرد. تا قبل از دهه ٨٠، تلویزیون به مدت چهار دهه، وضعیت بسیار باثباتی داشت و یک صنعت بسته بود که سیاست‌گذاری در آن کار پیچیده‌ای نبود.
