فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود
وین بحث با ثلاثه غساله می‌رود
می ده که نوعروس چمن حد حسن یافت
کار این زمان ز صنعت دلاله می‌رود
شکرشکن شوند همه طوطیان هند
زین قند پارسی که به بنگاله می‌رود
طی مکان ببین و زمان در سلوک شعر
کاین طفل یک شبه ره یک ساله می‌رود
آن چشم جادوانه عابدفریب بین
کش کاروان سحر ز دنباله می‌رود
از ره مرو به عشوه دنیا که این عجوز
مکاره می‌نشیند و محتاله می‌رود
باد بهار می‌وزد از گلستان شاه
وز ژاله باده در قدح لاله می‌رود
حافظ ز شوق مجلس سلطان غیاث دین
غافل مشو که کار تو از ناله می‌رود
شرح لغت:ژاله: شبنم
۱- حضرت حافظ در بیت سوم تا ششم می‌فرماید:
همه طوطیان هند از این قند شیرین زبان فارسی که به هند می‌رود، شکر به دندان می‌سایند و شیرین کام شده‌اند.
* درسلوک شعر طی زمان و مکان را ملاحظه کن که این کودک یک شبه راه یکساله می‌پیماید.
* چشم سحر انگیز محبوب را نگاه کن که پارسا را نیز از راه بدر می‌کند، زیرا یک قافله و کاروان افسونگری بدنبال دارد.
* فریب دنیا را نخور و گمراه نشو که این دنیای حیله گر پیر، حتی لحظه‌ای از مکر و فریب خالی نمی‌باشد.
حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.
به زودی دست تقدیر فرصتی در اختیار تو می‌گذارد که اگر از آن غافل نشوی خواهی توانست یک شبه ره صد ساله را طی کنی، اما به خاطر داشته باش که، چون به مقصود رسیدی، فریب دنیا را نخوری که گمراه خواهی شد و آنچه نصیبت گردیده از دست خواهی داد. پس خود را هرچه سریعتر مهیای استفاده از این فرصت خدادادی کن.