بر شاخه های سرد چنار بلند باغ- با بالهای خیس، بی تاب و بی قرار- چکاوک نشسته بود- اینگونه می سرود؛- ای کاش هرچه زود،- این روزهای سخت غم انگیز بگذرد! ...
تاشاید این غم و اندوه از سر ای ملت نجیب رخت برکند . ایشون فکر کرده فقط خودشون شعر می گویند