مرضیه برومند با اشک و لبخند از ویژگی‌های مرتضی احمدی گفت؛ از ادب و متناتش، معرفت و آداب‌دانی او و البته از تعصبش به تیم پرسپولیس!
به گزارش ایسنا، پس از درگذشت مرتضی احمدی، با مرضیه برومند تماس گرفتیم؛ هنرمندی که هم احمدی را بسیار دوست می‌داشت و هم همکاری‌های خوبی با او داشت. اما برومند در ساعات اولیه‌ی انتشار این خبر، به دلیل شدت اندوهش، نتوانست با ما صحبت کند. تا اینکه غروب دیروز (یکشنبه) این گفت‌وگو انجام شد. البته گفت‌وگوی ما به دلیل شخصیت شیرین و دوست داشتنی مرتضی احمدی و نگاه طنازانه‌ی مرضیه برومند، در کنار جنبه غم‌انگیزش، خالی از لحظات طنز هم نیست.
برومند ابتدا به شخصیت فرهنگی مرتضی احمدی اشاره کرد و گفت: برای آقای احمدی، به عنوان یک شخصیت فرهنگی اشک می‌ریزم، آقای احمدی سوای شخصیت حقیقی‌شان که بسیار شیرین و دوست داشتنی بودند، یک شخصیت فرهنگی بودند که با از دست دادن‌شان، یک فرهنگ را از دست دادیم، بدون اینکه جایگزینی برای آن داشته باشیم. به همین دلیل رفتن ایشان بیش از همه از منظر فرهنگی دردناک است.
این هنرمند تئاتر، سینما و تلویزیون خاطرنشان کرد: آقای احمدی موجودی واقعا نازنین، با فرهنگ و با متانت بودند. به دور از هرگونه خصایص ناشایستی که متاسفانه امروزه در برخی از هنرمندان سراغ داریم.
برومند که در ساخت مجموعه «آرایشگاه زیبا» با احمدی همکاری داشته است، با اشاره به دیگر ویژگی‌های انسانی او یادآور شد: ایشان به همه احترام می‌گذاشت و همواره حال همه را می‌پرسید. همیشه کوتاه و موجز سخن می‌گفت. ماهی یک‌بار حال مرا می‌پرسید. همیشه هنگام تحویل سال، تا به خودم بجنبم و با ایشان تماس بگیرم، آقای احمدی پیش‌دستی می‌کرد.
کارگردان مجموعه‌های «رنوی تهران 11» و «هتل» از مرتضی احمدی به عنوان انسانی اصیل یاد کرد و افزود: ایشان درباره کارشان احساس مسئولیت زیادی داشتند. به همین دلیل وقتی به عنوان بازیگر کنارم بودند، احساس می‌کردم از پشتوانه‌ای محکم برخوردارم. هرگز هیچ‌کس از ایشان رنجشی به دل نگرفت، چرا که همواره رعایت حال همه را می‌کردند. آقای احمدی در عمل به تمام خصایص خوب انسانی که در شعار می‌گوییم، پایبند بودند.
برومند اضافه کرد: البته این ویژگی‌های مثبت در بسیاری از هنرمندان پیشکسوت دیگر هم وجود داشت و این چنین بود که دوستان پیشکسوتی مانند آقای احمدی یا آقایان کیومرث ملک مطیعی، حسین کسبیان، سروش خلیلی و... گویی متعلق به دنیای دیگری بودند. انگار آدم‌های امروز نبودند، همه آنها از خصایص ویژه انسانی مانند ادب، متانت، راستگویی، زندگی سالم و نگاه همه‌گیر برخوردار بودند. آنها همه را دوست داشتند.
کارگردان فیلم «شهر موش‌ها» که در ایام بیماری مرتضی احمدی چندین بار به دیدن او رفت، متذکر شد: در یکی از این دیدارها، زمانی که دخترشان برای پذیرایی از اتاق بیرون رفت، رو به من گفت «جلوی آزیتا نمی‌گویم، اما می‌دانم از روی این تخت پایین نمی‌آیم.»
برومند در ادامه گفت: بسیاری از افراد در دوره کهولت نمی‌توانند واقعیت را بپذیرند، اما آقای احمدی انسان واقع‌بینی بود و خودش خوب می‌دانست که موقعیتش چگونه است. او بسیار نگران خانواده و اطرافیانش بود. خوشحالم که آقای احمدی 90 سال با آبرو زندگی کرد و هرگز نیازمند کسی نشد. با اینکه همسرش را خیلی زود از دست داد، اما همواره به خاطره همسر و خانواده‌اش پایبند بود. او آرام زندگی کرد و آرام از دنیا رفت. خوشحالم که خیلی زجر نکشید و دوره بیماری‌اش طولانی نشد.
کارگردان نمایش «سارا» در بخش دیگری از این گفتگو با همان لحن طنز همیشگی‌اش گفت: آقای احمدی مثل نان سنگک بود؛ قد بلند و رشید، تازه و با طراوت، همه‌چیز در وجود ایشان بکر بود. او سلامت روانی داشت؛ هیچ حب و بغضی نداشت و هرگز ندیدم از کسی گله‌ای کند. هرگز از ایشان پرحرفی ندیدم یا اینکه بخواهد از خودش تعریف کند. همواره راستگو بود و هرگز ندیدم به دروغ سخنی بگوید.
او با یادآوری علاقه‌ی بسیار شدید مرتضی احمدی به تیم پرسپولیس ادامه داد: خوشحالم که تیم پرسپولیس در آخرین بازی، استقلال را برد. من روی هیچ تیمی تعصب ندارم، اما به خاطر آقای احمدی خیلی خوشحال شدم و همان روز با ایشان تماس گرفتم و تبریک گفتم. چون روی پرسپولیس خیلی تعصب داشت!
مرضیه برومند در پایان صحبتش با اشاره به همزمان شدن درگذشت مرتضی احمدی با شب یلدا به ایسنا گفت: این همزمانی بسیار جالب بود و می‌دانم که همه مردم شب یلدا به یاد ایشان بوده‌اند و در سال‌های آینده هم این یادآوری ادامه خواهد داشت.