یادداشت بهاره رهنما: عشق هرگز نمی‌میرد

شرق نوشت: این شب‌ها، کارگردان نمایش ما کلیپی از همکاری‌اش با داوود رشیدی بزرگ تهیه کرده و در آخر نمایش با غافلگیری تماشاگر روی پرده نشان می‌دهد، تمام اجراهای این نمایش با این کلیپ که هر شب در انتهای نمایش پخش می‌شود، به روح بلند و سایه‌دار استاد داوود رشیدی تقدیم شده است!

جالب اینجاست که از دیدن این کلیپ خسته نمی‌شویم؛ آن‌قدر که لحظات خوب دارد. هر شب که می‌بینم، انگار بار اول است و چیزی تازه در آن کشف می‌کنم! کلیپ شامل لحظاتی از بازی استاد در یکی از صحنه‌های نمایش است. تازه کشف کرده‌ام که این تازگی همان حسی است که در جنس خود بازی آقای رشیدی مستتر بود، در عین روان‌بودن و سادگی، چیزی در بازی ایشان خصوصا روی صحنه وجود داشت که خسته‌ات كه نمی‌کرد هیچ، بلکه اگر بارهاوبارها به دیدن بازی ایشان می‌رفتی، باز هم نکته‌های تازه‌ای پیدا می‌کردی و برایت لطف مضاعف داشت. نه‌اینکه جنس بازی هربار تغییر کند نه!

اما هربار گوشه‌ای از این رودخانه روان و زیبا به چشمت می‌آمد و به تو حس تازگی این دیدار را می‌داد! حالا هر شبی که به دیدن این کلیپ دو، سه‌دقیقه‌ای می‌ایستم، در پایان ٧٠ دقیقه نمایش نه‌چندان‌ساده، خستگی از تنم بیرون می‌رود و با وجود حسرت ازدست‌دادن چنین استاد بزرگی برای هنر نمایش، خدا را بابت خلقت ایشان و بابت رسالت برصحنه‌بودنشان شکر می‌گویم و هرشب به این می‌اندیشم که اگر چنین بزرگانی سال‌ها پیش راه خودشان را پیدا نکرده بودند و هنر نمایش ما را به پیش نمی‌بردند آیا امروز من و ما روی صحنه‌های تئاتر این کشور چنین با عشق ایستاده بودیم؟! به سختی این راه که امثال آقای رشیدی و خود ایشان رفته‌اند فکر می‌کنم، به سالن‌هایی که با صدا و کاریزما و استعداد و عشق شگرف امثال رشیدی‌ها جان گرفت و میزبان تماشاگرها بود! حالا هر شب نه به مرگ داوود رشیدی که به جاودانگی او و امثال او فکر می‌کنم و گمان می‌کنم کیمیایی که قدما برای نامیرایی به‌دنبالش بودند همین صحنه بود و بس!

پی‌نوشت: ممنونم از ایوب آقاخانی عزیز که با این کار هر شب یاد من و ما می‌آورد که «عشق هرگز نمی‌میرد».