ساخت اروپا!

فرارو- جولیو موتی، خبرنگار ایتالیایی که مقالاتش در وال استریت ژورنال نیز منتشر می شود طی مقاله ای به مسئله تهدید سوریه به استفاده از سلاح های شیمیایی علیه خارجیان پرداخته و می نویسد: هیچ چیز نمی تواند یک شرکت آلمانی یا فرانسوی- و یک شرکت انگلیسی، ایتالیایی یا سوئیسی را از کسب سود بیشتر باز دارد. 

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از سایت آروتز شوا، سوریه تهدید می کند که از سلاح های شیمیایی در مقابل حملات خارجی استفاده خواهد کرد و مسلماً یکی از این دشمن های خارجی اسرائیل است. 

در پی انتشار این خبر، طی روزهای اخیر اسرائیل اقدام به توزیع ماسک های ضدگاز در میان شهروندان کرده است. اداره پست مرکزی اسرائیل که توزیع کننده این ماسک‌ها است، اعلام کرده که تاکنون سه هزار و 700 ماسک گاز در بین شهروندان توزیع شده است. احتمال اینکه اقدامات بهداشت و درمانی دیگری در این زمینه صورت بگیرد نیز زیاد است. اسرائیل باید برای بدترین ها آماده شود. 

آلمان ها در جنگ جهانی اول، علیه متفقین از گاز کلر استفاده کردند؛ آنها در سال 1937 تولید گاز اعصاب که مرگبارترین سلاح شیمیایی است را توسعه دادند. مصری ها در جنگ با یمن از گاز خردل استفاده می کردند اما بدترین نوع سلاح شیمیایی که تاکنون مورد استفاده قرار گرفته از سوی عراقی ها در جنگ با ایران بود؛ زمانیکه گاز اعصاب جان تعداد بی شماری از افراد را گرفت. صدام حسین همچنین مسئول استفاده از گاز شیمیایی علیه هزاران شهروند کرد در سال 1988 بود. 

حمله تروریستی مارس سال 1995 هواداران اوم شیناریکیو با گاز سارین در متروی توکیو، حمله سیاه زخم در آمریکا در اکتبر سال 2001 و حمله کلر القاعده در عراق طی سال 2007-2006 چند نمونه ای هستند که به ما یادآور می شوند استفاده از سلاح های کشتار جمعی می تواند در دنیای امروز خاورمیانه یک واقعیت باشد. 

امکان دارد ذخایر سوریه به دست القاعده که در جنگ این کشور حضور دارد، یا بخشی از ارتش یا رژیم بعد از اسد بیافتد. چنین اتفاقی بدترین کابوس ممکن خواهد بود.

 تنها یک قطره چهار میلی گرمی از گاز اعصاب وی اکس می تواند در کمتر از یک ساعت منجر به مرگ شود. آنچه که تعداد معدودی از افراد بدان آگاه هستند این است که شرکت ها و دانشمندان اروپایی این مواد را در اختیار سوریه، لیبی و عراق قرار دادند. 

در سال 1992 گزارش 100 صفحه ای توسط «میدل ایست دیفنس نیوز» مستقر در پاریس منتشر شد که فهرست 300 شرکت اروپایی را که به گفته این مرکز «نقش قابل توجهی در برنامه سلاح های غیرمتعارف در ایران، سوریه و لیبی داشتند» را شامل می شد. 

آلمان با 100 شرکت تولیدکننده در صدر این فهرست قرار داشت و در پی آن فرانسه با 29 تولیدکننده، انگلیس 22 شرکت، ایتالیا 13 شرکت و سوئیس 13 شرکت در ادامه آمده بودند. به نوشته این گزارش، فرانسه نقش قابل توجهی در کمک به توسعه توانایی تولید سلاح های شیمیایی و زیستی سوریه داشته است. 

شرکت آلمانی Degussa مواد شیمیایی لازم برای تولید گاز سمی را به لیبی ارائه می داد. این شرکت همچنین 42.5 درصد از سهام شرکت  Degesch که به تولید گاز سیکلون ب (نوعی گاز کشنده و برگرفته از سم سیانور) مشغول بود را در اختیار داشت. Degesch مخفف نام «جامعه آلمان برای مبارزه با آفات» است و Degesch شرکتی برای نابودی حشرات موزی بود. 

تولید دی فلورو که از طریق آن گاز اعصاب به دست می آید، نیازمند ترکیبات مقاوم در برابر شیشه هستند و شرکت های آلمانی این مواد را در اختیار سوری ها قرار دادند. موسسات علمی فرانسه نیز از طریق مبادله اطلاعات نقش مهمی در این زمینه داشتند. 

در سال 1988 وال استریت ژورنال افشا کرد که شرکت های آلمانی موادی را که برای تولید نوع جدیدی از گاز سمی لازم بود را به صدام فروختند؛ این مواد شامل تجهیزات تولید هیدروژن سیانید، ماده فعال سیکلون ب و گازی که هیتلر در کوره های آدم سوزی از آن استفاده می کرد، می شد. 

در سال 1990 اعضای پارلمان آلمان از سوی هلموت هاوسمن، وزیر اقتصاد این کشور به یک جلسه توجیهی محرمانه دعوت شدند که طی آن هاوسمن فهرستی از شرکت هایی که با عراق و سوریه در زمینه تامین تجهیزات تولید سلاح همکاری داشتند را ارائه داد. 

یک شرکت آلمانی تامین کننده اصلی مواد شش نیروگاه در سامرای عراق بود و این نیروگاه ها به تولید گاز اعصاب و گاز خردل که علیه کردها و ایرانی ها استفاده شد، مشغول بودند. در سال 1996 بود که هفته نامه «استرن» از مشارکت آلمان در فعالیت های یک تاسیسات گاز سمی در حلب خبر داد. 

به گفته رائول هیلبرگ، مورخ اتریشی- آمریکایی و نویسنده کتاب «نابودی یهودیان اروپایی» استفاده از آفت کش ها در طرح راه حل نهایی به هیچ وجه تصادفی نبوده است. یهودیان در تبلیغات آلمانی همواره به عنوان حشرات معرفی شده اند. 

بدون شرکت های شیمیایی اروپایی، هیچ تهدید گازی و میکروبی از سوی سوریه متوجه هیچ کشوری نخواهد بود. باید امیدوار باشیم که بالاخره روزی فرا می رسد که مجبور نباشیم این شرکت های اروپایی را مسئول یک فاجعه دیگر بدانیم.