فرارو - خانم مریم میرزاخانی، دانش آموخته ی دانشگاه صنعتی شریف و استاد فعلی دانشگاه استنفورد آمریکا، به عنوان برنده جایزه ستر (Satter Prize) انجمن ریاضی آمریکا در سال 2013 معرفی شده است.
این جایزه را انجمن ریاضی آمریکا هر دو سال یک بار به زنانی که دستاورد ریاضی مهمی داشته باشند اهدا می‌کند.
مریم میرزاخانی، متولد ۱۳۵۶، لیسانس خود را در سال ۱۳۷۸ از دانشکده ریاضی دانشگاه شریف و ۵ سال بعد دکتری خود را از هاروارد گرفت.
او در دانشگاه پرینستون به پژوهش مشغول شد. دانشگاه استنفورد او را از بدو استخدام و در ۳۱ سالگی به عنوان استاد تمام استخدام کرد.
در سال ۱۹۹۹ میلادی موفق به پیدا كردن راه حلی برای یك مشكل ریاضی شد كه بسیاری را به دام انداخته بود: محاسبه حجم های فضایی منحنی هندسی.
در سال ۲۰۰۵ ریاضیدان ۲۹ ساله ایرانی به عنوان یکی از ده مغز برتر در چهارمین نشست «۱۰ برلیان» نشریه Popular Science در آمریكا مورد تقدیر قرار گرفت و دانشگاه«پرینستون»، به او لقب سد شکن داد. و مريم از همه كوچيكتر بود.
در سال های ۷۳ و ۷۴ از مدرسه فرزانگان تهران طلای المپیاد ریاضی کشوری، و سپس در سال ۱۹۹۴ در المپیاد جهانی ریاضی هنگ کنگ با ۴۱ امتیاز از ۴۲ امتیاز مدال طلای جهانی گرفت.
سال بعد در المپیاد جهانی ریاضی کانادا با ۴۲ امتیاز از ۴۲ رتبه اول و طلای جهانی را به دست آورد.
در نخستين روزهاي سال 2009 جايزه ي ويژه ي پيشرفت رياضيات محض رو كه هر 4سال يك بار اعطا مي شود در آخرین نشست انجمن رياضي آمريكا بدست اورد.
جیمز كارلسون از انستیتو ریاضیات كلی (Clay Mathematics Institute) می گوید: میرزاخانی در یافتن ارتباطات جدید، عالی است. وی می تواند به سرعت از یك مثال ساده به دلیل كاملی از یك نظریه ژرف و عمیق برسد.
او از جمله بازماندگان سانحه سقوط اتوبوس حامل نخبگان ریاضی دانشگاه صنعتی شریف به دره در اسفندماه ۷۶ است.
اين حادثه تاسف بار در جاده اهواز تهران اتفاق افتاد و طی آن شش تن از دانشجوی نخبه ریاضی دانشگاه صنعتی شریف شامل آرمان بهرامیان، رضا صادقی( دو مدال طلای المپیاد جهانی) ، علیرضا سایه بان و علی حیدری، فرید كابلی، دكتر مجتبی مهرآبادی و یك دانشجوی دانشگاه تهران (مرتضی رضایی) كه اغلب از برگزیدگان المپیادهای ملی و بین المللی ریاضی بودند در اوج بالندگی و شكوفایی علمی ناباورانه، جان باختند. روحشان شاد.
مريم میرزاخانی و رويا بهشتي زواره، كتاب نظريه اعداد را در ایران از خود به جا گذاشته اند كه در دوره ی تابستانی المپیاد ریاضی کشور تدریس مي شود.
فرارو این موفقیت بزرگ را به تمامی ایرانیان تبریک می گوید و آرزو می کند ایران، به دست ایرانیان غیور داخل و خارج کشور، مسیر رشد و بالندگی همه جانبه را با سرعتی فزاینده طی کند.
اولا که فقط خروجی های تیزهوشان مهاجرت نمی کنند، با مهاجرت نخبگان مواجه هستیم.
ثانیا این خانواده ها هستند که دارند سرمایه گذاری می کنند و شهریه های نجومی مدارس تیزهوشان رو می دهند نه دولت. فقط موقع کسب مدال های جهانی پز دادنش مربوط به دولت می شه!
جناب کیان اینجور که مشخصه از نظر شما هیچ فرقی نمی کرد که ایشون اصلا درس بخونن یا نه و یا کجا درس بخونن ، ایشون در هر حال همین جایی بودند که الان هستند نه؟ یعنی اون مدرسه و کادر اون و برنامه درسی اونجا هیچ تاثیری تو موفقیت ایشون نداشته !
من به عنوان کسی که توی یکی از همون مدارس خاص (به قول شما) درس خوندم بهتون می گم که تو این مدارس اگر هیچ چیزی هم به بچه ها داده نشه اعتماد به نفس و حس رقابت و ارزشمندی بهشون داده می شه چیزی که متاسفانه در سایر مراکز آموزشی ما کلا فراموش شده است ، من یادمه ما چندتا کتاب نمونه سوالات مراحل کشوری المپیادهای کشور های دیگه داشتیم و هر از چندگاهی اونها رو ورق می زدیم و کلی به آسون بودن سوالات اونها می خندیدیم .. شاید به نظر شما این مهم نباشه ولی به نظر من این مهمه که شما باور کنی چیزی از بچه های کشورهای دیگه کم نداری - البته در واقعیت نه توهم - .. این چیزیه که تو اون مدرسه بود و باقی جاها نه و گرنه مدرسه هایی با امکانات خیلی بهتر از فرزانگان تو این مملکت کم نیستند!
.... من دوسال بعد شما شاگرد اول کنکور بودم و در بهترین دانشگاه دکتری گرفتم ... با تز دکتری نمره 20 و موضوعی بسیار جدید و پیچیده ... هیچ جا هیات علمی نشدم ... چرا که آشنا نداشتم و هر بار در این فراخوانها شرکت کردم و بیفایده بود و دست ما کوتاه بود از جایگاهی که نه برای دانش پژوهان که برای فرزندان آقازاده ها تعریف شده است ... از تحقیق که تنها لذت زندگیم بود دست کشیدم و کارمتدی ساده در یک اداره نیمه دولتی هستم برای گذران زندگی و حتی امنیت شغلی ندارم ... این اشتباه منی بود که در ایران ماندم و فکر کردم باید به وطن خدمت کرد ... الان بعد از این همه سال و تلاش منتظر ویزای کانادا هستم که بروم از این خاک پر گهر که به اصرار استعدادهایش را روانه آنسوی مرزهایش می کند ... چه خوب که فهمیدی و به موقع رفتی ... تبریکات صمیمانه من را بپذیر ... موفقیتت به من قوت قلب داد