علیرضا رضایی درباره جراحی کتف حسن یزدانی در فاصله ۱۰ ماه مانده به بازی‌های المپیک و اینکه با این وضعیت چرا او بعد از کسب نقره جهانی، در بازی‌های آسیایی کشتی گرفت؟، اظهار داشت: این نکته‌ای است که کادرفنی و فدراسیون باید توضیح دهند و من در جریانش نیستم. اگر آسیب‌دیدگی او طوری بود که واقعاً نیاز به جراحی داشت قطعاً بهترین زمان همین حالا بود و فکر نمی‌کنم با توجه به اینکه بازی‌های آسیایی در فاصله حدود ۱۵-۲۰ روزه از جهانی برگزار شد، خیلی تأثیر داشت. اگر عمل لازم بود، باید عمل می‌کرد و اجتناب‌ناپذیر بود.
دارنده مدال برنز سنگین‌وزن جهان ادامه داد: یزدانی اگر با کتف آسیب‌دیده به مسابقه می‌رفت و برای المپیک فشار مضاعف می‌آورد ممکن بود وضعیتش بدتر شود. اگر کتفش سالم باشد لااقل با برنامه فشرده‌تر می‌تواند این چند ماه دوری را جبران و با شرایط خوبی در المپیک شرکت کند.
رضایی درباره مبارزه حیثیتی حسن یزدانی با دیوید تیلور و اینکه چقدر شکست کشتی‌گیر کشورمان مقابل حریف آمریکایی، ذهنی و روانی است؟، گفت: فقط بار روانی نیست، بحث آمادگی جسمی، روحی و روانی، تاکتیک و... یک پَکیج است که نتیجه را مشخص می‌کند. حسن یزدانی باید این پَکیج را داشته باشد تا تیلور را شکست دهد، لیاقتش را هم دارد. کشتی ما از این مسئله زخم خورده شده و همه دوست دارند که او تیلور را ببرد.
سرمربی پیشین تیم امید درخصوص اینکه چقدر برگزاری مبارزه‌های او در روز اول مسابقات جهانی روی سایر اعضای تیم تأثیر می‌گذارد؟، تأکید کرد: درست است کشتی ورزش انفرادی است، ولی مسائل تیمی هم تأثیر دارد؛ البته همه بچه‌ها باید حرفه‌ای بوده و هر کسی روی کار خودش متمرکز باشد.
رضایی در مورد وضعیت کامران قاسم‌پور و اینکه در شرایط فعلی کدام وزن المپیکی برای او مناسب‌تر است؟ عنوان کرد: دقیقاً در جریان وضعیت کامران نیستم، اما او در چند وقت اخیر آسیب‌دیده بود و زمان می‌برد تا به شرایط اولش برگردد. طبیعی است که باید طبق شرایط وزنی خودش، دور از احساسات و با آگاهی کامل بسته به شرایط وزنی، آمادگی جسمانی و شرایط حریفانش تصمیم بگیرد. علاوه بر اینها، اسطوره‌سازی در دوره قهرمانی، فشار مضاعفی را به کشتی‌گیر وارد می‌کند و این به ضرر یک قهرمان است.
وی درباره اینکه وقتی از امیرعلی آذرپیرا در کوتاه مدت در حالی که کشتی‌گیر ۹۷ کیلوگرم بوده و گفته شده بیش از ۶ کیلوگرم برای کشتی گرفتن در ۹۲ کیلو وزن کم کرده، در وزن پایین استفاده شده، کامران قاسم‌پور نمی‌تواند در بلند مدت همین میزان وزن را برای کشتی گرفتن در ۸۶ کیلوگرم کم کند؟، گفت: من با امیرعلی آذرپیرا کار کرده‌ام. خرداد ماه با او به ارمنستان رفتم و آنجا ۹۴ -۹۵ کیلوگرم بود. حالا شاید در اردو وزنش بالا رفته باشد، اما وزنش بالا نبود. همه اینها به تفکر و شرایط خود کشتی‌گیر بستگی دارد و او بهتر از همه می‌داند چه وزنی برایش ایده‌آل‌تر است. خوب است از کادرفنی تیم ملی هم کمک بگیرد. بعد جمع‌بندی‌اش هر چه بود، همان را اجرایی کند. ضمن اینکه بازگشت قاسم‌پور به ۸۶ کیلوگرم با حضور حسن یزدانی یک ریسک است، از آن طرف هم شاید این احتمال مطرح باشد که او به خاطر کتفش به آمادگی مطلوب برای المپیک نرسد. اگر حسن یزدانی برسد، اینکه قاسم‌پور به ۸۶ کیلوگرم بازگشته باشد، به نوعی مهره‌سوزی اتفاق می‌افتد. قطعاً تصمیم‌گیری سخت است.
رضایی درمورد تصمیم علی سوادکوهی برای حضور در وزن المپیکی ۸۶ کیلوگرم گفت: به هرحال شانس خودش را امتحان می‌کند و کار بی‌ضرری است. اگر وزن کم کردن او را اذیت می‌کند، این تصمیم خوبی است، هیچ چیزی به اندازه وزن کم کردن دشمن کشتی‌گیر نیست، ضمن اینکه ۷۹ کیلوگرم هم وزن المپیکی نیست و اگر سوادکوهی بخواهد برای المپیک رقابت کند، باید به این وزن برود.
این پیشکسوت کشتی در خصوص اینکه آیا همه مدعیان اوزان غیرالمپیکی باید حتماً در سال المپیک شانس خود را در وزن المپیکی چرخه امتحان کنند؟، گفت: اگر شرایط بدنی و وزنی‌شان طوری است که مثلاً فقط در ۶۱ یا ۷۹ کیلوگرم می‌توانند کشتی بگیرند، به نظر من نیاز به ریسک نیست. بهتر است قابلیت خود را بالا ببرند، چون وزن عوض کردن کار راحتی نیست، یک کار کاملاً تخصصی است. چه بخواهی وزن بالاتر و چه پایین‌تر کشتی بگیری، سیستم تمرین کاملاً متفاوت می‌شود و ۱۰ ماه هم فرصت کمی برای تغییر وزن است. حالا ممکن است یک کشتی‌گیر این قابلیت را داشته باشد که با جابه‌جا کردن وزنش، شرایط جسمی خود را هم ارتقا دهد و وزن کم یا زیاد کردن تأثیر منفی روی کارش نمی‌گذارد، خوب است برای المپیک تلاش کند. همه اینها به قابلیت‌های خود کشتی‌گیر برمی‌گردد.
رضایی در پاسخ به این سؤال که بزرگترین افسوس دوره قهرمانی‌اش چه بوده؟ عنوان کرد: آسیب‌هایی داشتم که بعد از المپیک نباید با آن وضعیت کشتی می‌گرفتم. این یک اشتباه بود، علاوه بر آن می‌توانستم در مسابقات بیشتری حضور داشته باشم که این اتفاق نیفتاد، اما من افسوس نمی‌خورم و اینطور به گذشته نگاه نمی‌کنم.
او درباره اینکه فنی‌ترین کشتی‌گیر ادوار مختلف کشتی را چه کسی می‌داند؟، گفت: کشتی‌گیر فنی و برجسته زیاد داشتیم، اگر بخواهم یکی را در ایران نام ببرم و اسمی از بقیه نیاورم، بی‌انصافی است، اما در بین خارجی‌ها، من همیشه از کشتی کشتی خاداراتسف لذت می‌بردم. حتی زمانی که سنم خیلی کم بود و ملی‌پوش هم نبودم، به فدراسیون کشتی می‌رفتم، آن زمان مسئول قسمت سمعی - بصری فدراسیون، باقر بهزادنژاد بود، بابت هر کشتی ۲۵۰ تومان می‌دادم و کشتی‌های خاداراتسف را می‌گرفتم. کشتی جهان قهرمانان ممتازی داشت، خصوصاً در دهه نود میلادی.
رضایی در واکنش به این مسئله آیا او هم اعتقاد دارد که کشتی دنیا در مقطع حاضر افت کرده و خیلی خالی از مدعیان پرتعداد در اوزان مختلف شده است؟، خاطرنشان کرد: این یک اتفاق طبیعی است، چون در گذشته و تا قبل از مسابقات جهانی ۲۰۰۵ که رقابت‌های کشتی در یک روز شد، مسابقات در دو روز برگزار می‌شد و مدعیان هر وزن دو روز کشتی می‌گرفتند؛ بنابراین فاصله هر کشتی چند ساعت می‌شد و ۵-۶ کشتی در ۴۸ ساعت تقسیم شده و کشتی‌گیر بعد از هر مبارزه ریکاوری می‌شد. ضمن اینکه وزن‌کشی یک بار و روز قبل از مسابقه انجام می‌شد.
وی ادامه داد: امروز کشتی خیلی فیزیکی شده، چون کشتی‌گیر صبح تا عصر باید ۴ دور کشتی بگیرد و طبیعی است که بدن تحلیل رفته و قابلیت اجرای فنون مختلف را از دست بدهد، به همین دلیل کشتی سمت تاکتیک رفته و طبیعتاً بخشی از زیبایی خود را از دست می‌دهد. درواقع دهه نود و تا سال ۲۰۰۵، کشتی‌ها کیفی‌تر بود. این بدین معنا نیست که کشتی امروز دنیا خوب و فنی نیست، سیستم مسابقات کشتی به این سمت رفته است. امروز چهار دور کشتی می‌گیری و بعد فردا دوباره باید وزنت را تحویل دهی که این خودش استرس‌زاست و روی کیفیت کشتی هم تأثیر دارد.
رضایی قشنگ‌ترین رویارویی‌های تاریخ کشتی از دید خودش را چنین عنوان کرد: کشتی‌های دیوید موسل‌بز و آرتور تایمازوف خیلی زیبا بود، همینطور بارزاکوف و اوماخانوف یا کشتی سایتی‌اف و ماخاچ مرتضی‌علیف. یک کشتی هم من خودم شخصاً در جام یاریگن دیدم بین خاداراتسف با آدم سایتی‌یف که انتخابی المپیک بود. خاداراتسف با اینکه ۳۷-۳۸ سالش بود خیلی از مدعیان بزرگ و نامدار را برد و در فینال هم به آدام سایتی‌یفی که خیلی از او کوچکتر بود، ۲-۲ باخت.