روزنامه هم‌میهن در سرمقاله خود با عنوان «موضع دقیق» بر بیانات مقام معظم رهبری درباره مذاکره احتمالی با آمریکا تمرکز کرده است.
این روزنامه در این زمینه نوشت: این روز‌ها بازار مخالفت یا موافقت با گفت‌و‌گو با ایالات متحده و غرب داغ است و برخلاف موافقان که به رغم اکثریت قاطع داشتن، امکانی برای ابراز عقیده خود در سطح شهر و به‌صورت تجمعی ندارند، مخالفان تندرو که اقلیت بسیار محدودی هستند و «بود» آنها بسیار بسیار کمتر از «نمودشان» است؛ هر روز با شعار مرگ بر این و آن یا درخواست برکناری و محاکمه به‌صورت گروه‌های چندده‌نفره در سطح تهران و مشهد نمایش حضور می‌دهند.
در این میان، مقام‌رهبری در دیدار عید مبعث خود مواضع روشنی اتخاذ کردند که باید مورد توجه هر دو گروه فوق قرار گیرد. در واقع، باید حول این موضع و نگاه توافق کرد و وفاق داشت. از نظر ایشان، در فعالیت دیپلماسی و مذاکره یک اصل مهم وجود دارد و نباید آن را فراموش کرد.
این گزاره به این صورت اظهار شد که: «نمونه‌هایی از باطن خبیث و دشمنی‌ها و کینه‌های آنها است که پشت لبخند‌های دیپلماسی پنهان است و باید در مقابل این حقایق، چشمان خود را باز کنیم و به تعبیر قرآن، به دنبال دوستی پنهانی با آنها نباشیم.»
ایشان در ادامه بر ضرورت هوشیاری در مواجهات جهانی، تاکید کردند: «باید مراقب باشیم که با چه کسی مواجهیم و با چه کسی معامله می‌کنیم و حرف می‌زنیم.»
اینها سخنانی دقیق و برای تفاهم همگانی مناسب است. برخلاف شعار‌های پوچی که اصل گفت‌و‌گو و دیپلماسی را نفی می‌کند؛ شعار‌هایی که هدف آن نه مبارزه با آمریکا که علیه مقامات داخلی است. بیش از هر چیز باید بر رعایت ملاحظات واقعی مردم و کشور تاکید کرد و تمرکز داشت.
مسئله روشن است ما مطابق برنامه‌های پنج‌ساله باید رشد سالانه ۸درصدی داشته باشیم. طبق گزارش امروز صفحات اقتصادی «هم‌میهن» و به نقل از وزیر صنعت، همه صنایع بورسی در یک سال گذشته با کاهش سودآوری مواجه شده‌اند. صنعتی که چند ماه تابستان برق ندارد و در زمستان گاز و برق ندارد و درعین‌حال باید همه هزینه‌های متعارف و دستمزد‌ها را پرداخت کند. چنین صنعتی غیرممکن است که سودآور شود و دوام آورد.
بنابراین، باید راهی برای حل مسائل خارجی از طریق تعامل و گفت‌و‌گو پیدا کرد. ولی آیا این به منزله حسن‌ظن داشتن به طرف مقابل است؟ قطعاً خیر. همه کشور‌ها دنبال منافع خود هستند. لبخند‌های دیپلماتیک، فاقد وجه اخلاقی و دوستی است. همانطور که خنده‌های ما نیز نباید واجد این مضمون باشد. ما نباید دنبال دوستی پنهان با هیچ کشوری باشیم. هر چه هست، باید پیش چشمان مردم و آشکار باشد.
گفت‌و‌گو یا معامله کردن با هر کشوری مقتضیات خاص خود را دارد. اصل بر بی‌اعتمادی است و هیچ‌گاه هم نباید بنا را بر اعتماد گذاشت. مبنای اصلی برای آغاز گفت‌و‌گو و در پایان توافق یا عدم توافق، قدرت و تامین منافع ملی است.
مسئله امروز ما گفت‌و‌گو کردن یا پرهیز از گفت‌و‌گو نیست. مسئله اصلی تعیین و توافق روی منافع ملی، سپس افزایش قدرت کشور است تا از این منافع پاسداری کند. طبیعی است که تحقق چنین هدفی با حداقل هزینه جز از طریق گفت‌وگوی دیپلماتیک ممکن نیست. گفت‌وگویی که نباید در آن مرتکب این اشتباه شد که به طرف مقابل اعتماد کرد.
هر توافقی باید ضمانت‌های اجرایی کافی داشته باشد. با این ملاحظات و اصول، راه برای تامین منافع ملی هموار است. نباید چندان در بند مخالفت‌های تندروها بود. شاید مخالفت آنان از جهاتی مفید هم باشد. اول از حیث فقدان منطق آنان در نفی اصل گفت‌و‌گو است. چنین موضعی با هیچ معیار عقلی سازگاری ندارد و همین امر آنان را در موضع ضعف قرار می‌دهد.
دوم از این جهت که مذاکره‌کنندگان احتمالی نیز متوجه وجود چنین مخالفانی باشند و از آن به‌عنوان برگی برای خود در مذاکرات استفاده کنند. در مجموع، همچنان که نباید چشم‌بسته و با اشتیاقی که نشانه ضعف است به‌سوی مذاکره شتافت؛ در نقطه مقابل هم نباید از آن پرهیز کرد که این نیز نقطه ضعف است.
