محمدحسین خوشوقت – سالگشت شهادت آگاهانه، عاشقانه، شجاعانه و مظلومانه حضرت اباعبدالله الحسین و یاران پاکش در رسیده و دیگر بار، خداوند مهربان، توفیق عزاداری و گریه بر او را نصیب ما گردانیده است.
فجایع بشری و جنایات تکان دهنده یاران ابلیس علیه انسان های پاکباخته و آزاده و مظلوم، کم نبوده است اما کسی را نمی توان در تاریخ بشریت یافت که همانند حسین(ع) شربت شهادت نوشیده باشد و پس از قرن ها، دوست دارانش چنین پرشور و پر گداز برایش مجلس عزا به پا دارند و گریه کنند و بر سر و سینه زنند.
علت چیست؟
چرا گریه این چنین فقط برای حسین؟!
کیفیت شهادت حسین و یارانش، یکی از علت هاست. او به دعوت کوفیان، همراه با زنان و فرزندان و اندک یارانش به سوی مقتل خویش روان شد. دنیا طلبی و ترس و حقارت کوفیان سبب شد که آنان در میانه راه، دست از حمایت حسین کشیدند وسپس او را با انبوه دشمنان کینه توز و جنایت کارش تنها گذاردند. دشمنان، در یک روز داغ تابستان، او، فرزندان، خواهرزادگان، برادر زادگان ، برادر نازنین اش عباس ابن علی و یاران کم تعدادش را غریبانه و با لبان تشنه، به طرز فجیع و دلخراشی در برابر اهل بیت اش کشتند؛ سپس، بر بدن های پاکشان، اسب تاختند و زنان و کودکانشان را با بی حرمتی و توهین ، به اسارت بردند. کسی را نمی توان در تاریخ سراغ گرفت که این گونه کشته شده باشد. این گونه شهادت مظلومانه و غریبانه و آن گونه اسارت، دل هر انسانی را به درد می آورد و عواطف را به جوش .
علت دیگر آن است که حسین، امام معصوم و فرزند پیامبر بزرگ خداست. حسینی که بسیاری از مردم ، اظهارات محبت آمیز و عاشقانه پیامبر اسلام (ص) در مورد او را به یاد داشتند.
علت سوم، انگیزه و هدف حضرت امام حسین(ع) از سرپیچی از بیعت یزید و پای گذاردنش در قتلگاه است. او بارها فرموده بود که هدف اش ، اصلاح در امت رسول الله است. امتی که بر اثر فتنه انگیزی ها و سیاست های منحرفانه ی معاویه ، از اسلام ناب دور شده بودند و اینک، یزید ابن معاویه، بر مسند خلافت رسول الله، علنا می گفت اسلام و قرآن همه بازیچه است؛ نه خبری آمده و نه وحیی نازل شده است! او در آن مقام، فاش، شراب می نوشید و عیاشی می نمود و انتظار داشت که امام حسین دست بیعت به او بدهد و او را به عنوان جانشین پیامبر اسلام، به رسمیت بشناسد و ولایت اش را بپذیرد!
امام حسین (ع) می دانست که اگر به خواسته ی یزید تن در دهد، فنای اسلام و قرآن را رسما و عملا امضا کرده است. بدین سبب، راه کشته شدن خود و اسارت اهل اش را فقط برای حفظ اسلام و قرآن و عترت پاک پیامبر، بر گزید؛ عترتی که پیامبر اسلام(ص) در غدیر خم اعلام فرموده بود که اگر مسلمانان به آن و قرآن، همزمان، تمسک کنند هیچ گاه گمراه نخواهند شد... انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی اهل بیتی ما ان تمسکتم بهما لن تضلوا ابدا( من، دو چیز گرانبها نزد شما به یادگار می گذارم؛ کتاب خدا و اهل بیتم را؛ تا زمانی که به آن دو چنگ زنید از مسیر هدایت و سعادت بیرون نخواهید رفت).
کشته شدن شجاعانه در راه حفظ خود یا سرزمین خود البته ارزشمند است اما قربانی شدن برای حفظ دین خدا بسیار ارزشمند تر و افتخار آمیز تر است. حفظ دین خدا، جز با کشته شدن حسین و یاران و اسارت اهل اش میسر نبود. حسین رفت تا قرآن و اهل بیت رسول خدا تا قیامت بمانند. از این روی، حسین (ع)، "خون خدا" نام گرفته است.
پیوست تکان دهنده شهادت حسین در عاشورا، اسارت زینب و زنان و کودکان است. این اسارت، رسالت شهادت حسین را به ثمر نشاند . زنان و کودکان حسین و یاران، گرسنه و زنجیر به گردن، در کوفه و شام گردانیده شدند و دل های خفته ی مردم فریب خورده را بیدار کردند و حسین و مظلومیت و حقانیت او را نمایاندند. همین اسارت و نیز سخنان علی گونه زینب (س) بود که کاخ ستم یزید را بر سرش ویران کرد و اسلام را از اسارت دژخیمان دنیاطلب نجات داد.
شهادت حسین؛ تراژدی یا حماسه؟
آن چه گفته آمد، نشان از آن دارد که شهادت مظلومانه و شجاعانه حسین و یاران نازنین اش، دارای دو بعد تراژدیک و حماسی است. گریه و بر سر و سینه زدن عاشقان حسین(ع) ناظر بر بعد غم انگیز و دلخراش قیام عاشورا است اما بسنده کردن بدین بعد، جفا بر حسین و شهادت او و اسارت اهل بیت او است. حسین(ع) و یارانش، آن گونه جگرسوز، آگاهانه و شجاعانه به قتلگاه رفتند تا قرآن و اسلام و ارزش های والای انسانی باقی بمانند؛ و این، بعد حماسی عاشوراست.
بی توجهی به بعد حماسی شهادت عاشورائیان، ظلمی مضاعف بر آنان است. فرو کاستن عاشورا به گریه و عزا و نادیده گرفتن علت قیام فرزند پیامبر، غافلان را از مسیر حسین، که همان مسیر قرآن و اهل بیت پیامبر و عدالت و شرف و آزادگی و ظلم ستیزی و فضیلت های اخلاقی است، دور می سازد.
غفلت از همین بعد است که سبب می شود ما، هم بر حسین بگرییم و هم دروغ بگوییم، ستم کنیم، دل بسوزانیم، زبان به تهمت و غیبت بگشاییم، دست اوفتاده را نگیریم، به ظالم کمک کنیم و از انجام گناهان بزرگ و کوچک نهراسیم!
عزای حسین، حتما شایسته و ضروری است اما بدون معرفت نسبت به شخصیت و خواست و منش و حقانیت او و راه او و بدون التزام به رسالت او و آموزه های نورانی او، ما را به سعادت نخواهد رساند. چنین گریه ها و مویه هایی، می تواند با هر پلشتی و گناهی همنشین باشد!
توقف در بعد تراژدیک عاشورا با بر پا ساختن مجلس عزای امام حسین(ع) از سوی پادشاهان ستمگر صفوی و قاجار و پهلوی هم سازگار است. اگر حسین و زینب کبری در گریه ی تنها خلاصه شوند، صدام حسین هم برایش مجلس عزا به پا می کند!
بیایید دست در دستان خون آلود حسین بگذاریم و به حضرتش تعهد دهیم که هم با چشمان گریان و دل های سوخته مان و هم با رفتار و گفتار قرآنی و حسینی مان خون پاکش و راه نورانی اش را پاس خواهیم داشت.
مباد که با چشمان گریان بر حسین، به او و راه او نیزه های جفا پرتاب کنیم!
۱۰ فیلم برتر اما استون / بهترین فیلم‌های اما استون که باید ببینید 
می‌خواهید بدانید زنی حقیقتاً باوقار است یا نه؟ به این ۸خصلت او نگاه کنید 
۱۰عادت والدینی که کودکانی با رفتار خوب تربیت می‌کنند 
چرا گوشت‌کوب برقی کار نمی‌کند؟ + راه‌های رفع آن 
طرز تهیه ۵نوع غذای ساده و سریع با شیر + خواص شیر 
چگونه ماشین لباسشویی را جرم گیری کنیم؟ 
2- اين عقل ناقص من ميگويد هر كس با سعي و توان و زحمت خود به گوهري دست يابد هنرمند تر از كسي كه با كمك ديگران به اين گوهر رسيده باشد اينكه ميگوييم شائ اله ان يراك قتيلا و از اين موارد گوياي اراده خداوند است و نه هنر حسين ابن علي و به همين دليل ميگويم امام از شهادت خود بي اطلاع بود اما چون بر حق است هر چه پيش ميامد مورد قبولش بود و البته اسارت حرم ال علي بسيار سختر از شهادت است .
و مگر اكثر اصولگرايان و جمعي از اصلاح طلبان اينچنين نيستند