روزنامه شرق نوشت: تیم ملی فوتبال ایران در شرایطی به عنوان صدرنشین گروه E مرحله دوم انتخابی جام جهانی به مرحله بعدی صعود کرد که نمایش این تیم در دیدار‌های اخیر، خاصه تقابل با ازبکستان، چندان چنگی به دل نزد و با اعتراض مشخص هواداران روبه‌رو شد. ایران که در دیدار رفت هم نتوانسته بود ازبکستان را شکست دهد در دیدار برگشت در ورزشگاه آزادی با ارائه یک نمایش ضعیف‌تر به تساوی بدون گل رسید تا نوار گل‌زنی‌های تیم ملی پس از مدت‌ها پاره شود.
البته که نه این مورد بلکه سبک بازی تیم ملی بود که صدای اعتراض تماشاگران در ورزشگاه را هم بلند کرد و آن‌ها در اقدامی تأمل‌برانگیز علیه تیم ملی شعار سر دادند. این موضوع برای مسئولان امر می‌تواند حسابی زنگ خطر را به صدا دربیاورد؛ هرچند امیر قلعه‌نویی اعتقاد دیگری دارد و هوشدن تیم ملی را نشان از پیشرفت سریع‌تر این تیم توصیف کرده است.
در کنار این موضوع که مسئولان کادر فنی تیم ملی فوتبال ایران هرگز حاضر به پذیرش نقد نبوده و نمی‌خواهند تقصیرشان در نمایش ضعیف تیم ملی در بازی‌های اخیر را بپذیرند، فدراسیون فوتبال هم در تیم امیر قلعه‌نویی بازی کرده و در گزارشی تحت عنوان اینکه «چرا موتور خط حمله تیم ملی خاموش شد» تقصیر‌ها را به گردن بازی تدافعی تیم ازبکستان انداخته و دوباره در حربه‌ای تکراری که پیش‌تر سعید الهویی، دستیار امیر قلعه‌نویی در تیم ملی، آن را به نمایش گذاشته بود، با رجوع به تعدادی فکت آماری، سعی در دفاع از تیم ملی و البته در رأس آن، از کادر فنی تیم ملی داشته است.
در این گزارش اشاره شده که ایران درصد مالکیت توپ بیشتری داشته، پاس‌های صحیح‌تری داده و «امید به گل» بیشتری هم نسبت به ازبکستان ایجاد کرده است. در این بین مشخصا نمی‌شود روی امید به گل یک و خرده‌ای مانور چندان زیادی داد چراکه ایران میزبان این بازی بود و با توجه به اینکه امیر قلعه‌نویی تمامی نفرات اصلی تیم ملی را هم در ترکیب گذاشته بود، مانوردادن روی این عدد که اتفاقا چندان بالا نیست، نمی‌تواند راه فراری باشد.
از همه بدتر اینکه فدراسیون تمام واقعیت در این مورد را نگفته است. اگرچه آماری که رفقای امیر قلعه‌نویی و مسئولان فدراسیون فوتبال در این گزارش گنجانده‌اند، تا حدودی با دیگر آمار‌های ثبت‌شده از این بازی در سایت‌های دیگر همخوانی دارد، ولی مشخص نیست چرا دوستان در این ماجرا به تعداد ضربات در چارچوب تیم ملی در این بازی اشاره نکرده‌اند. بدیهی است که وقتی تیتر مطلبی «چرا موتور خط حمله تیم ملی خاموش شد» انتخاب می‌شود، بهانه نباید بازی تدافعی تیم رقیب توصیف شود، بلکه باید آن را در سبک بازی تیم خودی و فعالیت در خط حمله جست.
ایران در این بازی، طبق آمار‌های ثبت‌شده، ۱۵ بار به سمت دروازه رقیب ضربه زده که از این تعداد فقط یکی (!) در چارچوب بوده است. حال اینکه چرا چنین آماری در گزارش مذکور قید نشده، جای تأمل دارد. بدیهی است که این مورد، اصلی‌ترین پاسخ سؤالی است که در این گزارش مطرح شده است. حالا اگر امیر قلعه‌نویی و رفقایش که نقد را با «زاویه‌داشتن» اشتباه می‌گیرند، بخواهند کار آماری دقیق‌تری انجام دهند باید پاسخ این سؤال را بدهند که چه بر سر ستاره‌های میلیون دلاری خط حمله ایران آمده که در این بازی، تیم ملی فقط یک ضربه در چارچوب داشته است.
از آنجا که مجموعه تیم ملی واقعیت را رها کرده و پشت آمار پنهان شده، تازه آماری که بیشتر به سود خودشان است، به این هم باید اشاره کرد که همین تیم ازبکستانی که ظاهرا به زعم نگارنده گزارش مذکور، تدافعی بازی کرده، از ۱۱ ضربه به سمت دروازه ایران دو تا را در چارچوب زده است.
ایران در خط حمله بازیکنان بسیار سرشناسی دارد؛ مهدی طارمی، سردار آزمون و علیرضا جهانبخش ستاره‌های گران‌قیمت تیم ملی هستند که هرکدام به تنهایی قادر به درآوردن یک بازی هستند. حال اینکه چه تاکتیکی برای تیم ملی ایران در تقابل با ازبکستان اتخاذ شده که آن‌ها نتوانستند کارایی لازم را داشته باشند، ابهام اصلی ماجراست؟ آیا دستیاران امیر قلعه‌نویی که هنوز هم حرف و حدیث درباره توانایی فنی آن‌ها وجود دارد، در آنالیز رقیب ناکام بوده‌اند؟ یا اینکه ازبکستان به قدری خوب تیم ایران را آنالیز کرد که قلعه‌نویی و رفقایش در فدراسیون دوباره شبیه به اتفاقی که پس از ناکامی در جام ملت‌های آسیا رخ داد و رو به آمار و امید به گل آوردند، در ارائه یک بازی موفق بازماندند؟ هرکدام از این دو مورد که باشد، اصل داستان که ضعف فنی و تاکتیکی تیم ملی در این بازی بود را پاک نمی‌کند.
حالا هرچقدر هم که قلعه‌نویی توهم همیشگی را داشته باشد و از این بگوید که منتقدان با او زاویه دارند، کادر فنی تیم ملی بار‌ها نشان داده‌اند انتقادپذیر نبوده و حتی همین حالا به جای پذیرش نواقص موجود و عذرخواهی از هواداران فوتبال در فراری رو به جلو، با پیش‌کشیدن بخشی از آمار تقابل تیم ملی با ازبکستان، سعی در منحرف‌کردن تمامی واقعیت دارند. تفاوتش این بار در این است که نه دستیار قلعه‌نویی، بلکه دایره حامی او در فدراسیون فوتبال، این بار با آمار در تلاش برای پنهان‌کردن ضعف‌های موجود هستند.