عباس آخوندی استاد دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران در روزنامه ایران نوشت: هرچند آنچه انجام گرفته کار ناقصی است و باید ادامه آن در اقدامات بعدی با فوریت دنبال شود؛ اما تا اینجای کار هم اقدامی پسندیده از سوی دولتی است که عمر فعالیت آن هنوز به ۵ ماه هم نمی‌رسد.
دولت چهاردهم در همین مدت کوتاه از آغاز کار خود دو اقدام قابل قدردانی انجام داد؛ گام اول توقف ابلاغ قانون حجاب و عفاف و بعد از آن برداشتن گام اول فرآیند رفع فیلترینگ است. این دو اتفاق خوب و قابل تقدیر از منظر‌های مختلفی قابل بررسی است.
جامعه از دولت چهاردهم انتظار داشت بسیار زودتر از این برای مدیریت این فرآیند اقدام کند و راه انواع مداخلات را مسدود کند. از منظری دیگر می‌توان گفت در شرایطی که برخی می‌توانند این چنین بر فرآیند‌های اساسی تأثیر بگذارند، همین مقدار تغییر و بهبود نیز یک گام به پیش است و می‌توان از آن یک ارزیابی مثبت داشت.
این ارزیابی البته بسته به این است که شما بر کدام منظر، جایگاه یا سکو قرار بگیرید و از آن زاویه به تحولات نگاه کنید. اگر روی سکوی چند دولتی بایستید، قاعدتاً از این منظر خواهید گفت دولت نباید اساساً پدیده‌های برآمده از چند دولتی را بپذیرد. اما اگر از منظر بهبود نسبی اوضاع و تسلیم نشدن در برابر فشار‌های غیرمنطقی به مسائل بنگرید، می‌توانید آن را گام مثبت و رو به جلو تلقی کنید.
اینکه این گام را مقدمه‌ای برای برداشتن گام‌های دیگر دولت در مسیر تحقق وعده‌های انتخاباتی خود بدانیم، بسته به این است که دولت تا چه میزان استراتژی مدیریت فرآیند‌های موجود و سامان دادن به نظام حکمرانی را در دستور کار قرار دهد.
اگر واقعاً دولت چنین راهبردی را در دستور کار خود قرار داده باشد، می‌تواند طلیعه بسیار خوبی باشد و این طلیعه قطعاً امیدوارکننده است. اما اگر غیر از این باشد، این میزان موفقیت در این مدت از زمان و با این میزان انرژی که دولت صرف کرده است، شاید چندان امیدوار کننده نباشد. زیرا ممکن است مردم بگویند ۴ ماه از فعالیت دولت گذشته و همه دستاوردش این بوده است که جلوی دو اقدام منفی را بگیرد، اما نتوانسته گام‌های اثباتی بیشتری بردارد. درحالی که انتظار من از دولت این است که بتواند افق‌های روشن‌تری را فراروی مردم باز کند. اینکه دولت تا این لحظه جلوی مداخلات را گرفته و تسلیم تصمیم‌های نامناسب نشده است، اتفاقی مثبت و خوب است. اما انتظار برداشتن گام‌های بلندتر از سوی دولت هم وجود دارد.
در این میان نباید از وجود مخالفان جدی دولت هم به‌سادگی گذر کرد. اما در هر صورت پزشکیان باید قانون اساسی را میان خود و مخالفانش حکم قرار دهد، مخالفانی که بزرگ‌ترین مشکل شان این است که قانون را آنگونه که دوست دارند تفسیر می‌کنند نه آنطور که وجود دارد.