برای آنها که در کشتی سیاست نشسته اند و جهان را از زاویه دیپلماسی می‌نگرند، زندگی شکل دیگری دارد. سیاستمداران دنیا را جور دیگری می‌بینند و از دریچه دیگری آن را نگاه می‌کنند. برای آنها زندگی روتین و عادی معنا و مفهومی متفاوت از همه داراست و هیچ پدیده دیگری برایشان مهم نیست. آنها فرصتی برای اندیشیدن و زندگی کردن در دنیای جذاب هنر، ورزش و جامعه ندارند و سیاست از آنها چهره‌ای تک بعدی ساخته. داخل و خارج فرقی نمی‌کند؛ این قانون سیاست است که از یک سیاستمدار آدم دیگری می‌سازد.
با این وجود در این دنیای پررمز و راز گاه مردانی یافت می‌شوند که از پیله سیاست بیرون خزیده و به زندگی و پدیده‌های جذاب آن تنه می‌زنند. علی لاریجانی یکی از غول‌های سیاست ایران از جمله سیاستمدارانیست که نسبت خود با زندگی را فدای سیاست نکرده. او در کنار شنا کردن در اقیانوس سیاست به پدیده‌ای، چون ورزش همیشه نگاه ویژه داشته. مردی از خطه ورزش‌دوست و ورزش خیز آمل که ورزش در رگ‌های مردم آن دیار جاریست و لاریجانی نیز از این قاعده مستثنی نبوده. ورزش مورد علاقه او کوهنوردی است و تحولات این رشته را بیش از هر رشته‌ای دنبال می‌کند و هنوز هم پیگیر است. لاریجانی با وجود حضور در دهه هفتم زندگی هنوز بیش و کم ورزش می‌کند و با والیبال هم انس دارد. او از دیرباز تا کنون اعتقاد داشته ورزش جای سیاسیون نیست و ورزش را باید به ورزشی‌ها سپرد و هنوز هم بر عقیده خود استوار است.
گفت وگوی علی لاریجانی را اینجا بخوانید:
شما استقلالی هستید یا پرسپولیسی؟
ما کوهنوردیم.
البته والیبالیست هستید
در جوانی بله. ولی الان کوه نورد هستم. شما هم می‌توانید بیایید.
فکر می‌کنم گعده والیبال هم دارید؟
الان نه. در جوانی چرا. الان والیبال به سن و سال ما نمی‌خورد.
کلا طرفدار فوتبال نیستید؟
من کمتر می‌بینم. البته ورزشکار‌ها را دوست دارم.
آخرین فوتبالی که دیدید را یادتان می‌آید؟
خیر خیلی اهل این موضوعات نیستم. یعنی کلا خیلی کم تلویزیون می‌بینم. نه تنها ورزش.
یعنی بعد از این که مجبوری تلویزیون نگاه می‌کردید، چون رئیسش بوده اید؟
الان واقعا نمی‌رسم.
ولی دماوند را هر سال می‌روید؟
اگر مخفی نماند می‌رویم.
یادم هست یکی از دغدغه هایتان در سال‌های گذشته، ورود مدیران سیاست به ورزش بود که همیشه تاکید می‌کردید که چرا فله‌ای به ورزش می‌آیند؟ همچنان هم می‌آیند و این هم ادامه دارد.
بله. مردم خوششان نمی‌آید که در بخش ورزش، سیاسیون بیایند.
شما خودتان هیچ وقت تلاشی نکردید که وارد ورزش شوید.
خیر. غلط است. مدتی هم آمده بودند از مجلس تعدادی نماینده را ببرند من مخالفت کردم و گفتم این کار درست نیست. هم ورزشکاران خشنود نیستند و هم مردم. سیاستمدار کار خود را بکند و ورزشکاران هم کار خودشان.
اگر الان بودید موضع شما درمورد حق پخش چه بود؟ چون وقتی اقای علی عسکری رئیس صدا و سیما بودند کاملا مخالف بودند. به دلایلی بالا دستی باشگاه استقلال شدند و چندی پیش گفتند حق پخش را هر طور شده از صداوسیما می‌گیریم.
بعید می‌دانم بگیرند. ولی باید تفاهمی باهم بکنند. آن زمان هم تفاهم می‌شد. یک درصد صدا و سیما می‌گرفت و یک درصدی را ورزشکاران. ۴۰ یا ۶۰ درصد رقم قابل توجهی بود. کم نبود.
اگر بودید این درصد را چقدر بیشتر می‌کردید؟
بستگی به پولی بود که صدا و سیما نیاز دارد. چون صدا و سیما عیالوار شده و پنجاه هار پرسنل دارد. به نظرم این مشکل است که هزینه اش زیاد است.
پس هزینه صدا و سیما را ورزش باید از حق پخش بدهد؟
به هر حال آن جا ندهد باید دولت بدهد. یعنی فرقی نمی‌کند و از بیت المال می‌دهد.
همه جای دنیا...
بله باید طرف باشگاه‌ها را بیشتر گرفت. چون اینها وضع مالی شان خوب نیست. درست می‌گویید. وضع باشگاه‌های ما آنقدری که بتوانند ورزش را گسترش دهند نیست. در کل به نظرم باید به ورزش در کشور بیشتر بها داد. البته صدا و سیما کار ترویجی اش خوب است. ولی کلا سلامت مردم در این موضوع است. هم سلامت روانی و هم جسمی. ما که کوه می‌رویم اینطور است. می‌بینیم خیلی اثر مثبت دارد.
درمورد خصوصی سازی در ورزش صحبت می‌کنید که شدنی است؟
معتقدم باید در بخش‌های مختلف کشور رقابت باشد. اگر نباشد عقب می‌ماند. در کتابم هم بخشی همین است. این که اگر می‌خواهیم عدالت رخ دهد باید زمینه رقابت را فراهم کنیم.
الان با این مالکیت جدید فکر می‌کنید استقلال و پرسپولیس وضع بهتری دارند؟
نمی‌دانم. خیلی ورود به این اوضاع فعلی ندارم. حاشیه اند.