ستاره شناسان می‌گویند دنباله دار Bernardinelli-Bernstein (C/۲۰۱۴ UN ۲۷۱) می‌تواند بزرگترین و درخشان‌ترین عضو از ابر اورت (Oort Cloud) باشد که تاکنون کشف شده است و این اولین دنباله دار در مسیر ورودی است که تا کنون شناسایی شده است.
به گزارش فرادید به نقل از پایگاه خبری Technology.org؛ این دنباله دار توسط پدرو برناردینلی و گری برنشتاین از دانشگاه پنسیلوانیا در اوایل سال جاری کشف شد. آن‌ها داده‌های دوربین ۵۷۰ مگاپیکسلیِ انرژی تاریک (DECam) را بر روی تلسکوپ ۴ متری Víctor M. Blanco در شیلی جستجو می‌کردند. آن‌ها داده‌های این جسم را که در اصل از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ جمع آوری شده بود، پیدا کردند. در ابتدا این اطلاعات دنباله دار معمولی را نشان نمی‌داد، بنابراین تصور می‌شد که این جسم یک سیاره کوتوله است.
اما طی یک روز بعد از کشف آن، اخترشناسان با استفاده از شبکه رصدخانه لاس کامبرس تصاویر جدیدی گرفتند که نشان می‌داد در ۳ سال گذشته به کما رفته است و به سرعت در حال حرکت در ابرِ Oort است. سپس این جسم به طور رسمی به عنوان دنباله‌دار طبقه بندی شد.
به گفته ستاره شناسان، این دنباله‌دار بکر و جدید است و نزدیکترین رویکرد قبلی آن به خورشید حدود ۳.۵ میلیون سال پیش بوده که به ۱۸ واحد نجومی رسیده است (واحد‌های نجومی = فاصله زمین از خورشید). بر اساس محاسبات، این دنباله دار تا سال ۲۰۳۱ به نزدیکترین فاصله‌اش با ما خواهد رسید؛ تقریبا برابر با فاصله سیاره زحل با ما.
ستاره شناسان استنباط کردند که سفر داخلی این دنباله دار از فاصله بیش از ۴۰، ۰۰۰ واحد نجومی از خورشید آغاز شده است - به عبارت دیگر ۴۰، ۰۰۰ بار از دورتر از فاصله‌ای که زمین از خورشید دارد که معادل با ۳.۷ تریلیون مایل یا ۰.۶ سال نوری است. فاصله نزدیکترین ستاره به منظومه شمسی، ۱.۷ سال نوری است. همچنین سیاره پلوتو به طور متوسط ۳۹ واحد خورشید از خورشید فاصله دارد.
در حال حاضر، این دنباله دار در حدود اورانوس (حدود ۳ میلیارد کیلومتر یا ۱.۸ میلیارد مایل دورتر) است. با وجود اندازه دنباله دار، حتی در نزدیکترین فاصله خود در ۱۰ سال آینده، در حال حاضر پیش بینی شده است که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده نخواهد بود و تنها بزرگترین تلسکوپ‌های آماتور قادر به دیدن آن خواهند بود.
ابر اورت دورترین منطقه منظومه شمسی است. تصور می‌شود که حتی نزدیکترین اجسام ابر اورت چندین بار از خورشید دورتر از نواحی بیرونی کمربند کویپر قرار دارند.
بر خلاف مدار سیارات و کمربند کوئیپر، که بیشتر در یک دیسک مسطح در اطراف خورشید قرار دارند، ابر اورت به حالت یک پوسته کروی غول پیکر است که بقیه منظومه شمسی را احاطه کرده است. این شبیه یک حباب بزرگ و دیواره ضخیم است که از تکه‌های یخی فضایی به اندازه کوه و گاهی بزرگتر ساخته شده است. ابر Oort ممکن است حاوی میلیارد‌ها یا حتی تریلیون شیء باشد.
از آنجا که مدار‌های دنباله دار‌های طولانی مدت بسیار طولانی هستند، دانشمندان گمان می‌کنند که ابر اورت منبع اکثر این دنباله دار‌ها است. به عنوان مثال، دنباله دار C/۲۰۱۳ A ۱ Siding Spring، که در سال ۲۰۱۴ از مریخ عبور کرد، حدود ۷۴۰، ۰۰۰ سال دیگر به منظومه شمسی باز نمی‌گردد.
فاصله خورشید تا ابر اورت آنقدر زیاد است که توصیف آن نه در واحد‌های متداولی مانند مایل یا کیلومتر، بلکه فقط در واحد‌های نجومی امکان پذیر است.
یک واحد نجومی (یا AU) فاصله بین زمین و خورشید است. با این حال، تصور می‌شود که لبه داخلی ابر Oort بین ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ AU از خورشید فاصله دارد. لبه بیرونی ممکن است ۱۰، ۰۰۰ یا حتی ۱۰۰، ۰۰۰ AU از خورشید فاصله داشته باشد؛ یعنی یک چهارم تا نصف بین خورشید و نزدیکترین ستاره همسایه.
اگرچه تصور می‌شود که «دنباله دار‌های طولانی مدتِ» مشاهده شده در میان سیاره‌ها از ابر اورت سرچشمه می‌گیرند، اما هیچ جرمی در خود ابر اورت مشاهده نشده. در حال حاضر این یک مفهوم نظری است. اما این همچنان بیشترین پذیرش را برای منشاء دنباله دار‌های دوره طولانی پذیرفته است.