پرسپولیس از حضور هواداران خود در ورزشگاه آزادی استفاده نکرد و برابر النصر به مساوی بدون گل رضایت داد. مسابقه ای که جو حاکم بر آن بسیار زیباتر از نتیجه و عملکرد پرسپولیس برابر تیم دوم النصر بود.
یک: راه‌های موفقیت در فوتبال مشخص است و اصلا نیاز به پیچیدگی ندارد. امکانات و زیرساخت‌های خوب، منابع مالی مناسب و نیروی انسانی متخصص که شامل مدیر و سرمربی می‌شود. شما به النصر نگاه کنید کدام یک از موارد بالا را ندارد؟ به پرسپولیس هم نگاه کنید، حرفی نمی‌ماند!
دو: تکلیف تیم‌های باشگاهی ایران مقابل تیم‌های عربستانی مشخص است. در بهترین حالت با شرایط فعلی فقط باید به دنبال کم گل خوردن یا مساوی باشیم. سوال این است که چرا جدیدا هم زورمان به تیم‌های قطری و ازبکستانی و عراقی نمی‌رسد؟ یا اگر برسد با سختی می‌رسد؟ باگ داستان اینجاست که تیم‌های ما اصلا کم هزینه نمی‌کنند بلکه درست هزینه نمی‌کنند. با همین بودجه فعلی استقلال و پرسپولیس بسیار بهتر می‌توان تیم بست!
سه: کارتال ترک تبار حتی وقت تیم‌سازی هم ندارد. او فعلا مدام در حال آزمون و خطاست. در روزی که تیمش مقابل ذخیره‌های النصر برد می‌خواست با پنج هافبک و یک مهاجم شروع کرد تا نشان دهد اولویتش گل نخوردن است، اما سردار دورسون تک و تنها چه کاری می‌توانست برای پرسپولیس انجام دهد؟
چهار: پرس از یک سوم میانی و گردش توپ عالی النصری‌ها اصلا اجازه نمی‌داد بازی پرسپولیس شکل بگیرد. آنها هر زمان اراده می‌کردند با چهار تقه می‌توانستند خطر ایجاد کنند (تأثیر سرمربی تاپ) در بدترین شرایط ملکه ذهن آنها این بود که زیرتوپ زدن ممنوع و حتی ارسال بیهوده ممنوع. این رمز نباختن النصر در ورزشگاه آزادی بود.
پنج: عدم اعتقاد کارتال به گولسیانی در سه بازی مهم مقابل الهلال، سپاهان و النصر هم عجیب است هم سؤال برانگیز. برخی فکر می‌کنند به اختلافات قدیمی ترک‌ها و گرج‌ها برمی گردد، اما این فرضیه در دنیای امروز و حتی دنیای فوتبال هم رد می‌شود. پرسپولیس سه مدافع وسط خوب دارد، اما از هر کسی سؤال کنید کدام بهتر است اکثرا گولسیانی را انتخاب می‌کنند که یک مدافع تمام عیار است و در ضربات ایستگاهی به شدت بازیکن خطرناکی به شمار می‌رود. حتما خبرنگاران در کنفرانس بازی آلومینیوم - پرسپولیس از کارتال خواهند پرسید.
شش: پرسپولیس برای بردن ارنج نشده بود و حتی در دقایق پایانی هم با ریسک بالا بازی نمی‌کرد. انگار چشم کارتال از شکست مقابل الهلال و سپاهان انگار ترسیده بود و برای همین ترجیح داد سرنوشت را از دستان خودش خارج کند و دل به سایر نتایج ببندد. البته پرسپولیس پس از دقیقه ۹۰ به شوتزنی روی آورد و کمی هم پرسپولیس، بدشانس و بداقبال بود. حیف از فضای زیبای ورزشگاه و جمعیت بالای ۷۰ هزار نفری که در آن سوز و سرما به ورزشگاه آزادی رفته بودند.
هفت: چرا پرسپولیس افت کرده است؟ جواب ساده است. سن این تیم بالاست دو سوم بازیکنان پرسپولیس بالای سی سال هستند و در فشردگی بازی‌ها بدن آنها جوابگو نیست و به اصطلاح نمی‌کشد. این مشکلی است که در پنجره تابستانی باید پرسپولیس آن را حل کند و به دنبال جوان کردن تیم باشد. کاری که در فوتبال ایران سخت است چرا که بازیکنانِ جوانِ خوبِ با کیفیت به این راحتی در مارکت پیدا نمی‌شود.
هشت: بازی‌های استقلال مقابل الشرطه و پرسپولیس مقابل النصر نشان داد فقط آیتم تماشاگر و ورزشگاه پر برای بردن کافی نیست. تیم‌های مقابل انقدر حرفه‌ای شده‌اند که جو ورزشگاه روی آنها تأثیر نگذارد. وقتی از نظر فنی مشکل وجود دارد با دویست هزار نفر هم نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود.
نه: تک موقعیت‌های پرسپولیس چگونه به دست آمد؟ در عرض حرکت می‌کردند و از پشت محوطه جریمه شوت می‌زدند که اکثرا هم در چهارچوب نبود. پرسپولیس می‌توانست بازی را روی ارسال‌ها ببرد و از بازیکنان بلندزن خود بهتر استفاده کند، اما کارتال ترجیح داد تیمش وارد این فضا نشود.
ده: بین پرسپولیس و استقلال؛ دیشب پرسپوایس بود که حذف شد. استقلال به همین النصر خورده و حالا آنها دوباره باید به آزادی بیایند. چه با رونالدو و چه بی رونالدو، روی کاغذ، استقلال شانس چندان بالایی ندارد، اما در فوتبال چیزی قابل پیش بینی نیست. منطق هم می‌گوید استقلال شانس زیادی ندارد، اما ۱۸۰ دقیقه پیش روست و شاید از آن اتفاقات عجیب فوتبال رخ بدهد. باهم بی تعارف باشیم راه موفقیت مشخص است ولی آیا اراده‌ای وجود دارد؟ فعلا نه!
منبع: فوتبالی