مدیرکل دفتر موسیقی درباره تابلوهای ورود ساز ممنوع به پارک‌ها، گفت: هیچ استناد قانونی را نمی‌توان پیدا کرد که چنین نوشته‌هایی را توجیه کند و اگر کسی با ساز وارد پارک شد، بگویند به استناد این ماده قانونی تخلفی انجام داده است. این گونه برخورد‌ها اصلا ارزش قانونی ندارند و فقط مایه تأسف است.
به گزارش ایسنا، وجود تابلو‌هایی با عنوان ورود ساز ممنوع به پارک‌ها مدتی است که واکنش برخی هنرمندان و مسوولان این حوزه را به همراه داشته است. بعد از پیگیری در این باره عبارت «آلات موسیقی» از همان تابلویی که پیش‌تر عکسش منتشر شده بود به وسیله رنگ سبز پس‌زمینه پوشیده و حذف شده است. این در حالی است که تابلوهای دیگر حاوی همین پیام در ورودی‌های دیگر پارک همچنان دست نخورده باقی مانده است و این شائبه را ایجاد می‌کند که ممکن است این حرکت خودجوش و توسط مردم انجام شده باشد.
ترابی درباره تابلو‌هایی که با عنوان «خواهشمند است از به همراه آوردن آلات موسیقی، قلیان، حیوانات (سگ و ...) و برپایی چادر در سطح محوطه بوستان جداً خودداری فرمایید.» از سوی پلیس پارک‌ها در برخی از فضا‌های سبز و عمومی شهر نصب شده است، بیان کرد: وجه بیرونی و شهری این موضوع بسیار توهین آمیز است و به هیچ عنوان قابل توجیه نیست و نشان می‌دهد تفکری که حاکم بر این گونه سیاست‌گذاری‌ها هست با تفکر فرهنگی جامعه فاصله بسیاری دارد. این موضوع قطعا جز این که به فاصله‌های افکاری و اجتماعی نسل امروز با کسانی که این گونه برنامه ریزی می‌کنند، اضافه کند، هیچ خاصیت دیگری ندارد.
او با بیان اینکه چنین اتفاقی با مدیریت فعلی شهرداری تهران هم در تعارض است، افزود: به عقیده من شاهد اصلاح این گونه رفتار‌های اجتماعی در حوزه شهری نیز خواهیم بود و بعید می‌دانم چنین موضوعی با خط مشی و فکری متولیان فرهنگی و هنری شهرداری تهران تناسب داشته باشد.
مدیر کل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای پیگیری این موضوع از سوی دفتر موسیقی اعلام کرد: به لحاظ قانونی این حوزه در اختیار دفتر موسیقی نیست، اما می‌توانیم با مسوولان مربوطه نامه نگاری و توجه آن‌ها را به این موضوع جلب کنیم. به عقیده من اینکه فقط توجه مسوولان مربوطه به این موضوع جلب شود، کفایت می‌کند، زیرا شک ندارم کسی نمی‌تواند از این گونه جملات دفاع کند و نیاز باشد ما از سوی بخش حقوقی دفاع کنیم.
ترابی گفت: به عقیده من در خوشبینانه‌ترین حالت شاهد نوعی کج سلیقگی و در بدبینانه‌ترین حالت شاهد نگاه خیلی دوری از واقعیت‌های فرهنگی جامعه هستیم که به هر دلیلی آسیب‌زننده است.