یک فعال سیاسی اصلاحطلب معتقد است که کنار رفتن این جریان سیاسی از قدرت به صورت دموکراتیک نبوده است.
روزنامه اعتماد گفتوگوی مفصلی با محسن آرمین از فعالان سیاسی اصلاحطلب انجام داده که گزیده آن از این قرار است:
گمان نمی‌کنم هیچ ناظر منصف و بی‌طرفی در این واقعیت تردید داشته باشد که در حال حاضر جامعه ما نامساعدترین شرایط را در سی سال گذشته تجربه می‌کند. در حال حاضر یکی از بالاترین نرخ‌های تورم و گرانی و بیکاری را تجربه می‌کنیم. وضع ناگوار حاکمیت قانون در حال حاضر با هیچ دوره‌یی قابل مقایسه نیست.
با وجود تبلیغات شبانه‌روزی نابرابر و یکسویه، مجموعه شرایط اقتصادی و اجتماعی و نیز تحولات داخلی و بین‌المللی و شرایط محیطی موجب شده است نه تنها اهداف صحنه‌گردانان تبلیغات مذکور تامین نشود بلکه برعکس اصلاح‌طلبان به عنوان یک نیروی موثر سیاسی اجتماعی به شاخص انتخابات آزاد تبدیل شوند. این حقیقت چنان آشکار است که عناصر معتدل و عاقل‌تر جریان اصولگرا نیز پذیرفته‌اند بدون حضور اصلاح‌طلبان در انتخابات نمی‌توان افکار عمومی را به مشارکت گسترده قانع ساخت.
بررسی ناکرده‌ها و اثر آن بر سلب اعتماد افکار عمومی زمانی موثر است که یک حزب و جریان سیاسی در یک فرآیند رقابت دموکراتیک قادر به کسب آرای کافی از جامعه نشده و شکست بخورد. در چنین مواقعی بررسی ناکرده‌ها و تلاش برای جبران آن برای جلب مجدد افکار عمومی اهمیت پیدا می‌کند. اما فراموش نکنیم که اصلاح‌طلبان در یک فرآیند دموکراتیک از صحنه قدرت کنار نرفتند.
اصلاح‌طلبان عملکرد قابل نقدی نداشته‌اند برعکس نکات قابل نقد فراوان است. اما اینکه این عملکردهای قابل نقد تا چه حد و به چه میزان بر پایگاه اصلاح‌طلبان موثر بوده و توانسته نقاط مثبت عملکردهای ایشان را تحت‌الشعاع قرار داده و از پایگاه اجتماعی ایشان بکاهد، به گمان من در غیاب یک وزن کشی سیاسی دموکراتیک امری مجهول است.
اما می‌توان از اولویت‌های اصلاح‌طلبان در صورت دستیابی مجدد به قدرت سخن گفت زیرا شرایط سیاسی اجتماعی امروز با گذشته یکسان نیست. در این شش سال تحولات شگرفی در عرصه سیاست و اجتماع رخ داده و شرایط تغییر کرده است بنابراین طبعا اولویت‌های اصلاح‌طلبان در صورت به دست گرفتن قدرت نمی‌تواند همان اولویت‌های گذشته باشد.
اصولگرایان دو دسته هستند. اصولگرایان افراطی و غیرواقع‌بین بیش از مشارکت فراگیر مردم به حفظ قدرت و نتیجه‌گیری از هزینه‌هایی که تاکنون کرده‌اند، می‌اندیشند. آنان حتی به لطمه دیدن امنیت ملی در اندیشه حفظ قدرت خویشند. از این رو بهترین انتخابات از نظر ایشان انتخاباتی با نتایج معین و تضمین شده است.
اینها همان‌ها هستند که برای اصلاح‌طلبان تعیین تکلیف می‌کنند و آنان را به توبه می‌خوانند و ادعا می‌کنند هیچ نیازی به حضور اصلاح‌طلبان در انتخابات ندارند. تکلیف آنها با دیگران روشن است. از نظر ایشان در هر ایستگاه باید گروهی از قطار انقلاب پیاده شوند و انقلاب خالص‌تر شود. مساله آنها فقط اصلاح‌طلبان نیستند، آنها با هر جریان متفاوت با خود و نه لزوما ضد خود مشکل دارند. بعد از پیاده شدن هر گروه در ایستگاه بعد نوبت به گروهی دیگر خواهد رسید.
اما گروه دوم که واقع‌بین‌تر هستند و نگاهی مصلحت‌اندیشانه‌تر دارند، با توجه به شرایط بحرانی داخلی و خارجی معنا و اهمیت انتخابات پرشور را می‌فهمند و می‌دانند برگزاری چنین انتخاباتی بدون حضور اصلاح‌طلبان ممکن نیست.