ستارگان در ابرهای گازی سرد و غبارآلود متولد میشوند که بر اثر نیروی گرانش خود فرو میریزند. همانطور که این ستارگان جوان رشد میکنند، با انتشار نور، تولید بادهای ستارهای (جریانی از گاز که از بخش بالای جَو ستاره خارج میشوند) و آزادکردن جریانهای خروجی قدرتمند، بر محیط اطراف خود تأثیر میگذارند.
سامبررو، کهکشان ی مارپیچی و باز است که حدود ۵۰ هزار سال نوری وسعت دارد. این کهکشان را سال ۱۹۱۲ «ویستو ام. اسلیفر» در رصدخانه لاول و بهدلیل جابهجایی قرمز چشمگیرش شناسایی کرد. این کهکشان با سرعت حدود هزار کیلومتربرثانیه درحال دور شدن است که انبساط کیهانی را نشان میدهد.
راندمان ستارهزایی در این کهکشان ها از کهکشان های امروزی بیشتر است که نشان از حاکمبودن شرایطی متفاوت در کیهان اولیه دارد.
کهکشان کوتولهای که بهتازگی کشفشده، تنها ۷.۸ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. ستاره شناسان این کهکشان را که به دلیل انزوا و نداشتن ستارههای قابلتوجه، «جوجهتیغی» نامیدند. گویا جوجهتیغی در میان سایر کهکشان ها بهقدری تنها است که اگر انسان بود احتمالاً برای تنهایی او، متاسف میشدید!
دانشمندان تصور میکنند این جفت سیاهچاله احتمالاً پس از برخورد کهکشان هایشان در گذشته شروع به گشتن به دور یکدیگر کردهاند.
تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا در جدیدترین کاوش خود در کیهان، کهکشان ی را کشف کرده است که به نظر میرسد رکورد جدیدی برای دورترین کهکشان شناختهشده به ثبت رسانده است.
این کهکشان تنها ۲۹۰ میلیون سال پس از مهبانگ (بیگ بنگ) شکل گرفته است.
این کهکشان که JADES-GS-z۱۴-۰ نام دارد، با وجود فاصله زیادی که از زمین دارد، بسیار درخشان است. دانشمندان ناسا معتقدند این درخشندگی ناشی از ستارههای جوانی است که احتمالا چند صد میلیون برابر خورشید جرم دارند.
اخترشناسان سیاهچالهای کلانجرم را شناسایی کردند که با اندازهای برابر ۱۷ میلیارد خورشید، روزانه معادل یک خورشید را میبلعد و نوری معادل بیش از ۵۰۰ میلیارد خورشید را ساطع میکند.
رصدهای اخیر کهکشان های کوتوله فراتر از محدوده دسترسی تحقیقهای بزرگ قبلی طیفسنجی (spectroscopic)، حاکی از آن است که شناخت ما از جمعیت کهکشان های کوتوله ممکن است ناکامل باشد.
دانشمندان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) رویدادهای جزر و مدی را کشف کردهاند که به سیاهچالههایی مرتبط است که از ستارههای کهکشان های پر از غبار تغذیه میکنند.
ستارهشناسان بهطور تصادفی یک کهکشان تاریک و دست نخورده را کشف کردند که به نظر میرسد هیچ ستاره قابل مشاهدهای ندارد؛ این کهکشان J۰۶۱۳+۵۲ نام دارد و میتواند «کم نورترین کهکشان کشف شده تا به امروز» باشد.
ستارهشناسان بهطور تصادفی یک کهکشان تاریک و دست نخورده را کشف کردند که به نظر میرسد هیچ ستاره قابل مشاهدهای ندارد؛ این کهکشان J۰۶۱۳+۵۲ نام دارد و میتواند «کم نورترین کهکشان کشف شده تا به امروز» باشد.
اخترشناسان موفق شدهاند منشا قدرتمندترین و دورترین موج رادیویی را که تابهحال به ما رسیده است، ردیابی کنند.
ترکیبات کربن فشرده میتوانند در دماهای بسیار شدیدتر از آنچه محققان تصور میکردند به الماس تبدیل شوند، که در نتیجه آن ممکن است باران الماس را به پدیدهای رایج در غولهای یخی تبدیل کند.
یک محقق، گفت: برای اینکه سیارهای آنگونه که ما میشناسیم، میزبان حیات باشد؛ شما باید تمام عناصر هفت گانه را داشته باشید و حضور آنها منطقه قابل سکونت کهکشان ی را مشخص میکند.
یک اخترفیزیکدان در برنامه اکتشاف سیارات فراخورشیدی ناسا، گفت: «خیلی شگفتانگیز است که ما میدانیم خیلی چیزها در فضا گرد هستند. این حالت در نتیجه گرانش خود جرم است، گرانشی که برای مثال، یک جرم آسمانی، بر خود اعمال میکند.»
دانشمندان توضیح میدهند، تاکنون هیچ تلسکوپ دیگری بهجز اقلیدس موفق نشده است تا کل خوشه را رصد کند. آنها امیدوار هستند که با کمک تلسکوپ اقلیدس بتوانند ستارگانی را که از پس چنین خوشههای کروی در کهکشان ما در حرکتند، شناسایی کنند.
در آغازین ساعات بامداد فردا (یکشنبه) ماه کامل اکتبر را خواهید دید که بزرگترین سیاره منظومه شمسی از دید ما آن را همراهی میکند.
سیگنال تولید شده توسط انفجار رادیویی سریع جدید، پراکندهتر از بسیاری از مشاهدات قبلی بود، که نشان میدهد FRB ۲۰۲۲۰۶۱۰ A در طول سفر هشت میلیارد ساله خود، مسیری پردستانداز داشته است.
نمای تلسکوپ هابل از یک کهکشان مارپیچی گچی، دیدنی است. تماشایاش مانند خیرهشدن به دنیای متفاوتی است که هرگز نمیتوانیم از نظر فیزیکی آن را کشف کنیم.
نور این کهکشان تقریباً ۸۰ میلیون سال پیش، بسیار قبل از مرگ دایناسورها، سفر خود را به زمین آغاز کرد.