فرارو- مرتضی واعظ ، از جمله بهاریه های که در چند سال اخیر بر سر زبان ها بوده است، تصنیف «بوی باران» ساخته حسین یوسف زمانی و با صدای محمدرضا شجریان بر روی شعری از فریدون مشیری است. تصنیف بوی باران در آلبومی به همین نام در بهار سال 78 منتشر شد.
حسین یوسف زمانی که در دهم دیماه گذشته از دنیا رفت از آهنگسازان صاحب سبک موسیقی ایرانی بود و آثار او نشان دهنده علاقه و شیوه او در استفاده از ارکستر سازهای غربی و تلفیق سازهای ایرانی با آن است. شیوه ای که در هم دوره ای های وی مورد اقبال بود.
یوسف زمانی متولد 1312 در سنندج بود و به همراه برادرش و حسن کامکار (پدر کامکارها) اولین کلاس موسیقی را در همین شهر تاسیس کرد. از برترین آثار ایشان می توان به سويیت سمفونیک سوگ سهراب (قطعه موسیقایی الهام گرفته شده از شاهنامه) که به مناسبت هزاره سرایش شاهنامه و بزرگداشت حکیم ابولقاسم فردوسی به سفارش سازمان یونسکو در جهان پخش شده اشاره کرد.
تصنیف «بوی باران» در دستگاه چهار گاه ساخته شده است و در ابتدای قطعه صدای سازهای زهی توصیف گر ابرها و مضراب های سنتور تداعی کننده دانه های باران هستند. تناسب این موضوع با بند دوم شعر که از «شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک» می گوید جالب توجه است.
پس از فراز اول تصنیف که به مژده بهار اختصاص یافته، حضور دو ساز ایرانی کمانچه و نی فضا را تا حدودی به موسیقی محلی نزدیک می کند. در ادامه با توصیف زیبایی های بهار، تصنیف با نهیبی به پایان می رسد که «گر نکوبی شیشه غم را به سنگ/ هفت رنگش می شود هفتاد رنگ!»
ای کاش روزی رو میدیدم که موسیقی تو مدارس تدریس میشد ...
فرارو تشکر
استاد در کنج قلبم خانه کردی...
نفسشون حقه