فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد
چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان
که درد سر کشی جانا گرت مستی خمار آرد
شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما
بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد
عماری دار لیلی را که مهد ماه در حکم است
خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد
بهار عمر خواه‌ای دل وگرنه این چمن هر سال
چو نسرین صد گل آرد بار و، چون بلبل هزار آرد
خدا را، چون دل ریشم قراری بست با زلفت
بفرما لعل نوشین را که زودش با قرار آرد
در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ
نشیند بر لب جویی و سروی در کنار آرد
شرح لغت: عماری دار: به فتح اول نگهبان یا کجاوه دار/ پیرایه سر: در ایام پیری
هر آن کس که طالب لقای محبوب است و خواهان آن است که رویای دیرینه اش تحقق یابد به عشق و محبت روی آورد و از هرگونه دشمنی جدایی پذیرد، چرا که به واسطه آن رنج فراوانی دامنگیر شخص می‌گردد.
به زودی کامیابی و سعادت به شما روی خواهد آورد و در هر دو جهان خوشبخت خواهی شد. در سختی‌ها به خداوند توکل کن.