حاجی فیروز جزو یکی از شخصیت‌های اسطوره‌ای و فرهنگی ایران محسوب می‌شود که تبدیل به نمادی از شادی و انرژی در جشن‌های نوروز شده است. او در خیابان‌ها و میدان‌ها با لباس قرمز رنگ، کلاه کله‌قندی و صورت سیاه‌شده ظاهر می‌شود؛ حضور حاجی فیروز در روزهای آغازین سال جدید نشان‌دهنده‌ی بازگشت بهار و از بین رفتن سرما و زمستان است. در واقع، او نماد زندگی دوباره و نو شدن طبیعت است.
به گزارش روزیاتو، حاجی فیروز ریشه‌های فرهنگی و تاریخی عمیقی در ایران دارد. این شخصیت نماد تحول فصل‌ها است و در واقع با آغاز سال نو، نشان‌دهنده‌ی پایان سرما و آمدن بهار به حساب می‌آید. حاجی فیروز در اسطوره‌های ایرانی به عنوان نمادی از سیاوش و بازگشت او از دنیای مردگان به دنیای زندگان شناخته می‌شود. این نمادگرایی در طول تاریخ نوروز، به ویژه در مراسم‌های مختلف این جشن بزرگ، نقش پررنگی داشته است.
در بسیاری از داستان‌های ایرانی، سیاوش به عنوان یک شخصیت آسمانی و حکیم معرفی می‌شود که با مرگ خود، فصلی سرد و تاریک را به دنیا می‌آورد و پس از آن با بازگشت به دنیای زندگان، فصل جدیدی از زندگی و طبیعت آغاز می‌گردد. این بازگشت او نمادی از تغییرات طبیعی فصل‌ها است که در آن زمستان پایان یافته و بهار از راه می‌رسد.
چهره سیاه حاجی فیروز همواره یکی از موضوعات بحث‌برانگیز بوده است. بسیاری معتقدند که این سیاهی به معنای پایان تاریکی و ناپاکی‌ها است و به‌طور نمادین به آمدن فصل بهار اشاره دارد. در تاریخچه‌ی این شخصیت، سیاه بودن چهره به‌عنوان علامتی از آمدن حاجی فیروز از دنیای مردگان به جهان مادی است که با شادی و خوشحالی همراه می‌شود.
حاجی فیروز همیشه با یک لباس قرمز رنگ و کلاه کله‌قندی به چشم می‌خورد. رنگ قرمز لباس او نیز نمایانگر زندگی و حیات دوباره است. این تضاد رنگ‌ها در ظاهر حاجی فیروز، تجسمی از گذر از فصل سرد و آغاز فصل گرم و پرانرژی بهار را دارد.
حاجی فیروز نه تنها در لباس و ظاهر خود بلکه در حرکات و رفتارهایش نیز نماد شادمانی و نشاط است. او در خیابان‌ها با رقص و آوازهای خاص خود مردم را به شادابی و شادی دعوت می‌کند.
برخی معتقدند که این نماد به نوعی ارتباط با تاریخ برده‌داری دارد. حاجی فیروز با صورت سیاه شده، که از دوده‌های آتش‌های جشن نوروزی ناشی می‌شود، همچنان به شکلی از نمایش‌های سیاه‌بازی بازمی‌گردد که در دوران قاجار و پهلوی برای تمسخر و تصویرسازی اجتماعی از بردگان استفاده می‌شد.
این ریشه‌ها در تاریخ نژادپرستی و برده‌داری ایرانی برجسته هستند و بسیاری از طرفداران این نظریه معتقدند که اجرای این شخصیت در جشن‌های نوروزی ادامه‌دهنده‌ی همان الگوهای قدیمی است.
این موضوع به مباحث اجتماعی و تاریخی پیچیده‌تری مربوط می‌شود که در آن، هویت و تاریخ بردگان آفریقایی‌الاصل در ایران به طور گسترده‌ای نادیده گرفته شده و در عوض، تمسخر و تحقیر آن‌ها در قالب شخصیت‌هایی چون حاجی فیروز نمایان می‌شود. در نتیجه، این تحلیل‌ها به روشنی نشان می‌دهند که چرا برخی از افراد این نماد را نشانه‌ای از نژادپرستی می‌دانند و چطور حذف تاریخ برده‌داری از گفتمان عمومی باعث تقویت چنین تصاویری شده است.
این ادعا پس از انتشار بخشنامه معاونت فرهنگی و اجتماعی شهرداری تهران در خصوص منع استفاده از حاجی فیروز با صورت سیاه در برنامه‌ها و کارناوال‌های شهرداری تهران، تقویت شد. این تصمیم شهرداری به‌طور غیرمستقیم بر صحت این نگرانی‌ها صحه گذاشت و به آن بعد جدیدی بخشید.
وجود حاجی فیروز در جشن نوروز تنها یک نمایش فرهنگی نیست بلکه پر از مفاهیم عمیق فلسفی است. همانطور که پیشتر اشاره شد، حاجی فیروز به عنوان نماد بازگشت بهار و زندگی دوباره شناخته می‌شود؛ بنابراین او با سیاه کردن صورت خود به نماد زمستان و پایان سرما تبدیل شده و با لباس قرمز خود، بشارتی از آغاز بهار و رشد طبیعت را می‌دهد.
در فرهنگ‌های مختلف نیز نمادهای مشابهی برای بازگشت بهار و تجدید حیات وجود دارد. برای مثال در اروپا، شخصیت‌هایی چون بابانوئل در کریسمس نیز به نوعی نماد هدیه‌دهی و شادی در زمان خاصی از سال هستند، اما تفاوت اصلی بین این دو شخصیت، در فلسفه و پیام آن‌ها نهفته است. حاجی فیروز بیشتر به عنوان پایان سختی‌ها و آغاز دوباره زندگی است در حالی که بابانوئل بیشتر با هدیه‌دادن و برآورده کردن آرزوها شناخته می‌شود.
یکی دیگر از مسائلی که در سال‌های اخیر مطرح شده، گدایی برخی از افرادی است که با لباس حاجی فیروز در سطح شهر دیده می‌شوند. این موضوع که از آن به عنوان «تکدی‌گری حاجی فیروز» یاد می‌شود، با شخصیت تاریخی و فرهنگی حاجی فیروز ارتباطی ندارد. حاجی فیروز در گذشته با هدف به‌جا آوردن جشن‌های نوروزی و ایجاد شادمانی در بین مردم در خیابان‌ها حضور داشت، اما امروزه به دلیل شرایط سخت موجود، برخی افراد از نماد حاجی فیروز برای کسب درآمد استفاده می‌کنند.
حاجی فیروز علاوه بر حرکات موزون و شادی‌آفرینی در خیابان‌ها، با خواندن اشعار خاصی نیز مردم را شاد می‌کند. از معروف‌ترین اشعار او می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
بشکن بشکنه، بشکن!
حاجی فیروزه، سالی یه روزه
همه می‌دونن، منم می‌دونم
عید نوروزه، سالی یه روزه
حاجی فیروزه، سالی یه روزه
ارباب خودم، سامبولی بلیکم
ارباب خودم، سرتو بالا کن
ارباب خودم، لطفی به ما کن
ارباب خودم، به من نیگا کن
ارباب خودم، بزبز قندی
ارباب خودم، چرا نمی‌خندی
ارباب خودم، سامبولی بلیکم
بشکن بشکنه، بشکن!
من نمی‌شکنم؛ بشکن
اینجا بشکنم یار گله داره
اونجا بشکنم یار گله داره
هرجا بشکنم یار گله داره
این سیاه بیچاره چقد حوصله داره!