رضا داوری اردکانی، فیلسوف و اندیشمند ایرانی طی یادداشتی در جماران نوشت: من کمتر در مسائل اخلاق عملی وارد شده‌ام. ولی هرگز از ان‌ها غافل نبوده‌ام. اکنون اگر بپرسند "انسان اخلاقی کیست و شرایط اخلاقی بودن چیست؟ " فهرستی از شرایط را می‌توان ذکر کرد که یکی از مهمترین آنها مراقبه است.
مراقبت شرط و شاید لازمه درست گفتاری و نیکوکرداری باشد. کسی که مراقبت در گفتار و کردار خود ندارد، به اخلاق بی اعتناست و اهمیت نمی‌دهد که دیروز چه کرده است و امروز چه خواهد کرد. شخص اخلاقی با حافظه اش عمل می‌کند، اما آن که امروزش تمام نشده، گفته‌ها و کرده‌های خود را به فراموشی می‌سپارد، پیداست که فردا هم بی پروا عمل خواهد کرد.
این حکم نه فقط در مورد اشخاص بلکه در مورد سازمان‌ها و حکومت‌ها هم صدق می‌کند. حکومتی که دیروزش را از یاد می‌برد، کار امروز را هم محاسبه نمی‌کند. اینکه اشخاص اهل محاسبه و مراقبه نباشند نقصی بزرگ در زندگی آنان است، اما بدتر از آن این است که حکومت بی آنکه پروایی به نتیجه کار خود داشته باشد، هر چه بخواهد بی محاسبه می‌کند. چنین حکومت‌هایی نمی‌توانند آینده کشور را بسازند و احتمال بسیار هست که آن را به خطر اندازند.
حکومت‌ها باید همواره گفته‌ها و کرده‌های خود و آثار و نتایج آن را در نظر داشته باشند تا بتوانند از اشتباه‌های هولناک بپرهیزند و اگر چنین پروایی نداشته باشند نمی‌توانند به کشور و مردم خدمت کنند و چه بسا که گفتار و رفتارشان مایه زیان و آشفتگی باشد.