معماری عصر پهلوی اول تلفیقی از گذشته و حال است و از برداشتهای مختلفی قابل تحلیل است. یک برداشت این است که بعد از گذشت ٢٠٠ سال تاخیر نسبت به اروپا این شیوه معماری در ایران شکل گرفت. برداشت دیگر هم وجود عنصر استحکام در این آثار است. نکته دیگری که میتوان به آن اشاره کرد، این است که برخی از این معماریها، فارغ از زشتیها و زیباییها نماد حضور مدرنیته در ایران هستند؛ برای مثال ساختمان قماش در شمال میدان راهآهن در زمره این ساختمانهاست.
