محمد ماکویی؛ مادر تماس گرفت و گفت که متاسفانه ماهی قرمز کوچولویی که، در ایام مسافرت، به او، به رسم امانت و جهت نگهداری، سپرده بودیم از دنیا رفته است.
با دلخوری "کاریش نمی‌شود کرد" گفته و گوشی را قطع کردم.
بعد از ظهر که ماهی را تحویل گرفتم متوجه شدم که حق با مادر بوده و ماهی از شدت مردگی روی اب شناور شده است.
قطعا برای ماهی نمی‌شد مراسم تشییع جنازه و خاکسپاری برگزار کرد و دوستان و آشنایان را از راه‌های دور و نزدیک به حضور طلبید!
مانده بودم چکنم که دیدم دم ماهی تکان کوچکی خورد!
یک آن مصمم شدم برای زنده نگهداشتن ماهی نهایت تلاش خود را صورت دهم.
شاید باورتان نشود، اما تا صبح ۵ الی ۶ بار آب ماهی را عوض کرده و مقدار زیادی نمک، به قصد از بین بردن عفونت، به محیط زیست ماهی کوچولو افزودم.
صبح روز بعد، ماهی زنده شد و تا چند ماه از موهبت زیستن بهره‌مند گردید.
شاید خیلی‌ها "ارزشش را نداشت" بگویند؛ اما اگر بدانیم که ماهی‌های قرمز مخصوص عید ۳ الی ۴ سال بیشتر عمر نمی‌کنند خوب خواهیم فهمید که من موجب شده‌ام ماهی ۱۰ درصد (یا چیزی در این مایه ها) افزایش عمر پیدا کند.
برای آنکه مطلب بهتر دستگیر شود می‌توان به این فکر کرد که اینکار مثل این است که پزشکی باعث شود بیمار ۷-۸ سال بیشتر عمر کند!
لذا، داستان بالا از این نظر برای من جالب است که بعد از این قضیه تفاوت دکتری که عرق ریزان و شرمسار از اتاق عمل خارج شده و با کمال تاثر و تاسف واقعی " ما هر کار از دستمان بر می‌آمد را انجام دادیم" را به سمع همراهان مریض می‌رساند و پزشکی که در اتاق عمل بطور فوری- فوتی چشم به ساعت انداخته و بی توجه به اینکه با یک انسان سر و کار دارد زمان مرگ را اعلام می‌دارد را به مراتب بهتر درک می‌کنم!