فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش
وین زهد خشک را به می خوشگوار بخش
طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نه
تسبیح و طیلسان به می و میگسار بخش
زهد گران که شاهد و ساقی نمی‌خرند
در حلقه چمن به نسیم بهار بخش
راهم شراب لعل زد ای میر عاشقان
خون مرا به چاه زنخدان یار بخش
یا رب به وقت گل گنه بنده عفو کن
وین ماجرا به سرو لب جویبار بخش
ای آن که ره به مشرب مقصود برده‌ای
زین بحر قطره‌ای به من خاکسار بخش
شکرانه را که چشم تو روی بتان ندید
ما را به عفو و لطف خداوندگار بخش
ساقی چو شاه نوش کند باده صبوح
گو جام زر به حافظ شب زنده دار بخش
شرح لغت: شراب لعل: باده لعل فام سرخرنگ
۱- حضرت حافظ در بیت‌های چهارم، پنجم و هفتم می‌فرماید:
*ای سر حلقه ارادتمندان، امیر عاشقان شراب سرخ دزد دلم شد و اسرار عشق مرا آشکار کرد. تو را به چاه زنخدان و چانه محبوب مرا عفو کن و از کشتنم صرف نظر کن.
پروردگارا در موسم بهار و گل از خطای بند خود که شراب می‌نوشد، صرف نظر کن و این ماجرا به سرو کنار جوی ببخشای.
*ای زاهد متعصب، به شکرانه آن که روی نیکو رویان را ندیدی تا عاشق شوی ببخشایش و به مهربانی خداوند بر ما رحمت آور که دل از دست داده‌ایم؛ و در بیت آخر می‌فرماید:ای ساقی، چون شهریار شراب صبحگاهی بنوشد، بگو که ساغر زرین به حافظ عطا کند که هر شب تا بامداد در کار دعا گویی است.
حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.
شما انسانی باشعور و با کمالات هستید. این تعصبات خشک و خشن در شأن شما نمی‌باشد. باید این اخلاقیات را قبل از آنکه تو را از چشم دیگران بیندازد، کنار بگذاری. از خدای بزرگ و بخشنده درخواست عفو و بخشش کن و از گناه دیگران نیز درگذر تا سعادت و کامیابی به تو روی آورد.