یحیی از کدام بازی این فصلش ناراضی است؟

اخیراً آماری از پرسپولیس منتشر شده که بالاتر از تیم‌های گل گهر، سپاهان و استقلال، بیشترین نرخ امید گل را در لیگ برتر داشته، اما اگر بخواهیم با جزئیات بیشتری ۲۳ بازی برگزار شده مدافع عنوان قهرمانی در لیگ برتر را مرور کنیم به نتایج جالبی می‌رسیم.

پرسپولیس به عنوان مدافع عنوان قهرمانی بعد از رسیدن به فینال آسیا وارد لیگ بیستم حرفه‌ای شد، ۵ بازی نخستش را قبل از فینال لیگ قهرمانان ۲۰۲۰ انجام داد و بلافاصله بعد از شکست در فینال به لیگ برتر برگشت و بازی‌های لیگ برتر، جام حذفی و لیگ قهرمانان خود را در فصل جدید انجام داد.

حالا سرخ‌ها وارد تعطیلات سه هفته‌ای مسابقات شده‌اند که در یک سال اخیر کمتر نصیب‌شان شده بود. شاید بعد از تعطیلی حدوداً دو هفته‌ای مسابقات در ایام نوروز، این دومین تعطیلی نسبتاً قابل توجه لیگ طی یک سال گذشته باشد، اما بعد از بازی‌های ملی ۷ مسابقه سخت در انتظار سرخ‌هاست که با توجه به رقابت فشرده بالای جدول نتیجه هر کدام از آن‌ها می‌تواند تعیین کننده و سرنوشت‌ساز باشد.

با این حال ما با ۲۳ بازی برگزار شده پرسپولیس تا اینجای فصل کار داریم و می‌خواهیم تیمی که همه درباره سطح کیفی بالا و توانمندی‌هایش حرف می‌زنند در این ۲۳ بازی در آمار اصلی چه بر جای گذاشته و از این آمار چه نتایجی می‌توان گرفت.

چنانچه بخواهیم در آمار بازی‌های این فصل ریز شویم، می‌توان نکات بسیاری را مورد بررسی قرار داد، اما اینجا روی دو نکته تأکید داریم؛ یکی مالکیت توپ که کادر فنی پرسپولیس علاقه شدیدی به آن دارد و دوم خلق موقعیت و شانس گل که به نوعی نشان دهنده کیفیت نمایش تیم در آن بازی است و اینکه آیا استحقاق برد داشته یا خیر؟

حالا همه از علاقه یحیی و کادرش به بازی مالکانه خبر دارند. آن‌ها شیفته بازی مالکانه پپ گواردیولا هستند که در بارسا احیایش کرد و در بایرن و سیتی ادامه‌اش داد. در عین حال این کادر علاقه وافری به پرس از بالا و خلق موقعیت بر اساس مالکیت توپ و انجام کار‌های ترکیبی از کانال‌های کناری و عمق دارد هر چند از ضربات ایستگاهی هم غافل نمی‌شود و گهگاهی حتی با اوت‌های بلند دنبال گلزنی است.

به هر حال با بررسی میزان مالکیت توپ پرسپولیس در این ۲۳ بازی، تعداد شوت‌هایی که زده و اینکه چند تا از آن‌ها در چارچوب بوده و البته شانس‌های قطعی گلی که ساخته، می‌توان درباره روند این فصل سرخ‌ها تا اینجای کار دقیق‌تر صحبت کرد؛ اینکه کجا پای تیم از اصول کادر فنی لغزیده و کدام هفته بهترین نمایش را ارائه داده و البته در کدام یک از بازی‌ها با بدشانسی محض نتیجه نگرفته یا احیاناً با کمی خوش شانسی برنده شده است.

البته در رقم خوردن چنین آمار و ارقامی حتماً و قطعاً باید وضعیت کلی تیم، شرایط حین مسابقه، زمین بازی و هزار عامل دیگر مثل استرس قبل از فینال آسیا، تأثیر روانی بعد از شکست در فینال، خستگی ناشی از مسابقات فشرده آسیایی اخیر، فواصل بازی‌ها و یک فصل طولانی و بدون وقفه از تیرماه سال قبل تا خرداد امسال را در نظر گرفت. همچنین باید به موضوع مهم کمبود مهاجم گلزن و دست خالی کادر فنی در فاز تهاجمی در نیم فصل اول اشاره مستقیم داشت که می‌تواند تا حدود زیادی توجیه‌کننده ضعف تیم در برخی مسابقات نیم فصل اول باشد.

با این حال چند نکته از این آمار جالب، قابل مرور و بحث کردن است.

پرسپولیس در ۲۴ بازی برگزار شده در لیگ برترش غیر از سه بازی مقابل فولاد، سپاهان (برگشت) و استقلال (برگشت) در سایر بازی‌ها مالکیت توپ بالاتری نسبت به حریفانش داشته ضمن اینکه در بازی با گل‌گهر این آمار کاملاً مساوی است.

به لحاظ خلق موقعیت و شانس گل، ضعیف‌ترین بازی پرسپولیس؛ بازی رفت مقابل سپاهان در اصفهان است هر چند در آن مسابقه سرخ‌ها مالکیت توپ بیشتری نسبت به حریف‌شان داشتند.

کمترین میزان مالکیت پرسپولیس در این فصل به بازی برگشت با سپاهان در اصفهان برمی‌گردد که سرخ‌ها فقط ۴۳ درصد صاحب توپ بودند که شاید بتوان این مسأله را با توجه به حساسیت بسیار زیاد مسابقه و پیش افتادن پرسپولیس در اوایل نیمه دوم ارتباط داد.

نکته عجیب در مورد بیشترین میزان مالکیت توپ در این ۲۳ بازی اینجاست که پرسپولیس در اراک با ۷۰ درصد تملک توپ آمار فوق‌العاده عجیبی بر جای گذاشت، اما شکست خورد. در واقع تنها شکست این فصل تیم یحیی در مسابقه‌ای رقم خورده که بیشترین میزان مالکیت توپ را داشته و این می‌تواند یک پارادوکس لاینحل باشد. در عین حال تعداد شوت و موقعیت‌های ایجاد شده در آن بازی هم به حدی هست که نگوییم بازیکنان پرسپولیس فقط توپ را بین خودشان در یک سوم میانی یا زمین خودی چرخانده باشند و در فاز حمله حرکتی نکرده باشند.

پرسپولیس در بازی سخت مقابل فولاد در تهران هم مالکیت را به حریفش داد هر چند هم در این بازی و هم مقابل استقلال اختلاف درصد مالکیت آنقدر ناچیز است که نمی‌شود درباره‌اش صحبت کرد، اما در هر دو مسابقه به تبع مالکیت کمتر، شوت و موقعیت‌های کمی هم داشت، اما با عنصر تجربه و مهارت بازیکنانش برنده از زمین بیرون آمد.

در آیتم تعداد شوت و شوت‌های در چارچوب، پرسپولیس در بازی با پدیده در اولین بازی سال ۱۴۰۰ رکورد و ۲۱ شوت زد، اما از این تعداد شوت فقط ۶ تا دقیق بود و ۸ تای آن تبدیل به شانس گل شد و در کمال تعجب از آن بازی فقط یک امتیاز نصیب سرخ‌ها شد.

همچنین در بسیاری از بازی‌ها که نرخ شوت و موقعیت گل پرسپولیس قابل توجه و بالا بوده در نهایت برد با حداقل اختلاف و با استرس مساوی تا سوت پایان ثبت شده تا مشخص شود پرسپولیس در فاز حمله مشکلاتی جدی دارد که البته بخش عمده این مسأله به همان دلایل پیشگفته در خصوص کمبود بازیکن توانمند در فاز حمله برمی‌گردد. این مسأله‌ای است که در ۱۰ برد تیم یحیی دیده می‌شود و آن‌ها فقط سه برد قاطعانه با اختلاف بیشتر از یک گل داشته‌اند.

همچنین نسبت بین تعداد شوت‌ها و شوت‌های در چارچوب نشان می‌دهد دقت شوت مهاجمان و هافبک‌های پرسپولیس چقدر پایین بوده چرا که معمولاً چیزی حدود یک سوم یا کمتر از یک سوم ضربات بازیکنان این تیم در هدف بوده و با اینکه تیم یحیی بیشترین امید گل را در بین تیم‌های لیگ ساخته، اما هیچ‌وقت تعداد موقعیت‌های حتمی گلزنی‌اش حتی در یکطرفه‌ترین بازی دورقمی نشده است.

از حیث بی‌دقتی یا کم دقتی بازیکنان پرسپولیس، شاید دو بازی را بتوان مثال زد. یکی بازی با مس رفسنجان است که پرسپولیس ۲۰ شوت زد و تنها ۶ تای آن در چارچوب بود، یکی هم بازی ابتدای فصل مقابل سایپا که ۱۷ تا شوت بود که فقط ۵ تا از آن‌ها در چارچوب بود.

بازی با نساجی در قائمشهر هم یک مسابقه کاملاً ویژه برای پرسپولیس بود. آن مسابقه قبل از فینال آسیا در شرایط سخت کرونایی و زمینی پر از آب برگزار شد که در آن زمین ثبت ۱۶ شوت جالب به نظر می‌رسید و شاید نتوان به کم دقتی بازیکنان در آن زمین ایرادی گرفت.

اما در نقطه مقابل بیشترین بهره‌وری پرسپولیس از تعداد شوت‌هایش در بازی با گل گهر در سیرجان رقم خورد که از ۱۱ شوت این تیم ۸ تایش در چارچوب بود و ۸ موقعیت گل ایجاد شد که ۵ تا از آن‌ها به تور نشست. این اتفاق در حالی رقم خورد که مالکیت توپ با حریف برابر بود و تعداد شوت‌های حریف هم به اندازه پرسپولیس!

در آیتم خلق موقعیت قطعی گل یا شانس صد درصد، پرسپولیس بهترین آمار را مقابل تراکتور در تبریز و نساجی در بازی برگشت در تهران ثبت کرد که ۹ شانس گل داشت. سرخ‌ها در چهار مسابقه هم ۸ شانس گل داشته‌اند ضمن اینکه در نیم فصل دوم با اضافه شدن بازیکنانی مثل مهدی ترابی، عیسی آل کثیر و شهریار مغانلو شرایط به شکل ملموسی بهتر شده و غیر از بازی آخر سال با نفت مسجد سلیمان که موقعیت زیادی در آن ساخته نشد یا دو بازی حساس اخیر مقابل سپاهان و استقلال، شرایط تیم در این آیتم بهتر شده است.

پرسپولیس در این فصل در بازی رفت با سپاهان، ضعیف‌ترین آمار را به لحاظ خلق موقعیت ثبت کرد و فقط دو شانس گلزنی داشت. شرایط در بازی برگشت با نفت مسجدسلیمان و استقلال هم چندان جالب نیست هر چند این دو مسابقه با برتری خفیف سرخ‌ها تمام شد.

پرسپولیس یحیی، اما در بازی آخر مقابل ذوب‌آهن به شرایط نرمال و آرمانی خود برگشت و نمایشی امیدوارکننده ارائه داد. آن‌ها هم درصد مالکیت قابل توجهی داشتند هم تعداد شوت‌ها و موقعیت گل‌های‌شان در حد استاندارد مدعی قهرمانی بود.

در مجموع پرسپولیس در آیتم خلق شانس قطعی گل شرایط خوبی دارد. آن‌ها در ۲۳ بازی ۱۲۹ موقعیت گلزنی خلق کرده‌اند و به صورت میانگین در هر بازی ۵/۶ موقعیت گل دارند، اما کلاً ۳۱ گل زده‌اند یعنی کمتر از یک چهارم موقعیت‌های حتمی‌شان گل شده!

تیم یحیی ۷ بازی دیگر پیش رو دارد که در مصاف رفت با این ۷ حریف فقط در مقابل فولاد مالکیت را به حریف داده بود. آن‌ها بین این ۷ حریف غیر از فولاد، مقابل پیکان هم نرخ شوت جالبی نداشتند، اما تعداد موقعیت‌های گل در این ۷ بازی با توجه به شرایط نیم فصل اول بد نبود. از این ۷ حریف تنها تیمی که پرسپولیس را شکست داده، آلومینیوم اراک بوده و شش تیم دیگر مقابل تیم یحیی شکست خورده‌اند.

ایران ورزشی