در نتیجه، نیاز به تشکیل دولت برای مدیریت همه این چالشها پررنگتر از گذشته شده است. همین شرایط، توقعات و خواستههای گروههای سیاسی شیعه، خصوصا جریانات نزدیک به حشدالشعبی، را تعدیل کرده است. امری که در پذیرش نخست وزیری الکاظمی تجلی یافت. آنها میدانند که تداوم این شرایط به نفع هیچ کس نیست. در نتیجه، از نظر آنها، بهتر این است ضمن جلوگیری از نخست وزیری فردی نزدیک به آمریکا، شخصیتی سر کار بیاید که حداقل منافع موجود را به خطر نیندازد. الکاظمی میتواند چنین شخصیتی باشد.
از دیدگاه این گروه، ایجاد وحدت درون هر یک از گروههای قومی و فرقهای بزرگ عراق – مانند شیعیان، سنیها و کردها- به ضرر عراق است و به تجزیه این کشور منجر خواهد شد. چرا که این گروهها اگر در درون خود متحد شوند، در مقابل سایر گروهها قرار خواهند گرفت. الشابندر طی گفتگویی با شبکه السومریه عراق گفت: «معتقدم که وحدت عراق در تقسیم کردن شیعیان، سنیها و کردها نهفته است.» از دیدگاه الشابندر، تقویت وحدت درونی این گروهها به تجزیه عراق منجر خواهد شد.
اما بعید است که صالح واقعا به استعفا فکر میکند. احتمالا او با هدف تحت فشار قرار دادن ائتلاف البناء، که بر معرفی نخست وزیر اصرار دارد، برای استفعا اعلام آمادگی کرد. در یک ماه گذشته، مباحثات فشردهای میان البناء و صالح اتفاق افتاد، ولی هیچکدام به نتیجه نرسید. تا اینکه اختلافات میان آنها رسانهای شد. صالح میداند که در شرایطی که پست نخست وزیر هنوز خالی است، احتمال قبول استعفای او کم است. چرا که عراق وارد یک خلأ قدرت جدی خواهد شد.