فرارو- آنگ هلا، کشاورز آواره، با جدا کردن صمغ تریاک از روی غلاف در مزارع دورافتاده خشخاش میانمار، این محصول مواد مخدر را تنها چشم انداز خود در کشوری که به دلیل درگیری بایر شده است، توصیف می‌کند.
به گزارش فرارو، این مرد ۳۵ ساله زمانی که حکومت نظامی در کودتای سال ۲۰۲۱ قدرت را به دست گرفت و چریک‌های طرفدار دموکراسی را به درگیری داخلی طولانی مدت بین ارتش و گروه‌های مسلح قومی اضافه کرد، یک کشاورز برنج بود.
چهار سال بعد، سازمان ملل اعلام کرده است که میانمار در چند بحران از ترکیب متقابل درگیری، فقر و آسیب‌های زیست محیطی گرفتار شده است.
آنگ هلا پس از کودتا با درگیری از زمین خود در روستای مو بای اخراج شد. هنگامی که او در جای دیگری اسکان داده شد، محصولات کشاورزی دیگر سودی نداشت و او به کشت خشخاش امرار معاش روی آورد.
او به خبرگزاری فرانسه در شرق ایالت شان گفت: همه فکر می‌کنند که مردم برای ثروتمند شدن گل‌های خشخاش می‌کارند، اما ما سخت تلاش می‌کنیم تا از پس آن بربیاییم.
این کشاورز میانماری می‌گوید که از رشد این ماده - عنصر اصلی تریاک - پشیمان است، اما گفت که درآمد تنها چیزی است که او را از گرسنگی جدا می‌کند. اگر کسی جای من بود، احتمالا همین کار را می‌کرد.
تولید تریاک میانمار قبلاً پس از افغانستان دوم بود، جایی که کشت خشخاش پس از حمله به رهبری ایالات متحده در پی حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ رونق گرفت. اما بر اساس گزارش دفتر مبارزه با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد (UNODC)، پس از آغاز سرکوب حکومت طالبان، میانمار در سال ۲۰۲۳ از افغانستان به عنوان بزرگترین تولید کننده تریاک در جهان پیشی گرفت.
بر اساس گزارش UNODC، اقتصاد مواد افیونی میانمار - از جمله ارزش مصرف داخلی و همچنین صادرات به خارج - بین ۵۸۹ میلیون دلار تا ۱.۵۷ میلیارد دلار تخمین زده می‌شود.
بین سپتامبر و فوریه هر سال، ده‌ها کارگر در مزارع خشخاش کار می‌کنند و غلاف‌های نابالغ خشخاش را که مقدار کمی صمغ قهوه‌ای چسبناک ترشح می‌کند، برش می‌دهند.
آنگ ناینگ، ۴۸ ساله، صمغ جمع‌آوری‌شده را به آرامی از یک گودال کوچک به یک صفحه برگ منتقل می‌کند.
قبل از کودتای میانمار آنگ ناینگ یک کشاورز اصلاح شده تریاک بود. اما سختی‌های دوران جنگ او را مجبور به بازگشت به این محصول کرد. او می‌گوید: به دلیل مشکلات معیشتی ساکنان، کشت خشخاش بیشتر است.
وی گفت: بیشتر کشاورزانی که خشخاش می‌کارند آواره هستند. ساکنانی که نمی‌توانند در روستا‌های خود زندگی کنند و به جنگل گریخته‌اند، در مزارع خشخاش کار می‌کنند.
در حاشیه میانمار، گروه‌های مسلح قومی، شبه‌نظامیان مرزی و ارتش همگی برای کنترل منابع محلی و تجارت سودآور مواد مخدر با هم رقابت می‌کنند.
آنگ ناینگ می‌گوید که خشخاش فقط کمی بیشتر از محصولات غذایی مانند ذرت، کشک لوبیا و سیب‌زمینی سود می‌برد که در هنگام بارندگی در برابر بیماری آسیب‌پذیر هستند.
طبق گزارش UNODC، تریاک تازه به طور کلی توسط کشاورزان میانماری به قیمت کمی بیش از ۳۰۰ دلار در هر کیلو در سال ۲۰۲۴ فروخته می‌شد.
تولید این محصول از برنج پرهزینه‌تر است و نیازمند کار فشرده تر، کود‌های گران قیمت و با بازدهی اندک نیاز دارد.
آنگ ناینگ می‌گوید که برای هر کیلو فقط ۳۰ دلار سود می‌برد. او می‌پرسد. چگونه می‌توانیم از آن پولدار شویم؟
دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل تخمین می‌زند که بیش از ۳.۵ میلیون نفر در میانمار آواره شده‌اند. اما فرار از مناطق درگیری به سمت کشت تریاک امنیت را تضمین نمی‌کند.
آنگ ناینگ می‌گوید: جت‌های جنگنده نظامی بر فراز ما در حال پرواز هستند. ما با نگرانی و ترس در مزارع خشخاش کار می‌کنیم. احساس ناامنی می‌کنیم.
کشت و تولید تریاک در میانمار بین سال‌های ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۴ اندکی کاهش یافت که بخشی از آن به دلیل درگیری‌های مداوم بین گروه‌های مسلح بود.
شوخین، کشاورز ۴۳ ساله، می‌گوید: اگر کشور ما در صلح بود و صنایعی وجود داشت که فرصت‌های شغلی زیادی در منطقه ایجاد می‌کرد، حتی اگر از ما بخواهند خشخاش نمی‌کاریم.