علیرضا جهانبخش، کاپیتان تیم ملی ایران که این روز‌ها در باشگاه هیرنفین هلند توپ می‌زند، به تازگی مصاحبه مفصلی انجام داده که بخش‌هایی از آن مورد توجه افکار عمومی قرار گرفته است. به عنوان مثال او در یک قسمت از این گفت‌و‌گو به ضرورت حمایت بیشتر مردم از لژیونر‌ها پرداخته است: «امیدوارم این فرهنگ در کشور ما هم بیشتر جا بیفتد که بتوانیم حمایت‌گر باشیم. بتوانیم حتی در شرایط سخت از بازیکنان مخصوصا بازیکنانی که در سطح ملی بازی می‌کنند پشتیبانی کنیم. امیدوارم در ادامه راه برای بچه‌هایی که بیرون از ایران بازی می‌کنند این حمایت وجود داشته باشد.»
جهانبخش همچنین در مورد تیم ملی هم می‌گوید: «شادی‌هایی که فوتبال در این سال‌ها به وجود آورده است بسیار ویژه است. فکر می‌کنم این موضوع خیلی می‌تواند تاثیرگذار باشد روی بحث شادی عمومی. امیدوارم مسوولان ذی‌ربط از دولت، وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال و... بتوانند هم از نظر بحث مالی و هم از نظر اردو‌ها شرایط ویژه‌ای را برای تیم ملی فراهم کنند تا بتوانیم افتخارآفرینی کنیم.»
در مورد این مصاحبه چند نکته وجود دارد که به صورت گذرا آنها را مرور می‌کنیم.
یک- حقیقتا گاهی به نظر می‌رسد بعضی بازیکنان تیم ملی در یک سیاره دیگر زندگی می‌کنند و اصلا متوجه شرایط و احساسات مردم نیستند. این همه اصرار و پافشاری امثال جهانبخش، سعید عزت‌اللهی، مهدی طارمی و... بر اینکه تیم ملی در اوج محبوبیت به سر می‌برد و باعث شادی و نشاط مردم شده، واقعا غیرقابل هضم است. فرض کنیم این دوستان خارج از کشور زندگی می‌کنند یا به هر دلیلی بین مردم نیستند؛ یعنی حتی کامنت و پست و استوری و توییت هم نمی‌خوانند و نمی‌بینند؟ گفتن این حرف‌ها شیرین و آسان نیست، اما صادقانه باید گفت بین تیم ملی و مردم فاصله بسیار بزرگی افتاده است. نظرسنجی‌ها به وضوح نشان می‌دهد تیم ملی فعلی از نظر محبوبیت و پایگاه اجتماعی، از نسل‌های پیشین عقب افتاده و قافیه را به آنها باخته است. یکی از دلایلش هم همین است که بعضی از این دوستان، خودشان را مرکز و محور جهان می‌دانند و از این موضع سخن می‌گویند. این اواخر از چند بازیکن شاخص تیم ۹۸ از جمله علی دایی و محمد خاکپور در مورد نسل طلایی فوتبال ایران سوال شد، اما آنها از پاسخ‌گویی طفره رفتند و گفتند هر تیمی زحمت خودش را کشیده و مقایسه کار درستی نیست؛ حالا این نوع برخورد را بگذارید کنار ادعا‌های بی‌پایان نسل فعلی تا روشن شود چرا خیلی از مردم نگاه چندان مثبتی به اینها ندارند.
دو- باز هم در این مصاحبه می‌بینیم که کاپیتان تیم ملی خواهان پشتیبانی بیشتر از این مجموعه، مخصوصا از نظر مالی شده است؛ خب چه کنند دیگر برای‌تان؟ یک مجوز واردات خودروی دیگر بدهند خوب است؟ پاداش دلاری و سکه‌ای هم که همیشه به راه بوده. غیر از صعود به جام‌جهانی که حقیقتا دیگر دستاورد ویژه‌ای محسوب نمی‌شود، کاش چند افتخار بزرگ دیگرتان را یادآوری می‌کردید تا بدانیم این همه حمایت‌خواهی بابت حرکت در کدام مسیر بی‌نظیر بوده است؟!
سه- درخواست حمایت بیشتر از لژیونر‌ها هم جالب است. کاش آقای جهانبخش توضیح می‌داد چه انتظاری از مردم دارد؟ مثلا برای خود ایشان که الان در تیم دهم لیگ هلند بازی می‌کنند، باید چه کاری انجام بدهیم؟ کلا امروز فوتبال ایران فقط یک لژیونر در جایگاه درست و معتبر دارد که او هم مهدی طارمی است و برای اینتر توپ می‌زند. طبیعتا به این بازیکن به اندازه کافی توجه می‌شود، اما اگر ملاک «محبوبیت» باشد، داستان فرق دارد. قبول داریم در دهه هفتاد و هشتاد هواداران فوتبال با درخشش لژیونر‌های ایرانی در بایرن‌مونیخ و هامبورگ و هرتابرلین کیف می‌کردند و الان شاید این فضا به آن شدت وجود نداشته باشد. این هم دلایل خاص خودش را دارد که مهم‌ترین اینها تفاوت شخصیت، منش و رفتار آن بازیکنان با طارمی و دوستان است. عشق و محبت را زورکی نمی‌شود ایجاد کرد. اگر حس می‌کنید به اندازه کافی دوست داشته نمی‌شوید، خودتان بروید دلایلش را پیدا کنید!