هزاران افغان که از شهر‌های تصرف شده توسط طالبان گریخته و به کابل پناه آورده‌اند، داستان‌های وحشتناکی از حمله نیرو‌های طالبان روایت می‌کنند؛ حکایت دختران نوجوانی که ربوده شده‌اند تا به عقد اجباری طالبان درآیند، قتل غیرنظامیان و افرادی که مقابل چشمان خانواده‌هایشان سر بریده شده‌اند.
به گزارش فرارو، خبرنگار خبرگزاری فرانسه با شماری از صد‌ها آواره افغان که در پارکی در مرکز شهر کابل سکنی گزیده‌اند، گفتگو کرده است. افرادی که با دست خالی به پایتخت رسیده‌اند و در این پارک بدون هیچ امکاناتی روی زمین می‌خوابند.
یکی از این آوارگان، فریبا ۳۶ ساله است که با شش فرزندش از نواحی شمالی افغانستان به کابل آمده؛ او سگ‌هایی را به یاد می‌آورد که در اطراف اجساد در نزدیکی زندان قندوز پرسه می‌زدند.
مروا، ۲۵ ساله نیز از تالقان آمده است. او با گریه می‌گوید که شورشیان دختر عموی ۱۶ ساله‌اش را ربوده بودند تا او را به عقد یکی از شبه نظامیان درآورند.
بیوه جوانی نیز می‌گوید: وقتی دو دختر در یک خانواده بودند، طالبان یکی از دختران را برای ازدواج می‌بردند؛ و اگر دو پسر در یک خانواده بودند، طالبان هر دوی آن‌ها را برای جنگ می‌بردند. آنقدر غمگینم که به خودسوزی فکر می‌کنم.
شبه نظامیان طالبان از روز جمعه ۹ مرکز از ۳۴ مرکز ولایات را تصرف کرده و باعث فرار هزاران نفر از خانه‌هایشان شده‌اند. بنا بر گزارش دولت افغانستان، تنها در دو ماه گذشته ۶۰ هزار خانواده در پی درگیری‌ها آواره شده‌اند و ۱۷ هزار نفر از آن‌ها به کابل آمده‌اند.
میرویس خان امیری، ۲۲ ساله که روز شنبه خود را از قندوز به پارک کابل رسانده می‌گوید: سه روز پیش طالبان یک آرایشگر را کشتند، زیرا فکر می‌کردند او برای دولت کار می‌کند. اما او فقط یک آرایشگر بود. آن‌ها همه کسانی را که با دولت کار می‌کردند می‌کشند؛ حتی کسانی که ۵ سال پیش استعفا داده بودند.
عبدالمنان از آوارگان قندوز می‌گوید: نیرو‌های طالبان سر یکی از پسران من را گرفتند و مانند گوسفند با چاقو بریدند و سرش را دور انداختند. نمی‌دانم آیا بدنش توسط سگ‌ها خورده شده یا دفن شده است.
در پارک شهر کابل، کمبود همه چیز دیده می‌شود. حتی چادری برای خواب آوارگان و پناه گرفتن کودکان آن‌ها وجود ندارد. مردم عمدتا جز چند شال چیزی به همراه ندارند که از آن برای خوابیدن استفاده می‌کنند.