به گزارش فرارو به نقل از آتلانتیک، ماه گذشته بود که متوجه شدم ترکیه ۵۰۰ هزار دلار جایزه برای سر من تعیین کرده است. ترکیه سال‌ها مرا هدف قرار داده است، زیرا من به عنوان یک بسکتبالیست حرفه‌ای از جایگاه خود برای محکوم مرد قدرتمند آن کشور "رجب طیب اردوغان" استفاده کرده‌ام. رژیم تحت حاکمیت او پاسپورت من را باطل کرده و ۱۲ شکایت قضایی را علیه‌ام تنظیم نموده و نام ام را در فهرست "اعلام قرمز" اینترپل قرار داده است. پس از من نوبت به خانواده‌ام رسیدم. نیرو‌های دولتی به خانه‌ام در ترکیه یورش بردند و پدرم را بازداشت کردند. هم چنین به نظر می‌رسد برادرم از تیم بسکتبال اخراج شده و خواهرم نمی‌تواند شغلی پیدا کند. من کاملا مطمئن بودم که برای اردوغان تبدیل به یک دردسر شده ام؛ ۵۰۰ هزار دلار جایزه تعیین شده برای سرم گواه این موضوع است.
زمین لرزه‌ای که در اوایل ماه جاری ترکیه را لرزاند نشان دهنده یکی از بزرگترین بلایایی است که ترکیه اکنون با آن مواجه است. زمانی که خبر را شنیدم حالم بد شد. علیرغم کار‌هایی که اردوغان انجام داده است من کشورم و مردم آن را دوست دارم و به ترک بودنم افتحار می‌کنم. من اعضای خانواده و دوستان زیادی دارم که هنوز در آنجا زندگی می‌کنند. خوشبختانه حال شان خوب است، اما هزاران نفر جان شان را از دست داده‌اند.
جهان سخاوتمندانه منابع بسیار مورد نیاز را برای کمک به بهبودی ما ارائه کرده است. با این وجود، جهان به اندازه کافی برای بازداشتن یک اقتدارگرای پوپولیست از ربودن دموکراسی‌ای که من در کودکی می‌شناختم کاری انجام نداده است.
پس از ناکام ماندن کودتا در سال ۲۰۱۶ میلادی اردوغان کنترل کامل قوه مقننه و دستگاه قضایی را به دست گرفت. البته بسیاری از مردم مخالفت کردند، اما او به سرعت مخالفان را سرکوب کرد. او تقریبا یک شبه هزاران قاضی را که می‌توانستند در برابر دستورات‌اش مقاومت کنند از مقام شان برکنار کرد. اردوغان خود را مجبور نمی‌کند کسی که او را دوست ندارد تحمل کند. او به سادگی آنان را دور می‌اندازد و حذف می‌کند.
سفر اردوغان به واشنگتن در سال ۲۰۱۷ میلادی را به خاطر دارید؟ هنگامی که معترضان به شکلی مسالمت آمیز در مقابل اقامتگاه سفیر ترکیه تجمع کردند اردوغان در حال تماشای کتک زدن معترضان با مشت و لگ توسط نیرو‌های امنیتی‌اش بود. ظاهرا آنان در حال اجرا دستورات او بودند. تنها یک لحظه فکر کنید: او این کار را در پایتخت قدرتمندترین کشور مستقل جهان انجام داد. به نظر شما او با شهروندان‌اش در کشور خود جایی که عملا قدرت نامحدودی در اختیار دارد چه می‌کند؟
ارزیابی کلی خانه آزادی از ترکیه مبنی بر آن است که ترکیه "آزاد نیست". عفو بین الملل نقض حقوق بشر ترکیه را که به بهانه اقدامات ضد تروریستی انجام شده است به شدت محکوم کرده است. پروژه عدالت جهانی ترکیه را در رتبه ۱۱۷ از ۱۳۹ کشور در فهرست حاکمیت قانون خود قرار داده است. اردوغان ممکن است خود را به عنوان یک رهبر بزرگ تاریخی تصور کند، اما کشوری را که من آن را دوست دارم به شکلی بی سابقه در پایین‌ترین سطح قرار داده است.
در سال ۲۰۲۱ میلادی شهروند آمریکا شدم. مشاهده ارزش‌های دموکرتیکی که مدت‌هاست آن را گرامی می‌داشتم بسیار خوشحال کننده بود. من احساس خوشبختی می‌کنم که در چنین کشوری زندگی می‌کنم. با این وجود، آیا احساس امنیت می‌کنم؟ هنگامی که رژیم ترکیه به آزار و اذیت افرادی مانند من که به دلایل سیاسی کشور را ترک کرده اند ادامه می‌دهد پاسخ "بله" به این پرسش دشوار است.
علیرغم آن که کشور را ترک کرده‌ام اردوغان می‌خواهد صلح و کرامتی را که با زندگی در یک دموکراسی حاصل می‌شود از من سلب کند. ترکیه ۹۸ نفر را از ۳۴ کشور ربوده است. زمانی که در سال ۲۰۱۷ میلادی در اندونزی بودم به سختی مانع ربوده شدنم شدم. ما نمی‌دانیم برای تمام مخالفانی که بازداشت شده‌اند چه رخ داده، اما گزارش‌های فراوانی از اعمال شکنجه علیه آنان وجود دارد.
اردوغان بدش نمی‌آید که از اهرم‌های خود با غرب برای ادامه تعقیب مخالفان‌اش استفاده کند. اخیرا اردوغان تلاش کرد سوئد و فنلاند را مجبور کند تا ۱۳۰ نفر از منتقدان او را در ازای حمایت ترکیه از عضویت سوئد در ناتو به آنکارا مسترد کنند. از آنجایی که تصمیمات ناتو نیاز به اتفاق آرا دارد حمایت ترکیه از اعضای جدید ضروری است. او به جای استفاده از این واقعیت برای پیشبرد منافع ترکیه از آن به منظور انتقام گرفتن از دشمنان خود استفاده می‌کند. هزینه ترویج حقوق بشر در سراسر جهان بسیار سنگین است، اما غرب وظیفه اخلاقی دارد که به پرداخت آن ادامه دهد.
در اینجا در ایالات متحده در مورد هر موضوعی اختلاف نظر‌های زیادی داریم. با این وجود، مدارا کردن علیرغم وجود اختلافات به ما کمک می‌کند تا پیشرفت کنیم، اما ما نمی‌توانیم آرمان‌های مشترک‌مان را فراموش کنیم. زمانی که صحبت از ارزش جان انسان و حق مخالفت به میان می‌آید باید اختلافات خود را کنار بگذاریم.
برخی ادعا می‌کنند که یک رهبر خودکامه در یک مکان دورافتاده نمی‌تواند به ایالات متحده و متحدان‌اش آسیب برساند. این نوعی نزدیک بینی است. نگاه کنید که اردوغان چگونه کشور‌های شمال اروپا را در برابر تهاجم بالقوه روسیه آسیب‌پذیر می‌کند. نرمش ما نسبت به اردوغان الهام بخش رژیم‌های خودکامه دیگر در جهان خواهد بود رژیم‌هایی که هرگونه اعتراضی را سرکوب می‌کنند. ما نباید مبارزه برای دموکراسی را به خاک خود محدود کنیم یا در برابر باج خواهی اردوغان سر تعظیم فرود آوریم.
تا انتخابات ریاست جمهوری ترکیه تنها چند ماه دیگر باقی مانده و اردوغان بیش از هر زمان دیگری آسیب‌پذیر است. او نتوانسته بحران اقتصادی چند ساله را مهار کند و زلزله اخیر عمق بی‌کفایتی او را آشکار ساخته است. او تحت فشار فزاینده‌ای قرار می‌گیرد تا قدرت خود را بیش‌تر تحکیم کند و حمایت بیش تری جذب کند. رژیم او به تلاش برای ایجاد اختلاف در خارج از ترکیه به ویژه در اروپا جایی که تعداد قابل توجهی از ترک‌های حضور دارند ادامه خواهد داد.
اگر او فکر می‌کند که جایزه دادن به یک بازیکن بسکتبال به او کمک می‌کند باید خلاقانه‌تر فکر کنیم که او چه چیز دیگری را می‌خواهد بیازماید.
اردوغان ناامید و خطرناک‌تر می‌شود. یکی از معاونان حزب او اخیرا وعده داد که مخالفان را بدون توجه به آن که در کجای جهان هستند "نابود" خواهد کرد. این که رژیم او از تهدید جان اعضای اپوزیسیون در کشور‌های مستقل احساس راحتی می‌کند نشانه‌ای مطمئن برای شکست غرب است. ما باید روشن سازیم که اگر او این راه را ادامه دهد از صحنه جهانی دور خواهد شد. اگر این کار را نکنیم او چه چیزی را از دست خواهد داد؟