برد شیر‌ها تندیس‌هایی از جنس سنگ‌اند که در گذشته توسط سنگ‌تراش‌های ایل بختیاری در ایران به شکل شیر تراشیده می‌شدند و به نشانهٔ شجاعت، دلاوری و ویژگی‌هایی، چون هنرمندی در شکار و تیراندازی در جنگ و مهارت در سوارکاری، بر آرامگاهِ بزرگانِ قوم خود قرار می‌دادند.
در فرهنگ قوم کهن ماندگار زاگرس میانی (لر بزرگ) قوم بختیاری شیر را یک نماد سمبولیک قلمداد کرده و این نماد در فرهنگ قوم از دیرباز عجین گردیده است. چنان‌که شیر سنگی یا مجسمه شیر به‌وفور در حجاری‌های باستانی ایران‌زمین و در اکثر نقاط از جمله همدان (هگمتانه) اصفهان، کرمانشاه و... مشاهده شده است.
معمولاً اندازه شیر‌های سنگی قرار گرفته شده بر روی قبور بستگی به جایگاه متوفی نزد بازماندگانش دارد و ساختار شیر‌های سنگی به گونه‌ای است که انتهای دست و پای شیر معمولا بر روی سطحی سنگی گذاشته می‌شود تا برای سر پا ماندن شیر در دل خاک دفن گردد و دست‌ها به شکل حراست به جلو کشیده شده‌اند که البته شیوهٔ تراش شیر‌های سنگس نزد قبایل مختلف بختیاری دارای تفاوت‌های جزئی با یکدیگر می‌باشند و شمشیر، خنجر یا گرز از جمله نقش‌هایی است که بر روی آن‌ها حک می‌گردد.
شیر به جهت خصوصیات کم نظیرش، جایگاهی ویژه در فرهنگ تصویری و شفاهی اقوام متعدد داشته است از نگارکنده‌های صخره‌ای، تندیس‌های متنوع و سکه‌های رایج ادوار تاریخی گرفته تا نقش دست آفریده‌ها و بافته‌های عشایر و بردشیر‌های (شیر سنگی) قوم بختیاری، معانی سمبلیک شیر در ادبیات زندگی ملل بیشتر نماد پیروزی، قدرت، دلاوری، نجابت، نیروی ماورا انسانی و … بوده است.