نزدیک سال نو که می‌شد، اهالی تهران قدیم، به‌ویژه ساکنان ری فرش‌های خود را به دوش می‌گرفتند و به چشمه‌علی می‌بردند و در آن می‌شستند.
به گزارش همشهری آنلاین، تعداد فرش‌ها آن‌قدر زیاد بود که بعد از شستن فرش‌ها تمام تپه‌های سنگی اطراف از فرش‌های رنگی پر می‌شد. آنطور که اهالی قدیمی ری تعریف می‌کنند، فرش‌فروش‌ها و مردم تهران قالی‌ها و قالیچه‌های خود را با این عقیده که آب این چشمه خاصیت دارد و فرش را تمیز و رنگ آن را پرجلا و روشن‌تر می‌کند می‌شستند. آن‌ها فرش‌ها را روی بلندی کوه پهن می‌کردند تا خشک شود و شب جمع‌شان می‌کردند. تاریخچه شکل‌گیری سنت قالیشویی در چشمه‌علی موضوع جالبی است که «سید محسن ماجدی»، ری‌پژوه اینگونه درباره‌اش حرف می‌زند: «قالیشویی در اواخر دوره قاجار، پهلوی‌اول و پهلوی دوم تا حدود دهه ۶۰ در این چشمه رواج داشت.
مردم معتقد بودند به خاطر ترکیباتی که آب چشمه دارد این آب فرش‌های دستباف را براق و شفاف می‌کند. این فرهنگ و سنت ابتدا میان اهالی و ساکنان همین محدوده جریان داشت؛ حتی نزدیک نوروز خانم‌های خانه‌دار ظرف‌ها و لباس‌هایشان را می‌آوردند و در اینجا می‌شستند. اما بعدها با آمدن وسایل نقلیه بین تهران و ری و آمدن خودروهای باربری به دلیل ایجاد سهولت در حمل فرش‌ها، در نزدیکی این کوه و در امتداد خیابان ابن‌بابویه، قالیشویی‌های زیادی شکل گرفت.»