عدنان عبدالرحمن در میان طبل‌ها و ساز‌های کوبه‌ای مختلفی که از ۱۲ سالگی آموخته بود می‌نشیند، مطابق با سنتی که ریشه در اقلیت سیاه پوستی دارد که قرن‌ها در عراق وجود داشته و از حاشیه نشینی رنج می‌برد.
به گزارش فرارو، شهر الزبیر در نزدیکی شهر بصره در منتهی الیه جنوب عراق، خانه این اقلیت است که خاستگاه آن‌ها به کشور‌های شرق آفریقا برمی گردد.
در شهر الزبیر، بازدیدکننده صحنه‌هایی از فقر و کمبود خدمات و زیرساخت‌ها را می‌بیند، جاده‌ها مغفول و پر دست انداز و خانه‌ها بتونی خاکستری است.
عبدالرحمن، ۵۸ ساله، متعلق به یک گروه موسیقی محلی است که آداب و رسوم شهر زبیر را در سراسر عراق و همچنین در کشور کویت، که حدود ۳۰ کیلومتر با شهر فاصله دارد، معروف کردند.
او می‌گوید: گروه‌های موسیقی در زبیر بی‌شماری هستند، و اشاره می‌کند که اکثریت هنرمندان سیاه پوست هستند.
با طبل و تنبور، این دسته‌ها به خاطر مراسم عروسی معروف هستند. عبدالرحمن که روی مبل اسفنجی روی زمین نشسته است، ریتم‌هایی را که بر آن تسلط دارد توضیح می‌دهد. او به عنوان معلم موسیقی کار کرد و به مدت چهار سال عضو انجمن میراث وزارت فرهنگ بوده است.
عبدالرحمن از کودکی وارد دنیای موسیقی شد. در آن زمان عمویش آواز می‌خواند و پدرش طبل سفالی می‌نواخت. عبدالرحمن می‌گوید: این حرفه ارثی است. اگر (هنرمند) بمیرد، پسرش به جای او کار را به دست می‌گیرد. از شخصی به دیگری هنر ادامه دارد و نمی‌میرد.
عبدالرحمن و دیگران ادعا می‌کنند که نژادپرستی، ما هرگز آن را ندیده ایم.
تعداد اعضای این اقلیت از ۲۵۰ هزار تا دو میلیون تخمین زده می‌شود. همانطور که ابراهیم المرعشی تاریخدان به خبرگزاری فرانسه توضیح می‌دهد، از نظر تاریخی، اجداد این اقلیت از اتیوپی، کنیا و سودان آمده اند.
المرعشی، استاد گروه تاریخ در دانشگاه سن مارکوس کالیفرنیا، می‌گوید که تعدادی از آن‌ها به عنوان برده از طریق دریا به بصره رسیدند تا کار‌های سخت ازجمله زهکشی نمکزار‌ها انجام دهند.
وی می‌افزاید: در نسخه‌های خطی تاریخی، اولین قیام این اقلیت در سال ۸۶۹ رخ داد. آن قیام به سیاهپوستان اجازه داد تا قبل از شکست، شهر خود را تأسیس کنند که ۱۵ سال طول کشید.
ماجد الخالدی ۳۲ ساله که برای یک شرکت نفتی در بصره کار می‌کند خواستار رفع تبعیض علیه اقلیت سیاهپوست در شهر زبیر شد و گفت: سیاه پوستان شهروندان درجه پنجم محسوب می‌شوند، نه حتی شهروندان درجه دوم.
این فعال خواهان مسکن مناسب و فرصت‌های شغلی است و از کیفیت پایین آموزش و دور ماندن کودکان از مدرسه متاسف است.
الخالدی از مقامات می‌خواهد که افراد سیاهپوست را به عنوان یک اقلیت به رسمیت بشناسند و آن‌ها را در سیستم سهمیه بندی قرار دهند تا مانند مسیحیان و ایزدی‌ها نماینده‌ای در پارلمان عراق داشته باشند.
گروه بین‌المللی حقوق اقلیت‌ها اعلام کرده که سیاهپوستان عراق همچنان با تبعیض و به حاشیه رانده شدن سیستماتیک مواجه هستند.
این سازمان مستقر در لندن می‌افزاید: هیچ عراقی سیاه پوستی وجود ندارد که در دولت موقعیت بالایی داشته باشد و در عین حال به میزان بی سوادی و بیکاری به طور نامتناسبی در محافل فاقد فرصت‌های شغلی و معمولاً محدود به اشتغال و خانه اشاره می‌کند.