فرارو، دکتر نیره توکلی| نه، باز نمی‌گردد!
اگر میلیون‌ها برابر معادل پولی آنچه قالیباف از محیط زیست تهران گرفت، به بودجۀ مملکت برگردد، باز هم نخواهد توانست آنچه را او از تهران گرفت بازگرداند. او باغهای تهران را گرفت و زمین و آسمان و زیرزمین را، پیاده روها و بوستانها را، که در آنها ساختمان ساخت و به بخش خصوصی واگذار کرد. او احساس ثبات و امنیت و آرامش را از فضای شهری گرفت. او امنیت عابران پیاده و بی ماشین را به خطر انداخت و آنها را تحقیر کرد. و رهاورد او مرگ و میر شهروندان بر اثر آلودگی صوتی و آلودگی هوا و مرگ تدریجی در راهبندان و ترافیک بود.
انتخاب شورای شهر تهران، به اندازۀ انتخابات ریاست جمهوری مهم است. زیرا برای توقف روندهای ضد شهروندی پایتخت ایران در چند دهۀ گذشته اهمیت حیاتی دارد. برای آنکه کسانی که فجایع ضد شهروندی و ضد محیط زیستی را رقم زدند از در بیرون نروند و از پنجره وارد شوند. برای آنکه هم شورای شهری پاسخگو داشته باشیم و هم شهرداری پاسخگو.
در انتخابات شوراهای شهر تهران سال 96، اتفاق تقریباً بی‌سابقه و فرخنده‌ای افتاد: نخستین بار است که اشخاص بسیار صاحب صلاحیتی از میان جامعۀ دانشگاهیان و محیط زیستیان و کنشگران جامعۀ مدنی و فعالان زنان برای این انتخابات تأیید صلاحیت شدند: لیلی ارشد، حسین راغفر، ترانه یلدا....و بسیاری دیگر.
اما در غیاب احزاب سیاسی متنوع و تشکیلات صنفی و سیاسی نیرومندی برای جامعۀ مدنی، بخت شناخته شدن نامزدهای مستقل بسیار اندک است. از بخت بد، اصلاح‌طلبان نیز عزمی جدی برای وارد کردن دست‌کم تعدادی از این نامزدها را در فهرست‌های خود نداشتند. بنابراین، در نبود فهرستی آرمانی، لازم است به فهرست اصلاح طلبانی که مهر تأیید آقای خاتمی را دارد رای بدهیم و از پراکنده‌کاری و هرز بردن آرا جلوگیری کنیم، و گرنه در به همان پاشنه خواهد چرخید.
پس پیش به سوی رای به فهرست نامزدهای انتخابات شورای شهر و در صدر آنها، آقای مسجد جامعی.
یعنی همون 1 نفر تعیین کننده هست
نگین حالا من یک نفر با رفتن یا نرفتنم چیزی نمیشه
خیلی ها همین و میگن همین 1 نفر ها با هم جمع کنیم چند میلیون میشن