کیمیا علیزاده که این روزها با پشت سرگذاشتن دوران نقاهت برای رسیدن به آمادگی مطلوب تلاش می‌کند، از بی توجهی به مربیان سازنده بخصوص مربی خود در المپیک گلایه دارد.
به گزارش مهر، کیمیا علیزاده دارنده مدال برنز بازیهای المپیک ۲۰۱۶، پس از بازگشت از برزیل، مچ پای چپ خود را به تیغ جراحان سپرد تا از این درد کهنه آسوده شود. وی که دوران نقاهت را پشت سر گذاشته این روزها سخت تلاش می‌کند تا مهیای حضور در بیست و سومین دوره مسابقات قهرمانی جهان شود.
وی در تلاش است با شرایطی ایده‌آل راهی «میجو» شده و مدال برنز دوره قبل را که اتفاقا اولین مدال گروه بانوان تکواندوکار در پیکارهای جهانی بود به مدال طلا تبدیل کند.
کیمیای تکواندو ایران بعد از جراحی پای آسییب دیده روزهای سختی را پشت سر گذاشت. بطوریکه پس از هر امتحان مدرسه از کرج به تهران می‌آمد و بعد از انجام فیزیوتراپی بار دیگر به کرج برمی‌گشت تا برای امتحان بعدی آماده شود؛ درس‌هایی که بعد از بازگشت از المپیک ریو و عمل جراحی، طی یک ماه خوانده بود.
علیزاده در گفتگو با خبرنگار مهر در این خصوص گفت: خدا را شکر سرانجام امتحانات تمام شد و دروس عمومی و تخصصی را به خوبی پشت سر گذاشتم تا سال سوم دبیرستان را هم تمام کرده باشم. حالا باید برای امتحانات سال چهارم آماده شوم.
وی که از سپری شدن روزهای سخت خوشحال است، افزود: هنوز هم باید تلاش کنم تا انتظارات این روزهای جامعه ورزش را برآورده کنم. روزهای عجیبی که بالاخره تمام شد و من بار مسئولیت را به خوبی حس می کنم و به همین دلیل به این زودی‌ها تسلیم نمی شوم.
بانوی برنزی المپیکی تکواندو ایران ادامه داد: می‌دانم امروز همه از کیمیا علیزاده مدال می‌خواهند. جای کم کاری و خستگی نیست. روزهایی هست که می‌خواهم مثلا یک جلسه فیزیوتراپی را انجام ندهم اما به روند درمانی‌ام فکر می‌کنم و با خودم می‌گویم باید طوری تمرین کنم که بعدها حسرت از دست دادن جلسات درمانی‌ام را نخورم.
کیمیا هنوز هم به اشتباهش در المپیک ریو فکر می‌کند و نمی‌خواهد که اشتباه آن مسابقه بزرگ را بار دیگر تکرار کند. وی دی اینباره گفت: شاید روی این اشتباه نتوان نامی جز ترس از نتیجه گذاشت، ولی این روزها تلاشم را دو برابر کرده‌ام. با همین روند پیش می‌روم و به خداوند توکل دارم. نمی‌خواهم مثل المپیک به این فکر کنم که اگر مدال نگیرم قرار است چه بلایی سرم بیاورند. می‌خواهم روی «شی هاپ چانگ» از مبارزاتم لذت ببرم؛ تلاش کنم و هرچه در توان دارم بگذارم. نتیجه دست خداست. هرچه لیاقت تلاشم باشد بدست می‌آورم.
علیزاده با اشاره به زندگی اجتماعی خود اظهار کرد: چند وقت پیش در مترو دختر کوچولویی سمت من آمد و گفت تو واقعی هستی؟ خنده‌ام گرفته بود. این دخترک باز هم گفت،می‌دانم کارتون‌ها واقعی نیستند اما تو در تلویزیون بودی و حالا اینجا در مترو روبروی من هستی. تو واقعی هستی؟ تو همانی هستی که مدال گرفتی؟ و من می‌خندیدم و می‌گفتم بله. بعد هم اکثر نفراتی که من را می‌بینند با تعجب از من می‌پرسند تو در مترو چه کار می‌کنی؟ تو که باید سوار پورشه باشی و حسابی وضع مالی‌ات خوب شده است!
وی که از برخی سخنان و اظهار نظرها در مورد پول و پاداش های دریافتی دلخور است، افزود: باور کنید من فقط ۵۰ میلیون از شهردار کرج گرفته‌ام. استاندار البرز هم یک واحد ۸۰ متری به من داده است. یک برند لوازم خانگی هم اسپانسر من بود که آنها هم یک پرشیا به من دادند. از تمام کسانی که به من لطف داشتند، حتی کلامی و یا هرآنچه که از دستشان برمی‌آمده و انجام دادند، واقعا سپاسگزارم و از آنها قدردانی می‌کنم، اما نمی‌دانم چرا آنقدر در جوایز من بزرگنمایی شده است بطوریکه در ذهن مردم، کیمیا یک شخص پولدار و بدون دغدغه است!
علیزاده ادامه داد: من برای خودم چیزی نمی‌خواهم. فقط نگران بی انگیزه شدن مربیان قهرمان ساز هستم. دلم می‌خواهد بگویم این رسمش نبود که حتی در مراسم استقبال در کرج، از مربی من که در المپیک باعث کسب اولین مدال ایران در گروه بانوان شد، نامی برده نشود. این نهایت بی انصافی است که هیچ نهادی از استاد مهرو کمرانی تجلیل نکرد.
علیزاده در پایان گفت: مگر نه اینکه ایشان اولین مربی هستند که توانستند در گروه بانوان به مدال المپیک برسند؟ نگران دلسرد شدن مربیان هستم و این موضوع باعث می شود تا دیگر چنین مدال‌هایی تکرار نشود. اگر امثال مهرو کمرانی نباشد آیا امثال کیمیا علیزاده به ورزش ایران معرفی می‌شود؟ البته شاید این موضوع در استان البرز رایج است و مابقی مسئولان در استان‌های دیگر به مربیان اهمیت زیادی می‌دهند و می‌دانند آنها قهرمان اصلی هستند.