از این سد پل تنها دو چشمه و نیمی از ستون باقی مانده است. کارکرد این ستون‌ها در سد پل‌ها به مانند دیگر سد پل‌های قدیمی برای شکستن فشار و قدرت جریان آب بوده و در فصول بارندگی که آب رودخانه زیاد می‌شود و سطح آب بالا می‌آید این چشمه‌ها برای سر ریز آب تعبیه می‌شده است. در بین فعالیت‌های مرمتی مجموعه تخت جمشید یک دوره مرمتی بین سال‌های ۱۹۶۴ لغایت ۱۹۷۸ انجام شد که به دوره مرمت‌های علمی شهرت یافت.
آغاز مرمت‌های علمی این دوره توسط موسسه ایتالیائی شرق میانه و دور ایزمئو (ISMEO) به ریاست جوزپه توچی و مدیریت کارگاهی سزاره کاربونه از اکتبر تا دسامبر ۱۹۶۴ و از ماه مه تا ژانویه ۱۹۶۵ و از دسامبر ۱۹۶۴ تا نیمه اول سال ۱۹۷۸ تحت مدیریت کارگاهی جوزپه تیلیا انجام شد. در مرمت‌های این گروه که شامل آناستولوژی و بیشتر به صورت جایگزین کردن سنگ درمحل‌های لازم است، سعی شده است شکل اصلی بنا به دست آید. عملیات نجات‌بخشی سد-پل داریوش توسط همین گروه انجام شده بود. سد- پل داریوش کبیر در سال ۱۳۸۸ توسط سازمان میراث فرهنگی در میان آثار ملی ایران جای گرفت.
ویدئو: صدا و سیما