هر اختلال خواب متمایز است و می‌تواند علل، علائم و درمان‌های مختلفی داشته باشد.
به گزارش مثبت سبز، سندروم کلاین-لوین با دوره‌های مکرر خواب آلودگی شدید مشخص می‌شود که در کنار اختلالات شناختی، روانی، رفتاری و حتی روانپزشکی رخ می‌دهد. هر دوره معمولا حدود ده روز طول می‌کشد و دوره‌های طولانی مدت، چندین هفته تا چند ماه طول می‌کشد. این عارضه اغلب در طی یک دوره 8 تا 12 ساله کاهش می‌یابد.
اولین رخداد دوره سندروم کلاین لوین اغلب با بروز عفونت یا مصرف الکل آغاز می‌شود و دوره‌های بعدی هر 3 ماه یا بیشتر اتفاق می‌افتد (از 1 تا 12 ماه). در طول دوره‌ها، بیماران تا 20 ساعت در روز می‌خوابند و فقط برای غذا خوردن و توالت رفتن بیدار می‌شوند. اما در بین دوره‌ها، بیماران خواب، تغذیه، خلق و خو و عملکرد شناختی طبیعی و عادی دارند. این بیماری در اکثر بیماران در دهه دوم زندگی شروع می‌شود و در مردان شایع‌تر است.
نارکولپسی دو نوع دارد. نارکولپسی نوع 1، یک اختلال عصبی مزمن است که در اثر مقدار ناکافی انتقال دهنده عصبی اورکسین ایجاد می‌شود. پرخوابی و خواب آلودگی یکی از علائم نارکولپسی نوع 1 است. از دیگر علائم آن می‌توان به کاتاپلکسی (ضعف ناگهانی عضلانی)، فلج خواب و توهم اشاره کرد.
نارکولپسی نوع 2 شامل بسیاری از علائم مشابه نوع 1 است؛ اما علائم آن ممکن است شدت کمتری داشته باشد. نارکولپسی نوع 2 شامل کاتاپلکسی نمی‌شود و به دلیل کمبود اورکسین ایجاد نمی‌شود. علت دقیق این اختلال نامشخص است.
شروع این اختلال معمولا در دوران نوجوانی رخ می‌دهد. کاتاپلکسی ممکن است بعدا در طول دوره بیماری در حدود 10٪ از این بیماران ایجاد شود که در آن زمان، بیماری باید به عنوان نارکولپسی نوع 1 طبقه بندی شود.
بسیاری از اختلالات خلقی از جمله افسردگی، اختلال دو قطبی و اختلال افسردگی فصلی می‌توانند باعث پرخوابی شوند. شیوع پرخوابی در اختلال افسردگی اساسی (MDD) در بیش از دو سوم بیماران بزرگسال دیده می‌شود. علائم پرخوابی در بیماران مبتلا به افسردگی دوقطبی (BD) از 23 تا 78 درصد متغیر است. پرخوابی یکی از ویژگی‌های اصلی اختلال عاطفی فصلی است و در دو سوم بیماران دیده می‌شود.
آنسفالوپاتی کبدی، نارسایی غدد فوق کلیوی و لوزالمعده و نارسایی مزمن کلیه می‌تواند با خواب آلودگی همراه باشد. همچنین شرایطی مانند کم کاری تیروئید، کمبود آهن و کمبود ویتامین D نیز به‌عنوان علل احتمالی خستگی و خواب آلودگی پیشنهاد شده‌اند.
پرخوابی 16 تا 50 درصد از بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون را تحت تأثیر قرار می‌دهد. همچنین تخریب مخچه نخاعی و بیماری هانتینگتون نیز با پرخوابی مرتبط هستند.
پرخوابی می‌تواند به عنوان عارضه بعد از آسیب به سر در 27 درصد افراد دیده شود. در مرحله حاد آسیب مغزی تروماتیک متوسط تا شدید، پرخوابی می‌تواند رخ دهد.
خواب آلودگی در شرایط آپنه انسدادی خواب (وقفه تنفسی در خواب) معمولا به کمبود خواب مزمن به دلیل تکه تکه شدن خواب نسبت داده می‌شود. در همین راستا، انتظار می‌رود وقتی آپنه تنفسی به اندازه کافی درمان شود، خواب آلودگی بهتر شود.
با این حال، بخشی از مردم علیرغم درمان کافی، خواب‌آلود باقی می‌مانند. یک مطالعه اخیر نشان داد که حدود 13 درصد از بیماران مبتلا به آپنه انسدادی خواب که به اندازه کافی درمان شده بودند، هنوز بعد از درمان دچار خواب آلودگی بودند. این بیماران معمولا جوان‌تر بودند و احساس خستگی بیشتری را گزارش کردند.
شاید ساده‌ترین علت پرخوابی، سندروم خواب ناکافی باشد که در آن فرد، نمی‌تواند به طور مداوم به اندازه کافی بخوابد. کار در شیفت شب ممکن است به فرد اجازه خواب کافی را ندهد.
اگر بیمار دچار خواب‌آلودگی مفرط و بدون کاتاپلکسی باشد که با چرت زدن یا خوابیدن برطرف نمی‌شود، ممکن است مبتلا به پرخوابی ایدیوپاتیک تشخیص داده شود. پرخوابی ایدیوپاتیک همچنین ممکن است بیدار شدن پس از خواب طولانی مدت را دشوارتر کند.
منشا دقیق پرخوابی ایدیوپاتیک ناشناخته است و تحقیقات نشان می‌دهد که این بیماری ممکن است دلایل مختلفی از جمله ژنتیک، اختلال در عملکرد سیستم عصبی یا بیماری خود ایمنی داشته باشد.