اداره حفاظت از آثار تاریخی ایالت باواریا (BLfD) به تازگی عملیات حفاظت و مرمت این تندیس را به پایان رسانده و این اثر در تاریخ 30 ژانویه به‌طور رسمی رونمایی خواهد شد.
به گزارش فرادید؛ این تندیس در حال حاضر 19 سانتی‌متر ارتفاع دارد، اما بخشی از پاهای آن مفقود شده و تخمین زده می‌شود که در حالت کامل حدود 25 سانتی‌متر ارتفاع داشته است. جلوی بخش بالاتنه نیز از بین رفته، بنابراین مشخص نیست که این تندیس ویژگی‌هایی داشته که جنسیت آن را نشان دهد یا خیر. سر تندیس کاملاً سالم باقی مانده و با جزئیات ظریفی از چهره و یک حاشیه دایره‌ای که دو طرف صورت با سوراخ‌هایی تزئین شده، طراحی شده است. باستان‌شناسان معتقدند که این حاشیه‌های منحنی و سوراخ‌دار نمایانگر کلاهی هستند که با حلقه‌ها یا سنجاق‌های فلزی تزئین شده و نوعی سربند مخصوص زنان دوره هالشتات بوده است.
این تندیس به دلیل محل کشف آن به نام «الهۀ آب» نام‌گذاری شده است. این مکان یک کانال ماقبل‌تاریخی بوده که به نظر می‌رسد مردم سکونتگاه هالشتات از آن برای جمع‌آوری آب استفاده می‌کرده‌اند. علاوه بر این تندیس، قطعات سفالی، ابزارهای مختلف و یک مُهر سفالی غیرمعمول نیز در این کانال کشف شده‌اند. هیچ‌یک از این اشیاء نشانه‌های فرسایش ناشی از جریان آب را ندارند؛ امری که نشان می‌دهد آن‌ها به‌صورت عمدی در کانال قرار داده شده‌اند و احتمالاً دارای اهمیت مذهبی مرتبط با آب بوده‌اند.
قطعات سفالی به دوره‌ای میان قرن هشتم تا ششم پیش از میلاد یعنی اوایل دوره هالشتات تعلق دارند، اما تاریخ‌گذاری دقیق تندیس امکان‌پذیر نبود. چنین تندیس‌هایی در منطقه فرانکونیای سفلی بسیار نادر هستند. طرح‌های مشابهی در منطقه غربی دریای سیاه یافت شده‌اند، اما این طرح‌ها بسیار قدیمی‌تر و متعلق به دوره نوسنگی هستند و سربندی که این تندیس را به دوره هالشتات مرتبط می‌کند ندارند.