نطق های تند انتخاباتی جهانی می شوند

فرارو- تنها پوتین نیست که برای بازگشت به کرملین در سمت رئیس جمهوری نطق می کند و داد پیروزی بر دشمنان سر می دهد. در فصل مبارزات انتخاباتی، اکثر کاندیدها دشمنان خارجی را به هیولایی تبدیل کرده اند که فقط خودشان توان مبارزه با آن را دارند. شاید این روزها سرزنش کشورهای مختلف در سراسر جهان بهترین بهانه نامزدهای انتخاباتی برای سر دادن فریاد میهن پرستی و کسب آراء بیشتر باشد.

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از فارن پالسی، چند روز پیش بود که پوتین همان کاری را می کرد که بهتر از همه بلد است. قدرت اول کرملین که قسم یاد کرده شورشیان را بیرون از خانه نگه دارد، در پاسخ به اعتراضات پیش از انتخابات به بازگشت برنامه ریزی شده وی به پست ریاست جمهوری روسیه از همان نمایش واقعی استفاده کرد که امتحانش را پس داده بود: مخلوط مهلک ناسیونالیسم قومی و میهن پرستی افراطی که با موضع گیری هسته ای، ترساندن از آمریکا و همان روش قدیمی ایجاد وحشت بی مورد ترکیب شده است.

هفته گذشته بود که ولادیمیر پوتین گفت: «ما نباید با تضعیف خود، دیگران را وسوسه کنیم.» در واقع، وی کشوری می خواهد با جمعیتی رو به کاهش، زیرساخت هایی کهنه، سیستم آموزش و پرورشی گرفتار فساد و بدون هیچ دشمنی، (البته گذشته از گرجستان که از نظر وسعت یک سیزدهم روسیه است) تا طی چند سال آینده میلیاردها دلار را صرف مدرن سازی ارتش خود و به خصوص موشک های هسته ای روسیه کند.

برای پوتین که در آستانه انتخابات ریاست جمهوری چهارم مارس روسیه با اعتراضاتی روبرو شده که طی 12 سال حکومت هرگز شاهد آن نبوده، دشمنان ناگهان از هر سو سربر آورده اند، از هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه آمریکا تا ناپلئون بناپارت و تبهکاران همه فن حریف داخل و خارج. روز دوشنبه بر تعداد نام های این لیست بلند بالای دشمنان افزوده شد؛ زمانیکه تلویزیون دولتی روسیه از توطئه ترور پوتین توسط شبه نظامیان چچنی خبر داد؛ توطئه ای که گمان می رود در ماه ژانویه اتفاق افتاده باشد اما حال و در آستانه انتخابات عمومی شده است. چند روز پیش بود که پوتین در راهپیمایی کمپین انتخاباتی خود فریاد زد: «ما هرگز به هیچ کس اجازه نمی دهیم که در امور داخلی ما مداخله کند.» در استادیومی مملو از جمعیت، پوتین صدای خود را چنان در گلو انداخته و فریاد «پیروزی، در ژن های ما و در کد ژنتیکی ما است» سر داده بود که انگار کشورش در میانه جنگی بزرگ قرار دارد.

اما لفاظی های پوتین (سال 2004 را به خاطر بیاورید، زمانیکه پوتین یک خبرنگار را با لفظی تهدید کرد که مترجمان شفاهی از ترجمه آن امتناع کردند) چندان از اتفاقاتی که در فصل انتخاباتی جهان رخ می دهد، دور نیست. در یونان، جمعیت معترضی که از برنامه ریاضت اقتصادی به تنگ آمده اند، آلمان را به دلیل اصرار بر کاهش هنگفت بودجه مورد سرزنش قرار می دهند. در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نیز میت رامنی، پیشتاز جبهه جمهوری خواهان سوسیالیسم اروپاییان، بانکداران بانک های مرکزی چین- و پوتین- را همانطور که به باراک اوباما خرده می گیرد، مورد حمله قرار داده است. در سوی دیگر نیوت گینگیریچ شاید با این احساس که دارد فرصت های خود را از دست می دهد، چند روز پیش اوباما را در زمینه سیاست های انرژی یک «ضد آمریکایی» خواند و وی را «خطرناک ترین رئیس جمهوری در تاریخ مدرن آمریکا» دانست.

جمهوری خواهان اطمینان دارند که می توانند اوباما را به دلیل اینکه به جای استفاده از قدرت آمریکا، به سراسر جهان سفر می کند و از کشورهای مختلف عذر می خواهد، تحت فشار قرار دهند. همین چند روز پیش عذرخواهی اوباما از افغانستان به دلیل بی حرمتی به قرآن را شدیداً مورد انتقاد قرار دادند.

کارل روو و اد گیلسپی، دو طراح اصلی کمپین ریاست جمهوی جورج دبلیو بوش در مقاله ای به بررسی این گونه حمله ها به اوباما پرداخته و معتقدند اوباما باید امسال از سوی جمهوری خواهان با الفاظی مانند «ساده لوح» و «ضعیف» مورد خطاب قرار گیرد که به طور کلی در صحنه بین المللی از هم پیمانان خود دور شده است. آنها به سخنان سال 2008 اوباما اشاره دارند، زمانیکه اوباما ایران را کشوری کوچک خوانده بود که هیچ خطر جدی را متوجه آمریکا نمی کند و در اینباره می نویسند: «این نظریه اوباما امروز چقدر احمقانه به نظر می رسد.»

با وجود آنکه خرد جمعی با نگاهی به عملکرد اوباما به عنوان کسی که در نهایت توانست کشتن دشمن شماره یک آمریکا، اسامه بن لادن را مدیریت کند، از تقویت سیاست خارجه آمریکا خبر می دهد، روو و گلیسپی اطمینان دارند که سیاست خارجه اوباما نقطه ضعف وی است که جمهوری خواهان باید با تکیه بر آن پیش بروند.

آیا تمام این لفاظی ها اهمیتی هم دارد؟ صرف نظر از محاسبات سیاسی که در پس آنها وجود دارد، تنها نتیجه آنها منحرف کردن و پرت کردن حواس است. پس از 20 مناظره باورنکردنی میان نامزهای جمهوری خواه، تمام صحبت های امسال در مورد جهان را می توان اینطور خلاصه کرد: آمریکا بزرگ است، اوباما بزرگ نیست، و راستی... نگرانی هایی هم در مورد چین و خلاص شدن از بودجه کمک های خارجی آمریکا (به استثنای بخشی که به اسرائیل تعلق می گیرد) نیز وجود دارد.

در تمام این بحث ها جایگاه مذاکرات جدی اروپا در میانه جدی ترین بحران مالی طی دهه های اخیر کجا بود؟ بحرانی که مطمئناً یکی از مهمترین خطرهایی است که آمریکا را تهدید می کند. در حال حاضر مسئله اصلی به خطر افتادن سلامت اقتصادی بزرگترین شریک تجاری و نزدیک ترین متحد آمریکا است. در مورد مباحث جدی مربوط به کره شمالی مسلح به سلاح هسته ای چطور؟ جایگاه مناقشات در مورد این کشور که با انتقال قدرت روبرو است، در مناظرات جمهوری خواهان کجا بود؟

البته این مسئله در مورد اوباما هم صدق می کند. کاندید امیدوار سال 2008 که وعده مقابله با گرمایش زمین، برقراری صلح میان اسرائیل و فلسطین، و حتی پیشبرد روند رسیدن به جهانی عاری از سلاح های هسته ای را داده بود. (بر اساس محاسبات گرهارد پیترز از دانشگاه کالیفرنیا، اوباما از زمان آغاز تصدی گری تا 30 آوریل سال گذشته در سخنرانی های خود تنها 14 بار به نام بن لادن اشاره کرده بود اما از اول ماه می و زمانیکه خبر کشته شدن بن لادن را اعلام کرد، 103 بار نام وی را ذکر کرده است.)

در مورد روسیه و کمپین تندروی پوتین، هیچ یک از احزاب آمریکا چیزی برای گفتن ندارند. اوباما پیش از این از اجرای برنامه «تنظیم مجدد» روابط با روسیه خبر داده بود و نتیجه تمام این تلاش ها به جایی رسید که کمپین تبلیغاتی روسیه مایکل مک فائول، سفیر جدید اوباما در این کشور که طراح برنامه تنظیم مجدد روابط بود را در رسانه های روسی به عنوان نماینده ای برای به راه انداختن انقلاب در روسیه معرفی کردند.

این روزها تنش در روابط دو کشور بیش از پیش افزایش یافته و دلیل اصلی آن نه اظهارات تند پوتین در مورد دست پنهان کلینتون و آمریکایی ها برای براندازی رژیم، که اختلافات در مورد سوریه است؛ جایی که روسیه به طور عمومی از منافع رژیم بشار اسد حمایت کرده و از حق وتوی خود برای جلوگیری از هرگونه اقدام بین المللی با اجماع جهانی استفاده کرده است.

با توجه به این نکات، آیا پس از انتخابات سال 2012 بار دیگر شاهد انجماد روابط میان روسیه پوتین و هر کسی که به ریاست جمهوی آمریکا می رسد، خواهیم بود؟