روزنامه هم میهن در مطلبی نوشت: در روز جهانی زن، ما به تجلیل از روحی پرتوان و قلبی بزرگ می‌پردازیم که در هر گوشه از جهان، زنان را به نمادهای امید و عشق تبدیل کرده است. این روز، فرصتی است تا به یاد بیاوریم هر زن، داستانی منحصربه‌فرد دارد؛ داستانی از مقاومت، شجاعت و آرزوهایی که در دلش می‌پروراند. در این روز، ما به صدای زنان گوش می‌دهیم و به قدرتی که در اتحاد و همبستگی نهفته است، احترام می‌گذاریم.
زنان، با لطافت و وقار خود، دنیا را رنگین‌تر می‌کنند. آن‌ها در هر نقش و جایگاهی که قرار دارند، از مادران مهربان تا رهبران الهام‌بخش، نور امید را در دل‌ها می‌افروزند. در این روز، به یاد می‌آوریم که هر گام کوچک یک زن، می‌تواند دنیای بزرگ‌تری را بسازد و هر زن، نه‌تنها یک فرد، بلکه یک جامعه است. او نماینده تاریخ، فرهنگ و آرزوهای نسل‌های آینده است.
بیایید در گرامیداشت این روز، به صدای زنان گوش فرا دهیم و اجازه دهیم داستان‌های خود را با افتخار روایت کنند. زیرا هر داستان، گامی به سوی برابری و عدالت اجتماعی است. یکی از این داستان‌های به‌یادماندنی و تاثیرگذار به ۸ مارس سال ۱۸۵۷ برمی‌گردد، سحرگاه یک‌روز سرد بهاری که زنان کارگرِ کارخانه‌های نخ‌ریسیِ شهر شیکاگو در اعتراض به شرایط نامناسب و غیرانسانی کار و کاهش ساعات کاری به۱۰ ساعت در روز، با دستمزدی عادلانه‌تر و حق رأی، خیابان‌های شهر را پرخاطره کردند و با شجاعت تمام در مقابل پلیس آمریکا ایستادند، زخمی شدند و کشته دادند تا نیم‌قرن بعد، اثرات آن در یک روز بهاری دیگر در سال ۱۹۰۸ شکوفا شود.
در این روز خیابان‌های نیویورک با صدای هزاران زن به لرزه درآمد. زنان کارگر در کارگاه‌های دوخت، صنعت نساجی و سایر مشاغل سخت و کم‌درآمد بپا خاستند تا مانند پیشینیان خود شرایط کاری بهتر، کاهش ساعات کاری و حقوق برابر با مردان را فریاد زنند. این جرقه‌ای بود که شعله‌ور شد و تغییرات بزرگی را در پی داشت تا جایی‌که برای نخستین‌بار در سال ۱۹۰۹ در ایالات متحده آمریکا، روز ملی برای زنان کارگر اعلام و نیم‌نگاهی به شرایط کاری و حقوق زنان انداخته شد؛ توفانی که بپا شده بود، در سال ۱۹۱۰ به کپنهاک دانمارک رسید؛ جایی‌که کنفرانس بین‌المللی زنان سوسیالیست در حال برگزاری بود و «کلارا زتکین» در سخنرانی کوبنده خود، پیشنهاد یک‌روز جهانی برای زنان را مطرح نمود.
این پیشنهاد در سال ۱۹۱۱ به تصویب رسید و اولین روز جهانی زن در ۱۹ مارس ۱۹۱۱ در کشورهای اتریش، دانمارک، آلمان و سوئیس جشن گرفته شد. بیش از یک میلیون زن و مرد در تجمعات و مراسم مختلف شرکت کردند، آن‌ها برای حقوق زنان، حق رأی، آموزش و فرصت‌های شغلی برابر فریاد برآوردند.
در طول جنگ جهانی اول، زنان در کشورهای مختلف، نقش‌های جدید و مهمی در جبهه‌های داخلی و خارجی بر عهده گرفتند. این تغییرات اجتماعی و اقتصادی نشان داد که زنان می‌توانند در هر زمینه‌ای موفق باشند و نیاز هست تا اهمیت بیشتری به حقوق و فرصت‌های برابر داده شود. در سال ۱۹۱۷، زنان روسیه در واکنش به شرایط سخت جنگ و فقر به خیابان‌ها آمدند و برای صلح و حقوق خود اعتراض کردند. این اعتراضات که در ۸ مارس رخ داد، به عنوان نقطه عطفی در تاریخ به یادگار ماند و از آن پس، این تاریخ به عنوان روز جهانی زن تثبیت شد.
در دهه‌های بعدی، روز جهانی زن به فرصتی برای ارزیابی پیشرفت‌های حاصل شده و برجسته کردن چالش‌های باقی‌مانده تبدیل گشت. زنان در سراسر جهان به مبارزه برای حقوق خود ادامه دادند. در دهه ۱۹۷۰، سازمان ملل متحد نیز به این حرکت پیوست و در سال ۱۹۷۷.۸ مارس را به عنوان روز جهانی زن به رسمیت شناخت.
در طول سال‌ها، این روز به یک جنبش جهانی تبدیل شد که هر سال با تم و شعاری خاص برگزار می‌شود تا موضوعات مهمی چون خشونت علیه زنان، تبعیض، نابرابری‌های جنسیتی و دستاوردهای زنان را به میدان بیاورد. در سال ۲۰۲۵، «شتاب‌دهی به اقدامات» به‌عنوان تم اصلی اعلام شده است. این تم‌ها و شعارها هرچه باشد، احساسی که ایجاد شده است تا بلندای تاریخ باقی خواهد ماند. همانطور که «مایا آنجلو» می‌گوید:
آموخته‌ام که مردم،
حرف‌های شما را فراموش می‌کنند،
کارهای شما را فراموش می‌کنند،
ولی احساسی را که در آن‌ها ایجاد کرده‌اید
هیچ وقت فراموش نمی‌کنند!
نویسنده: جهانآرا ممیخانی، مسئول کمیته پژوهش انجمن زنان کارآفرین