نماینده سازمان بهداشت جهانی گفت: در سال ۲۰۰۴ میلادی در میان ۱۰ علت اصلی مرگ و میر در دنیا، تلفات جاده‌ای در رتبه ۹ قرار داشت که این تلفات در حال حاضر در ایران جزو پنج علت اصلی مرگ و میر به شمار می‌رود.
به گزارش ایرنا، دکتر کریستف هلمن روز سه شنبه طی سخنانی در دانشگاه نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران (امین) اظهارکرد: آسیب‌های جاده‌ای یکی از مهمترین مشکلات بهداشت عمومی و عامل مهم مرگ و میر و آسیب در سراسر جهان است.
وی ادامه داد: بیش از یک میلیون و ۲۵ هزار نفر در سال جاری زندگی خود را در جاده‌ها در سراسر دنیا از دست داده اند و ده‌ها میلیون نفر به شدت مجروح شده اند.
هلمن افزود: «جاده‌ها داستان‌هایی دارند»، شعار امسال روز جهانی یادبود قربانیان حوادث جاده‌ای است و طبق گفته‌های بازماندگان، زندگی آنها برای همیشه دگرگون شده است. البته با استفاده از زیر ساخت‌ها و وسایل نقلیه ایمن تر، قوانین قوی‌تر و اجرای موثرتر آنها، ترویج رفتار رانندگی ایمن و غیرتهاجمی و مراقبت‌های پزشکی اضطراری بهتر، باید این حوادث ناگوار را به اقدامات موثر بدل کنیم.
وی افزود: با افزایش خودروها، انتظار می‌رود که سوانح ترافیکی جاه‌ای افزایش یابد. اگر چه نمونه‌های موفقیت آمیزی در سطح جهان وجود دارد که توانسته است علی رغم افزایش سریع خودروها، سوانح ترافیکی جاده‌ای کاهش دهد.
هلمن اظهار داشت: اگر روند فعلی در ایران بدون هیچ گونه مداخله‌ای ادامه پیدا کند، آسیب‌های جاده‌ای به طور چشمگیری افزایش می‌یابد و بیشترین صدمه، متوجه آسیب پذیرترین افراد جامعه می‌شود؛ بنابراین اقدامات فوری، مناسب و هدفمند ضروی است.
نماینده سازمان بهداشت جهانی ادامه داد: به منظور کاهش تلفات و صدمات جاده ای، کشور‌های عضور سازمان ملل متحد، چندین قطعنامه و اهداف تعریف شده در آنها را برای بهبود ایمنی جاده‌ها در سراسر جهان، به امضا رسانده اند.
وی افزود: سومین هدف توسعه پایدار کشور‌ها (تامین سلامتی برای همه) این است که تعداد تلفات ناشی از تصادفات جاده‌ای تا سال ۲۰۲۰ باید ۵۰ درصد کاهش یابد. در ایران در سال ۱۳۹۷، یک روند افزایشی ۱.۷ درصدی مشاهده شده است. اگر چه با توجه به روند کاهشی که در سال‌های قبل مشاهده شده بود، هنوز به کاهش تلفات جاده‌ای امیدواریم.
وی اظهارکرد: اصلی‌ترین توصیه‌ها برای کاهش تلفات جاده‌ای و آسیب‌های ناشی از آن عبارتند از: تدوین طرح‌های پیشگیرانه، حمایت طلبی، تقویت سیستم پایش و ارزشیابی، هماهنگی و همکاری‌های فرابخشی و نیز گسترش مشارکت اجتماعی، این استراتژی‌های بین المللی همه به خوبی تعریف شده و مورد وفاق در دنیا است، اجرای این استراتژی ها، نیازمند تعهدی بالا و مناسب سازی با زمینه موجود است.
نماینده سازمان بهداشت جهانی تصریح کرد: حمایت طلبی کلی، طیف گسترده‌ای از ذینفعان را در بر می‌گیرد، از جمله سیاستگزاران، عوامل اجرایی و مردم. تاکید بر این نکته لازم است که سیستم پایش و ارزشیابی کارآمد و موثر برای ردیابی عملکرد، ضروری است. علاوه بر این با توجه به اینکه تلفات جاده‌ای وابسته به شبکه‌ای پیچیده از
عوامل مرتبط با یکدیگر است، برای حل مشکلات به رویکردی فرابخشی نیازمندیم.
وی افزود: به منظور نجات جان میلیون‌ها نفر، مجمع عمومی سازمان ملل سند دهه اقدام برای ایمنی جاده‌ها (۲۰۲۰ - ۲۰۱۱) را معرفی کرد. این سند شامل پنج محور اصلی است که عبارتند از: مدیریت ایمنی جاده ها، بهبود ایمنی زیر ساخت‌های جاده ای، وسایل نقلیه ایمن تر، بهبود رفتار افراد در جاده‌ها و بهبود اقدامات پس از تصادف است.
وی ادامه داد: به منظور یاری رساندن به کشور‌ها در دستیابی به اهداف توسعه پایدار، با رهنمود برنامه جهانی، «دهه اقدام» چارچوبی را برای سیاستگزاری، اجرا و حمایت طلبی ارائه می‌دهد.
نماینده سازمان بهداشت جهانی افزود: جمهوری اسلامی ایران، برنامه راهبردی ایمنی جاده‌ها (۲۰۲۰- ۲۰۱۱) را در راستای پنج محور یاد شده، تدوین کرده است. این برنامه ۱۴ هدف راهبردی دارد که عمدتا در مورد مدیریت سرعت، ایمنی رانندگان و عابران پیاده، توسعه بانک اطلاعاتی جامع برای تصادفات است. لازم به ذکر است که ظرف ۲ سال آینده این برنامه راهبردی نیاز به بازبینی خواهد داشت و WHO (سازمان بهداشت جهانی) آماده است تا در روند بازنگری آن مشارکت کند.
هلمن تاکید کرد: در جمهوری اسلامی ایران WHO با وزارت بهداشت و آموزش پزشکی و سایر ذینفعان، در زمینه اجرای موارد مهم برنامه کشوری برای ایمنی جاده ها، همکاری می‌کند. بهبود مراقبت‌های پزشکی اضطراری، گزارش ایمنی جاده‌ها و کار بر روی سیستم جامع ثبت مصدومیت‌های جاده ای، از مهمترین فعالیت‌های WHO است. همچنین در مدیریت سرعت، انتقال دانش و تجربیات بین المللی، در دستور کار WHO قرار دارد.