تحقیقات اخیر روند تکاملی را که ساروپود‌های غول پیکر را به این اندازه رساند، روشن می‌کند.
به گزارش فرادید به نقل از scitechdaily، ساروپود‌ها که دایناسور‌های معروف با گردن دراز مانند براکیوساروس و آپاتوزاروس را شامل می‌شود، عظیم‌ترین حیواناتی بودند که روی زمین زندگی می‌کردند.
در واقع هیچ حیوانی بزرگتر از آن‌ها تا کنون پا روی این سیاره نگذاشته است. هیچ دایناسور یا پستاندار خشکی دیگری حتی به رکورد آن‌ها نزدیک هم نمی‌شود. یک مطالعه جدید از دانشگاه آدلفی اکنون بینشی در مورد روند تدریجی ارائه می‌دهد که از طریق آن این غول‌های عظیم‌الجثه به اندازه‌های رکوردشکن خود در طول زمان دست یافتند.
قبلا تصور می‌شد که ساروپود‌ها در طول تاریخ تکاملی خود، چند باری به طور مستقل اندازه‌های استثنایی خود را تکامل داده‌اند، اما از طریق یک تحلیل جدید، اکنون می‌دانیم که این تعداد بسیار بیشتر است.
مایکل دمیک دیرینه‌شناس، استادیار زیست‌شناسی در دانشگاه آدلفی در نیویورک و نویسنده این مطالعه که اخیرا در مجله «Current Biology» منتشر شده است، می‌گوید که این رقم احتمالا ۳۲ مورد در طول حدود ۱۰۰ میلیون سال بوده است.
برای بررسی تکامل اندازه بدن ساروپود، دمیک اندازه دور صد‌ها استخوان تحمل‌کننده وزن را جمع‌آوری کرد که با وزن حیوانی که به آن تعلق داشتند، مرتبط بود. او سپس از تکنیکی به نام بازسازی وضعیت اجدادی استفاده کرد تا توده‌های بدن بازسازی‌شده نزدیک به ۲۰۰ گونه ساروپود را روی درخت تکاملی آن‌ها ترسیم کند.
نتایج نشان می‌دهد که ساروپود‌ها در اوایل تکاملشان به اندازه‌های استثنایی خود رسیده‌اند و با تکامل هر خانواده ساروپود جدید، یک یا چند دودمان به طور مستقل به وضعیت عالی دست یافته‌اند.
او توضیح می‌دهد: «قبل از انقراض به همراه دایناسور‌های دیگر (به جز پرندگان) در پایان دوره کرتاسه، ساروپود‌ها در مجموع سه دوجین بار اندازه‌های بی‌نظیر خود را تکامل دادند. بزرگ‌ترین ساروپود‌ها از نظر اکولوژیکی متمایز بودند و دندان‌ها و سر‌هایی با شکل‌های متفاوت و بدن‌هایی با تناسب متفاوت داشتند.»
مطالعه میکروسکوپی استخوان‌های آن‌ها نشان داد که ساروپود‌ها دارای نرخ رشد متفاوتی هستند، که نشان می‌دهد از نظر متابولیسمی متمایزند.
یافته‌های دمیک با قاون کوپ، نظریه محبوب قرن ۱۹ که می‌گوید اندازه حیوانات در طول زمان تکامل می‌یابد، در تضاد است. در عوض، در مطالعه جدید حیوانات مورد مطالعه بسته به بافت اکولوژیکی‌شان به اندازه‌های بدنی متفاوتی می‌رسند، که وقتی از مقیاس بزرگ به آن نگاه می‌شود، می‌تواند تصادفی به نظر برسد.
گره‌گشایی از اینکه چرا برخی دودمان‌ها خود را به اندازه‌های فوق‌العاده غول‌پیکر تکامل دادند، در حالی که سایرین این‌طور نبودند، گام بعدی در تحقیق خواهد بود.