فریاد‌های بلند ورونیکا کوچک در راهرو‌های بیمارستان پری ناتال پوکروفسک در شرق اوکراین طنین انداز می‌شود. نوزادی که نزدیک به دو ماه پیش از موعد با وزن ۱.۵ کیلوگرم به دنیا آمد، اکسیژن را از طریق لوله بینی دریافت می‌کند تا به تنفس او کمک کند در حالی که لامپ‌های فرابنفش داخل یک انکوباتور زردی او را درمان می‌کنند.
به گزارش فرارو، قبل از حمله روسیه به اوکراین در اواخر فوریه، سه بیمارستان در مناطق تحت کنترل دولت در منطقه جنگ‌زده دونتسک این کشور امکاناتی برای مراقبت از نوزادان نارس داشتند. یکی مورد حمله هوایی روسیه قرار گرفت و دیگری مجبور شد در نتیجه درگیری بسته شود. تنها بیمارستان زایشگاهی در شهر معدن زغال سنگ پوکروفسک باقی مانده است که هنوز کار می‌کند.
دکتر تتیانا میروشنیچنکو به دقت لوله‌هایی را به هم وصل می‌کند که به ورونیکا اجازه می‌دهد از شیر ذخیره شده مادر تغذیه کند.
میروشنیچنکو، تنها متخصص نوزادان، اکنون در بیمارستان زندگی می‌کند. پسر ۳ ساله او هفته را بین اقامت در تاسیسات و با پدرش که یک معدنچی زغال سنگ است در خانه تقسیم می‌کند.
دکتر توضیح می‌دهد که چرا اکنون ترک کردن غیرممکن است: حتی زمانی که آژیر‌های حمله هوایی به صدا درمی‌آیند، نوزادان را نمی‌توان از دستگاه‌ها جدا کرد. اگر ورونیکا را به پناهگاه ببرم، پنج دقیقه طول می‌کشد. میروشنیچنکو می‌گوید، اما برای او، آن پنج دقیقه می‌تواند حیاتی باشد.
مسئولان بیمارستان می‌گویند نسبت زایمان‌های نارس یا همراه با عوارض در سال جاری نسبت به دوره‌های قبل تقریباً دو برابر شده است و استرس و بدتر شدن سریع استاندارد‌های زندگی را عامل تلفات زنان باردار می‌دانند که هنوز در این منطقه باقی مانده اند.
روسیه و جدایی طلبان مورد حمایت مسکو اکنون کمی بیش از نیمی از منطقه دونتسک را اشغال کرده اند که از نظر وسعت شبیه به سیسیل یا ماساچوست است. پوکروفسک هنوز در یک منطقه تحت کنترل دولت اوکراین در ۶۰ کیلومتری (۴۰ مایلی) غرب خط مقدم قرار دارد.
میروشنیچنکو گفت: البته هر اتفاقی که در خارج از این ساختمان رخ می‌دهد به ما مربوط می‌شود، اما ما در مورد آن صحبت نمی‌کنیم. نگرانی اصلی آن‌ها در حال حاضر کودکان هستند.
به گفته آژانس‌های امدادی سازمان ملل، بیش از ۱۲ میلیون نفر در اوکراین به دلیل جنگ خانه‌های خود را ترک کرده اند. حدود نیمی از آن‌ها در داخل اوکراین آواره شده اند و بقیه به سایر کشور‌های اروپایی نقل مکان کرده اند.
با این حال، انتقال زایشگاه به خارج از پوکروفسک یک گزینه نیست. دکتر ایوان تسیگانوک، پزشک بیمارستان که حتی زمانی که شهر مورد اصابت راکت روسیه قرار گرفت، به کار خود ادامه داد، گفت: اگر بیمارستان جابجا می‌شد، بیماران همچنان باید در اینجا می‌ماندند. وی خاطرنشان کرد: تولد نوزادان چیزی نیست که بتوان آن را متوقف کرد یا آن را تغییر داد.
نزدیکترین مرکز زایمان موجود در منطقه دنیپروپتروفسک است، با یک رانندگی ۳ و نیم ساعته در امتداد جاده‌های فرعی، سفری که برای زنان در اواخر دوران بارداری بسیار خطرناک تلقی می‌شود.
هفته گذشته، آندری دوبرلیا ۲۴ ساله و همسرش مارینا، ۲۷ ساله، از روستای مجاور به بیمارستان رسیدند. آن‌ها که مضطرب به نظر می‌رسیدند، در حالی که پزشکان مجموعه‌ای از آزمایشات را انجام می‌دادند، کمی صحبت می‌کردند و سپس مارینا را برای سزارین به اتاق عمل هدایت می‌کردند. وبیست دقیقه بعد صدای گریه یک نوزاد پسر به گوش می‌رسید.
تسیگانوک می‌گوید: این کودکانی که ما به دنیا می‌آوریم، آینده اوکراین خواهند بود. من فکر می‌کنم زندگی آن‌ها با ما متفاوت خواهد بود. آن‌ها بیرون از جنگ زندگی خواهند کرد.