احمدینژاد مطلقا در خصوص احتمال طرح سوال از وی در مجلس هیچ واكنشی از خود نشان نداده است.
حتی یك بار هم نگفته كه خودش یا نمایندگانش یا كسانی از جانب وی دارند با هیات رئیسه مجلس یا نمایندگانی كه نقش كلیدی در امضاها و گردآوری آن ها دارند، مشغول رایزنی هستند و ممكن است پاسخ های وی به صورت غیررسمی امضاكنندگان را قانع كند كه ضرورتی برایطرح سوال از وی نیست. بر عكس، همه شوهد و قرائن نشان می دهد اصلا بدش نمیآید كه به مجلس رفته و آن چند ساعت تریبون پرمخاطب را به دست آورد.
روزگار در یادداشت صفحه اول خود به قلم صادق زیباكلام نوشت:
فی الواقع و برخلاف تصور بسیاری، اتفاقا احمدینژاد خیلی هم بدش نمیآید كه طرح سوال از وی به صحن علنی مجلس بیاید. در شرایطی كه خیلی از تریبونها را از وی گرفتهاند، برای احمدینژاد فرصتی مناسب و مغتنم به وجود خواهد آمد كه در صحن علنی مجلس به صورت زنده كه از رادیو و تلویزیون هم پخش خواهد شد و بسیاری از رسانههای بین المللی به آن توجه خواهند كرد، سخنرانی كند.
سوال نمایندگان استضاح كننده از احمدینژاد مشخص است: چرا فلان اعتبار را آن گونه كردی؟ چرا دو میلیارد دلار مترو تهران را ندادی، به رغم آنكه زمین و زمان به همراه 1.5 میلیون جمعیت تهران كه روزانه از مترو استفاده می كنند از شما خواستند آن را بپردازی؟ چرا فلان مبلغ را بدون مجوز هزینه كردی ....اما آیا پاسخ احمدینژاد هم به این پرسش ها مشخص است؟ آیا احمدینژاد هم در زمان پاسخگویی رعایت خیلی از مصلتها را خواهد كرد؟ آیا احمدینژاد هم در چند ساعتی كه پشت تریبون آزاد مجلس است رعایت خیلی از حریمها را خواهد كرد؟ آیا این همان احمدینژاد نیست كه در نخستین مناظرهاش در دوران انتخابات به جای سلام و علیك شروع به حمله به هاشمی رفسنجانی و ناطق نوری و فرزندانشان كرد بدون آنكه اساسا موضوع مناظره و گفت و گو هاشمی رفسنجانی یا ناطق نوری باشد؟
آنان كه آن شب لبخند رضایت از تهاجم احمدینژاد به هاشمی بر لب داشتند، شاید فكر نمیكردند روزی خواهد آمد كه ریسك دادن میكروفن مجلس به احمدینژاد را نكنند. دست كم فكر نمیكردند آن روز آنقدر سریع فرا برسد. «بازی» سوال از رییس جمهور را آنان میتوانند شروع كنند، اما اشكال اساسی در اینجاست كه خیلی مطمئن نیستند خاتمه آن بازی هم همچنان در دست خودشان باشد.
جالب است كه ظرف دو هفته گذشته، احمدینژاد مطلقا در خصوص احتمال طرح سوال از وی در مجلس هیچ واكنشی از خود نشان نداده است. حتی یك بار هم نگفته كه خودش یا نمایندگانش یا كسانی از جانب وی دارند با هیات رئیسه مجلس یا نمایندگانی كه نقش كلیدی در امضاها و گردآوری آن ها دارند، مشغول رایزنی هستند و ممكن است پاسخ های وی به صورت غیررسمی امضاكنندگان را قانع كند كه ضرورتی برایطرح سوال از وی نیست. بر عكس، همه شوهد و قرائن نشان می دهد اصلا بدش نمیآید كه به مجلس رفته و آن چند ساعت تریبون پرمخاطب را به دست آورد.
مشكل دیگر سوال از رییس جمهور آن است كه برخی از نمایندگان با علی مطهری و احمد توكلی فاصله دارند. امثال علی مطهری و احمد توكلی آنقدر زندگی شان پاك، روشن و سلامت است كه سر سوزنی برای مخفی نگه داشتن ندارند.
بنابراین با جسارت در صحن علنی مجلس ایستاده و رییس جمهور را به چالش میكشند. اما بسیاری از نمایندگان هزار و یك جور مشكل، مساله، گرفتاری و معضل دارند و لذا خیلی دلشان نمیخواهد كه سر و صدا به راه بیفتد و ترجیح میدهند كاری به كار احمدینژاد نداشته باشند و این را بیش از هر كس دیگری بدبختانه احمدینژاد متوجه شده.